1. 285 Baptismus || signum est^b initiationis quo in Ecclesiae cooptamur societatem, ut Christo insiti, inter filios Dei censeamur. Porro in hunc finem || nobis a Deo datus est (quod mysteriis omnibus commune esse docui)^{c 5}, primum ut fidei nostrae apud se, deinde ut confessioni apud homines serviret. Utriusque institutionis rationem ordine prosequemur. Tria autem affert fidei nostrae Baptismus, quae et ipsa sigillatim pertractanda sunt. Hoc primum est quod nobis a Domino proponitur, ut symbolum sit nostrae purgationis ac documentum: vel (ut melius explicem quod volo^d) instar signati cuiusdam diplomatis^e, quo^f nobis confirmet, peccata nostra omnia sic deleta, inducta, obliterata esse, ne unquam in conspectum suum veniant, ne commemorentur, ne imputentur. Vult enim omnes qui crediderint baptizari in remissionem peccatorum^g. Proinde quibus visum est^h Baptismum non aliud esse quam tesseram ac notam 286 qua religionem nostram apud homines profitemur, quo modo imperatoris sui insignia praeferunt^a milites, in suae professionis notam¹: ii^b quod primum erat in Baptismo non perpenderunt. Id vero est, quod a nobis accipiendus sit cum hac promissione, Quicunque crediderint, et baptizati fuerint, salvos fore [Marc. 16. d. 16].

1. Le Baptesme est la marque de nostre Chrestienté, et le signe par lequel nous sommes receuz en la compagnie de l’Eglise, afin qu’estans incorporez en Christ, nous soyons reputez du nombre des enfans de Dieu. Or il nous a esté donné de Dieu, premierement pour servir à nostre foy envers luy: secondement, pour servir à nostre confession envers les hommes: ce que j’ay desja dit estre commun à tous Sacremens. Nous traiterons par ordre ces deux fins et causes de son institution. Quant à la premiere, le Baptesme apporte trois choses à nostre foy, lesquelles aussi il nous faut voir chacune à part. Premierement, il nous est proposé de Dieu pour nous estre signe et enseigne de nostre purgation: ou pour le mieux expliquer, il nous est envoyé de luy comme une lettre patente signée et seeliée, par laquelle il nous mande, conferme et asseure que tous noz pechez nous sont tellement remiz, couverts, aboliz et effacez, qu’ils ne viendront jamais à estre regardez de luy, ne seront jamais remis en sa souvenance. et ne nous seront jamais de lui imputez. Car il veut que tous ceux qui auront creu soyent baptisez en la remission de leurs pechez. Parquoy ceux qui ont osé escrire que le Baptesme n’est autre chose qu’une marque et enseigne, par laquelle nous protestons devant les hommes nostre religion, ainsi qu’un homme d’armes porte la livrée de son Prince, pour s’advouer de luy, n’ont pas consideré ce qui est le principal au Baptesme, c’est que nous le devons prendre avec ceste promesse, que tous ceux qui auront creu et seront baptisez, auront salut (Marc 16:16).

1. 477 Baptism is a sign of initiation, by which we are admitted into the society of the Church, in order that, being incorporated into Christ, we may be numbered among the children of God. Now, it has been given to us by God for these ends, which I have shown to be common to all sacraments: first, to promote our faith towards him; secondly, to testify our confession before men. We shall treat of both these ends of its institution in order. To begin with the first: from baptism our faith derives three advantages, which require to be distinctly considered. The first is, that it is proposed to us by the Lord, as a symbol and token of our purification; or, to express my meaning more fully, it resembles a legal instrument properly attested, by which he assures us that all our sins are cancelled, effaced, and obliterated, so that they will never appear in his sight, or come into his remembrance, or be imputed to us. For he commands all who believe to be baptized for the remission of their sins. Therefore those who have imagined that baptism is nothing more than a mark or sign by which we profess our religion before men, as soldiers wear the insignia of their sovereign as a mark of their profession, have not considered that which was the principal thing in baptism; which is, that we ought to receive it with this promise, “He that believeth and is baptized shall be saved.”¹¹³⁵

1. Baptism defined. Its primary object. This consists of three things. 1. To attest the forgiveness of sins.

513 Baptism is the initiatory sign by which we are admitted to the fellowship of the Church, that being ingrafted into Christ we may be accounted children of God. Moreover, the end for which God has given it (this I have shown to be common to all mysteries) is, first, that it may be conducive to our faith in him; and, secondly, that it may serve the purpose of a confession among men. The nature of both institutions we shall explain in order. Baptism contributes to our faith three things, which require to be treated separately. The first object, therefore, for which it is appointed by the Lord, is to be a sign and evidence of our purification, or (better to explain my meaning) it is a kind of sealed instrument by which he assures us that all our sins are so deleted, covered, and effaced, that they will never come into his sight, never be mentioned, never imputed. For it is his will that all who have believed, be baptised for the remission of sins. Hence those who have thought that baptism is nothing else than the badge and mark by which we profess our religion before men, in the same way as soldiers attest their profession by bearing the insignia of their commander, having not attended to what was the principal thing in baptism; and this is, that we are to receive it in connection with the promise, “He that believeth and is baptised shall be saved” (Mark 16:16).

1. De Doop is een teken der inwijding, waardoor wij tot de gemeenschap der kerk worden aangenomen, opdat wij, in Christus ingeplant, onder Gods kinderen worden gerekend. En hij is ons door God met dit doel gegeven (hetgeen, gelijk ik leerde, alle verborgenheden gemeen hebben), om te dienen in de eerste plaats tot een getuigenis van ons geloof bij Hem, en verder tot belijdenis bij de mensen. Van beide bedoelingen zullen wij de aard achtereenvolgens uiteenzetten. De Doop nu brengt aan ons geloof drie dingen toe, die ook zelf stuk voor stuk moeten behandeld worden. Dit is het eerste, dat de Doop ons door de Here wordt voorgesteld om een teken en bewijs te zijn van onze reinigmaking; of (om mijn bedoeling beter uit te leggen) als een gezegeld handschrift, waardoor Hij ons wil bevestigen, dat al onze zonden zo weggedaan, doorgehaald en uitgewist zijn, dat ze nooit voor zijn aangezicht zullen komen, en niet vermeld en toegerekend zullen worden. Want Hij wil, dat allen, die geloofd hebben, gedoopt worden tot vergeving der zonden. Diegenen daarom, die menen, dat de Doop niets anders is dan een kenmerk en teken, waardoor wij voor de mensen onze religie belijden, evenals soldaten de kentekenen van hun veldheer dragen als een teken, dat zij hem dienen, die hebben hetgeen het eerste was in de Doop niet overwogen. Dit nu is, dat hij door ons ontvangen moet worden met deze belofte, dat alwie geloofd hebben en gedoopt zijn, zalig zullen worden (Marc. 16:16)

1. 898Erster Abschnitt: Der Sinn der Taufe (1-13). --1. Die Bedeutung der Taufe für den Glauben (1-12). a) Die Taufe als Zeichen unserer Reinigung von der Sünde

Die Taufe ist ein Zeichen der Einweihung, durch das wir in die Gemeinschaft der Kirche aufgenommen werden, um in Christus eingeleibt und damit zu den Kindern Gottes gerechnet zu werden. Sie ist uns aber nun – wie das nach unserer obigen Darlegung bei allen Sakramenten der Fall ist – von Gott zu dem Zweck gegeben, daß sie zum ersten unserem Glauben vor ihm und zum zweiten unserem Bekenntnis vor den Menschen diene. Auf die Art und Weise jeder dieser beiden Wirkungsformen wollen wir der Reihe nach eingehen.

Unserem Glauben leistet die Taufe einen dreifachen Dienst, den wir auch seinerseits Stück für Stück behandeln müssen.

Der erste besteht darin, daß sie uns von dem Herrn vor Augen gestellt wird, um ein Merkzeichen und Beweis unserer Reinigung zu sein oder – um besser auseinanderzusetzen, was ich meine – gleichsam eine unterschriebene Urkunde, mit der er uns bekräftigen will, daß alle unsere Sünden dergestalt abgetan, ausgestrichen und getilgt sind, daß sie nie mehr vor sein Angesicht kommen, daß ihrer nicht mehr gedacht wird und sie nicht mehr angerechnet werden. Denn er will, daß alle, die da glauben, zur Vergebung der Sünden getauft werden.

Daher haben diejenigen, die da gemeint haben, die Taufe sei nichts anderes als ein Erkennungsmerkmal oder Kennzeichen, mit dem wir unsere Religion vor den Menschen bekennten – so wie die Soldaten die Zeichen ihres Feldherrn tragen, um damit zu zeigen, daß sie seine Soldaten sind –, das nicht in Erwägung gezogen, was an der Taufe das erste war. Dies erste aber ist, daß wir die Taufe unter der Verheißung empfangen sollen: „Wer da glaubet und getauft wird, der wird selig werden“ (Mark. 16,16).

1. ’n Beskrywing van die doop en die belangrikste doelstelling daarvan

1609 Die doop is ’n teken van inwyding¹ waardeur ons in die gemeenskap van die kerk opgeneem word om as mense wat in Christus ingelyf is, onder God se kinders gereken te word. En dit is met hierdie doel deur God aan ons gegee - en dit is iets wat soos ek geleer het, aan al die sakramente gemeenskaplik is -, in die eerste plek, om ons geloof voor Hom, en ten tweede, om ons belydenis voor die mense te dien.² Ons sal die rede vir beide hierdie aspekte in volgorde ondersoek.

Die doop bring drie voordele vir ons geloof te weeg en ons moet dit ook deel vir deel behandel. Die eerste daarvan is dat die doop deur die Here aan ons voorgehou word as ’n simbool en bewys van ons reinigmaking, of, om my bedoeling beter uit te druk: soos ’n beseëlde dokument waardeur Hy vir ons bekragtig dat al ons sondes so uitgewis, so geskrap en so vergeet is dat hulle nooit voor sy aangesig sal kom nie, dat hulle nooit weer in herinnering geroep sal word nie en dat hulle ons nooit weer toegereken sal word nie. Want dit is sy bedoeling dat almal wat glo, gedoop moet word tot vergiffenis van sondes.³ Diegene wat derhalwe die opvatting huldig dat die doop niks anders is as ’n teken en merk waarmee ons ons godsdiens voor die mense bely soos soldate die vaandels van hulle generaal voor hulle üitdra as ’n teken van hulle diens (aan hom) nie,⁴ het geen oorweging geskenk aan dit wat die belangrikste in die doop is nie. Dit is naamlik dat ons dit met hierdie belofte moet aanneem: Dat almal wat glo en gedoop word, salig sal word.⁵

1. Крещение есть печать нашего христианства. Оно есть знак того, что мы принимаемся в сообщество Церкви и, соединившись в одно тело со Христом, можем быть причислены к детям Божьим. Крещение дано нам от Бога для того, чтобы, во-первых, служить нашей вере перед Богом, а во-вторых, служить нашему исповеданию перед людьми (как это уже было сказано в отношении таинств вообще). Мы рассмотрим обе причины и цели этого божественного установления по порядку.

Что касается первой причины, Крещение имеет три следствия для нашей веры, каждое из которых тоже следует рассмотреть в отдельности. Во-первых, это таинство дано нам Богом как знак и печать нашего очищения. Другими словами, оно послано нам словно подписанный и скреплённый печатью Бога указ, которым Бог повелевает, подтверждает и удостоверяет отпущение, покрытие и отмену всех наших грехов. Он обещает, что никогда не посмотрит на них, не вспомнит о них и не поставит их нам в вину. Ибо его желание таково, чтобы все уверовавшие крестились в прощение грехов. Поэтому те, кто берёт на себя смелость писать, будто крещение - всего лишь знак, каким мы объявляем своё исповедание перед людьми (наподобие того, как солдаты и офицеры носят форму, установленную их государем, свидетельствуя тем самым, что состоят у него на службе), - эти люди упускают самое главное в крещении. А именно: мы должны принимать крещение вкупе с обетованием, что все уверовавшие и крестившиеся будут спасены (Мк 16:16).

2. In hunc sensum intelligendum quod a Paulo scribitur, Ecclesiam a sponso Christo sanctificatam esse, et mundatam lavacro aquae, in verbo vitae [Ephes. 5. f. 26]. Et alibi, Nos secundum eius misericordiam salvos factos esse per lavacrum regenerationis et renovationis Spiritus sancti [Tit. 3. b. 5]. Et a Petro, quod Baptisma nos salvos facit [1. Pet. 3. d. 21]. Non enim significare voluit ille, ablutionem et salutem nostram^c aqua perfici: aut, aquam purgandi, regenerandi, renovandi virtutem in se continere^d: neque hic salutis causam, sed duntaxat talium donorum cognitionem et certitudinem in hoc sacramento percipi; quod verbis ipsis satis evidenter explicatur. Nam verbum vitae^e et baptismum aquae simul connectit Paulus: acsi diceret, per Evangelium nobis nostrae ablutionis et sanctificationis nuntium afferri, per Baptismum huiusmodi nuntium obsignari. Et subdit continuo Petrus^f, Baptisma illud non esse depositionem sordium carnis, sed conscientiam bonam apud Deum², quae ex fide est. || Imo non aliam nobis purificationem Baptismus pollicetur, quam per aspersionem sanguinis Christi: qui per aquam, propter mundandi abluendique similitudinem, figuratur. Quis ergo nos aqua ista mundari dicat, quae certo testatur Christi sanguinem verum esse atque unicum nostrum lavacrum? Ut non aliunde peti queat certior ratio ad refellendam eorum hallucinationem, qui ad aquae virtutem referunt omnia³, quam ab ipsius Baptismi significatione: || quae tam ab elemento illo visibili quod oculis nostris obiicitur, abstrahit, quam ab aliis omnibus mediis, ut uni Christo mentes nostras devinciat.

2. Il faut entendre en ce sens ce qui a esté escrit de sainct Paul: que l’Eglise a esté sanctifiée et mondifiée par son Espoux Jesus Christ, par le Baptesme d’eau, en la parolle de vie (Ephes. 5:26). Et en un autre lieu, que selon sa misericorde nous avons esté sauvez par le lavement de regeneration et renovation du sainct Esprit (Tite 3:5). Et ce aussi qui a esté escrit par sainct Pierre, que le Baptesme nous sauve (1 Pierre 3:21). Car sainct Paul n’a pas voulu signifier nostre ablution et nostre salut estre parfait par le moyen de l’eau, ou l’eau contenir la vertu pour purger, regenerer ou renouveller: ne sainct Pierre aussi n’a pas voulu dire que l’eau soit la cause de nostre salut. Mais seulement ils ont voulu signifier, qu’on reçoit en ce Sacrement asseurance de telles graces: ce qui est assez evidemment expliqué par leurs parolles mesmes. Car sainct Paul conjoinct ensemble la parolle de vie, qui est l’Evangile, et le Baptesme de l’eau: comme s’il disoit, par l’Evangile nostre ablution et nostre sanctification nous estre annoncée: et par le Baptesme ce message estre signé et seellé. Et sainct Pierre apres avoir dit que le Baptesme nous sauve, adjouste incontinent, ce Baptesme n’estre pas le nettoyement des ordures du corps, mais estre bonne conscience envers Dieu, laquelle vient de foy. Mais aucontraire, le Baptesme ne nous promet autre purification que par l’aspersion du sang de Christ, lequel est figuré par l’eau, pour la similitude qu’il a avec icelle de laver et nettoyer. Qui est-ce donc qui dira que nous sommes purifiez par ceste eau, laquelle testifie le sang de Christ estre nostre vray lavement et unique (1 Pierre 1:2)? Tellement qu’on ne pourroit trouver meilleur argument pour refuter l’erreur de ceux qui rapportent tout à la vertu de l’eau, qu’en remonstrant qu’elle est la signification du Baptesme, laquelle nous retire tant de l’element visible que nous voyons à l’œil, que de tous moyens d’acquerir salut, pour nous faire pleinement arrester à Jesus Christ.

2. In this sense we are to understand what is said by Paul, that Christ sanctifies and cleanses the Church “with the washing of water by the word;”¹¹³⁶ and in another place, that 478“according to his mercy he saved us, by the washing of regeneration, and renewing of the Holy Ghost;”¹¹³⁷ and by Peter, that “baptism doth save us.”¹¹³⁸ For it was not the intention of Paul to signify that our ablution and salvation are completed by the water, or that water contains in itself the virtue to purify, regenerate, and renew; nor did Peter mean that it was the cause of salvation, but only that the knowledge and assurance of it is received in this sacrament; which is sufficiently evident from the words they have used. For Paul connects together the “word of life” and “the baptism of water;” as if he had said that our ablution and sanctification are announced to us by the gospel, and by baptism this message is confirmed. And Peter, after having said that “baptism doth save us,” immediately adds that it is “not the putting away of the filth of the flesh, but the answer of a good conscience towards God,” which proceeds from faith. But, on the contrary, baptism promises us no other purification than by the sprinkling of the blood of Christ; which is emblematically represented by water, on account of its resemblance to washing and cleansing. Who, then, can pretend that we are cleansed by that water, which clearly testifies the blood of Christ to be our true and only ablution? So that, to refute the error of those who refer all to the virtue of the water, no better argument could be found, than in the signification of baptism itself, which abstracts us, as well from that visible element which is placed before our eyes, as from all other means of salvation, that it may fix our minds on Christ alone.

2. Passages of Scripture proving the forgiveness of sins.

In this sense is to be understood the statement of Paul, that “Christ loved the Church, and gave himself for it, that he might sanctify and cleanse it with the washing of water by the word” (Eph. 5:25, 26); and again, “not by works of righteousness which we have done, but according to his mercy he saved us, by the washing of regeneration and renewing of the Holy Ghost” (Titus 3:5). Peter also says that “baptism also doth now save us” (1 Peter 3:21). For he did not mean to intimate that our ablution and salvation are perfected by water, or that water possesses in itself the virtue of purifying, regenerating, and renewing; nor does he mean that it is the cause of salvation, but only that the knowledge and certainty of such gifts are perceived in this sacrament. This the words themselves evidently show. For Paul connects together the word of life and baptism of water, as if he had said, by the gospel the message of our ablution and sanctification is announced; by baptism this message is sealed. And Peter immediately subjoins, that that baptism is “not the putting away of the filth of the flesh, but the answer of a good conscience toward God, which is of faith.” Nay, the only purification which baptism promises is by means of the sprinkling of the blood of Christ, who is figured by water from the resemblance to cleansing and washing. Who, then, can say that we are cleansed by that water which certainly attests that the blood of Christ is our true and only laver? So that we cannot have a better argument to refute the hallucination of those who ascribe the whole to the virtue of water than we derive from the very meaning of baptism, which leads us away as well from the visible element which is 514presented to our eye, as from all other means, that it may fix our minds on Christ alone.

2. In deze zin moet verstaan worden wat door Paulus geschreven wordt (Ef. 5:26) dat de kerk door haar Bruidegom Christus geheiligd is en gereinigd met het bad des waters in het Woord des levens. En elders (Tit. 3:5) dat wij naar zijn barmhartigheid zalig gemaakt zijn door het bad der wedergeboorte en vernieuwing des Heiligen Geestes. En door Petrus (1 Petr. 3:21) dat de Doop ons zalig maakt. Want: Paulus heeft niet willen te kennen geven, dat onze afwassing en zaligmaking door het water volbracht wordt, of dat het water de kracht om te reinigen, te wederbaren en te vernieuwen in zich bevat, en Petrus wilde niet te kennen geven, dat de oorzaak der zaligheid in dit sacrament gelegen is, maar alleen, dat de kennis en de zekerheid van zulke gaven erin verkregen worden, hetgeen door de woorden zelf duidelijk genoeg verklaard wordt. Want Paulus verbindt het Woord des levens en de Doop met elkander, alsof hij zeide, dat door het evangelie ons de boodschap van onze afwassing en heiligmaking gebracht wordt, en dat die boodschap ons door de Doop verzegeld wordt. En Petrus voegt onmiddellijk toe, dat die Doop niet is een aflegging van de vuilheden des vleses, maar een goede consciëntie bij God, die uit het geloof is. Ja, de Doop belooft ons geen andere reinigmaking dan door de besprenging van het bloed van Christus, hetwelk door het water wordt afgebeeld, vanwege het gelijk vermogen om te reinigen en af te wassen. Wie zou dus zeggen, dat wij door dat water gereinigd worden, dat zeker getuigt, dat Christus' bloed ons waarachtig en enig bad is! Zodat men van nergens elders een zekerder bewijs kan verkrijgen om de dwaling te weerleggen van hen, die alles toeschrijven aan de kracht van het water, dan uit de betekenis van de Doop zelf, die ons aftrekt zowel van dat zichtbare element, dat voor onze ogen gebracht wordt, als van alle andere middelen, om onze harten aan Christus alleen te verbinden.

2.

In diesem Sinne ist es aufzufassen, wenn Paulus schreibt, die Kirche sei von Christus, ihrem Ehegemahl, geheiligt worden und „gereinigt durch das Wasserbad im Wort“ des Lebens (Eph. 5,26). Und ebenso, wenn es an anderer Stelle heißt: „Nach seiner Barmherzigkeit machte er uns selig durch das Bad der Wiedergeburt und Erneuerung des Heiligen Geistes“ (Tit. 3,5). Im gleichen Sinne lesen wir bei Petrus, daß uns die Taufe selig mache (1. Petr. 3,21).

Denn Paulus hat mit seinen Worten nicht zu verstehen geben wollen, daß unsere Abwaschung und unsere Seligkeit durch das Wasser zustande kämen oder daß das Wasser die Kraft in sich trüge, uns zu reinigen, die Wiedergeburt zu schaffen oder Erneuerung zu schenken. Ebenso will auch Petrus nicht zum Ausdruck bringen, daß in diesem Sakrament die Ursache zur Seligkeit ergriffen würde, sondern er will nur zeigen, daß wir darin die Erkenntnis und Gewißheit solcher Güter erlangen; das wird auch durch den gegebenen Wortlaut deutlich genug dargetan. Denn Paulus nennt das Wort des Lebens und die Taufe miteinander in enger Verbindung, als wollte er sagen: durch das Evangelium wird uns die Botschaft von unserer Abwaschung und Reinigung zugetragen, und durch die Taufe wird solches Zeugnis versiegelt. Und Petrus fährt (an der genannten Stelle) unmittelbar fort, jene Taufe sei nicht die Ablegung der Befleckungen des Fleisches, sondern ein gutes Gewissen vor Gott (1. Petr. 3,21); dies aber kommt ja aus dem Glauben. Ja, die Taufe verheißt uns keine andere Reinigung als die, welche durch die Besprengung mit dem Blute Christi geschieht; denn dies Blut wird durch das Wasser bildlich dargestellt, das ja in ähnlicher Weise die Eigenschaft hat, zu reinigen und abzuwaschen. Wer will also behaupten, wir würden durch das 899 Wasser gereinigt, während eben dies doch sicher bezeugt, daß Christi Blut das wahre und einige Reinigungsbad ist? Daher ist es nicht möglich, einen klareren Grund zur Widerlegung der Phantastereien solcher Leute zu suchen, die alles auf die Kraft des Wassers beziehen, als eben aus der Bedeutung der Taufe selbst; denn die Taufe zieht unsere Sinne von jenem sichtbaren Element (eben dem Wasser), das uns vor die Augen gebracht wird, wie von allen anderen Mitteln ab, um sie allein an Christus zu binden.

2. Die doop en sondevergiffenis

In hierdie betekenis moet ons ook verstaan wat Paulus skryf, naamlik dat die kerk deur Christus as bruidegom geheilig is en in die afwassing met 1610 water tot die Woord van die lewe gereinig is.⁶ En elders: dat ons kragtens sy barmhartigheid deur die afwassing van die wedergeboorte en die hernuwing van die Heilige Gees salig gemaak is.⁷ En ook wat Petrus skryf, naamlik dat die doop ons salig maak.⁸ Hy wou immers nie daarmee te kenne gee dat ons afwassing en saligheid deur water voltrek word nie, of dat water op sigself die krag om te reinig, te wederbaar en te hernu het nie; en ook nie dat dit die oorsaak van ons saligheid is nie, maar slegs dat die kennis en die sekerheid van sulke genadegawes in hierdie sakrament ontvang word. Dit word trouens deur sy woorde duidelik genoeg verklaar. Want Paulus verbind die woord van die lewe met die doop met water. Dit is asof hy sê dat die boodskap van ons afwassing en ons heiligmaking deur die evangelie aan ons gebring word, en dat die boodskap hiervan deur die doop beseël word. En Petrus voeg onmiddellik hierna by dat die doop nie die aflegging van die vuilheid van die vlees is nie, maar ’n goeie gewete voor God wat uit die geloof ontstaan.⁹ Ja, die doop beloof ons geen ander reinigmaking as deur die besprinkeling met die bloed van Christus nie, en dit word deur water uitgebeeld omdat dit daarmee in reinigmaking en afwassing ooreenstem.

Wie sou dan kon sê dat die water van die doop ons reinig terwyl dit beslis getuig dat Christus se bloed ons ware en enigste afwassing is? Ons kan egter nêrens ’n beslister bewys kry om die dwaling van diegene te weerlê wat alles aan die krag van die water toeskryf¹⁰ as uit die betekenis juis van die doop self nie. Dit trek ons van sowel die sigbare element wat voor ons oë kom, as van alle ander middels af weg om ons aandag op Christus alleen te vestig.

2. Именно в таком смысле надлежит понимать утверждение св. Павла о том, что Иисус Христос освятил и очистил свою Супругу-Церковь крещением водным, в слове жизни (Эф 5:26), а также сказанное в другом месте о том, что «Он спас нас ... по Своей милости, банею возрождения и обновления Святым Духом» (Тит 3:5), и слова св. Петра о том, что крещение спасает (1 Пет 3:21). Ибо ни св. Павел не имел в виду, будто наше омовение и спасение совершится водой или что вода обладает силой очищения, обновления и возрождения; ни св. Пётр не хотел сказать, будто вода есть причина нашего спасения. Они имели в виду, что в таинстве крещения мы получаем удостоверение этих даров благодати, и вполне ясно выразили эту мысль собственными словами. Так, св. Павел сопрягает Слово жизни, то есть Евангелие, и водное крещение. Это равнозначно утверждению, что Евангелие возвещает наше омовение и освящение, а крещение знаменует и запечатлевает это провозвестие. И св. Пётр, сказав, что крещение спасает, тут же добавляет, что оно есть не омытие плотской нечистоты, а обещание Богу доброй совести, идущей от веры. Крещение не доставляет нам иного очищения, кроме совершаемого пролитием крови Христовой. Именно её символизирует вода по причине подобия в способности омывать и очищать. Кто же возьмётся утверждать, будто мы очищаемся водой, коль скоро она свидетельствует о том, что наше истинное и единственное омовение есть кровь Христова?

Таким образом, нет лучшего довода, чтобы опровергнуть заблуждения тех, кто всё приписывает действию воды (Тертуллиан. О крещении, 3-5 (MPL, I, 1309 p.); Кирилл Иерусалимский. Катехизис (MPG, XXXIII, 431 p.)), нежели прояснить смысл крещения. Этот смысл уводит нас как от видимого глазами элемента таинства, так и от всех прочих вспомогательных средств достижения спасения, чтобы целиком удерживать в Иисусе Христе.

3. | Neque vero existimandum est, Baptisma in praeteritum duntaxat tempus conferri, ut novis lapsibus, in quos a Baptismate recidimus, quaerenda sint alia nova expiationis^g remedia 287 ¹ || in aliis nescio quibus sacramentis², perinde acsi illius vis obsoleta esset. || Hoc quidem errore olim factum est, ut nonnulli nisi in ultimo vitae discrimine, atque adeo inter ultimos spiritus Baptismo initiari nollent, ut sic totius vitae obtinerent veniam. || In quam praeposteram cautionem^a veteres Episcopi toties in scriptis suis invehuntur³. || Sic autem cogitandum est, quocunque baptizemur tempore, nos semel in omnem vitam ablui et purgari. Itaque quoties lapsi fuerimus, repetenda erit Baptismi memoria, et hac armandus animus, ut de peccatorum remissione semper certus securusque sit. Nam etsi semel administratus, praeteriisse visus est, posterioribus tamen peccatis non est abolitus. Puritas enim Christi in eo nobis oblata est: ea semper viget, nullis maculis opprimitur: sed omnes nostras sordes obruit et extergit. Neque hinc tamen^b peccandi in futurum licentia captanda est (ut certe hinc ad talem audaciam minime instruimur), sed haec doctrina iis tantum traditur, qui, ubi peccaverunt, sub peccatis suis fatigati et oppressi^c gemunt, ut habeant quo se erigant ac consolentur, ne in confusionem ac^d desperationem ruant. Sic Paulus ait, Christum factum nobis esse propitiatorem, in remissionem praecedentium delictorum [Rom. 3. d. 25]. Quo non negat perpetuam assiduamque peccatorum remissionem ad mortem usque in eo obtineri: sed datum eum a Patre miseris tantum peccatoribus significat, qui conscientiae cauterio vulnerati, ad medicum suspirant. His offertur misericordia Dei. Qui peccandi materiam et licentiam ex impunitate aucupantur, nihil sibi praeter iram et iudicium Dei provocant.

3. Et ne devons estimer que le Baptesme nous soit donné seulement pour le temps passé, tellement que pour les pechez ausquels nous recheons apres le Baptesme, il nous faille chercher autre nouveau remede. Je say que de cest erreur est provenu qu’aucuns anciennement ne vouloyent estre baptisez, sinon en la fin de leur vie et à l’heure de leur mort: afin qu’ainsi ils obtinssent remission pleniere pour toute leur vie: laquelle folle fantasie est souvent reprinse des Evesques en leurs escrits. Mais il nous faut savoir qu’en quelque temps que nous sommes baptisez, nous sommes une fois lavez et purgez pour tout le temps de nostre vie. Pourtant toutes les fois que nous serons recheus en pechez, il nous faut recourir à la memoire du Baptesme, et par icelle nous confermer en icelle foy, que nous soyons tousjours certains et asseurez de la remission de noz pechez. Car combien que nous ayant esté une fois administré, il semble qu’il soit desja passé: toutesfois il n’est pas effacé par les pechez subsequens. Car la pureté de Jesus Christ nous y est offerte, et elle a tousjours vigueur, tousjours dure, et ne peut estre surmontée d’aucune macule, ains elle abolist et nettoye toutes noz souilleures et immondicitez. Or de ce nous ne devons pas prendre occasion ne licence de plus facilement pecher à l’advenir. Car par cecy nous ne sommes point incitez à telle hardiesse: mais ceste doctrine est seulement donnée à ceux lesquels apres avoir peché sont desolez et se pleignent, estans lassez et grevez sous le faiz de leurs pechez: afin qu’ils ayent dequoy se relever et consoler, pour ne tomber point en confusion et desespoir. A ceste cause dit sainct Paul, que Jesus Christ nous a esté fait propiciateur à la remission des pechez precedens (Rom. 3:25). En quoy il ne veut pas dire que n’ayons en luy remission des pechez perpetuelle et continuelle jusques à la mort: mais il veut signifier qu’il a esté donné du Pere aux povres pecheurs, lesquels blessez du cautere de conscience, souspirent apres le medecin. A ceux-cy est offerte la misericorde de Dieu: aucontraire, ceux qui s’attendans à impunité, en cherchent et prennent matiere et liberté de pecher, ils ne font qu’irriter contre eux l’ire et le jugement de Dieu.

3. Nor must it be supposed that baptism is administered only for the time past, so that for sins into which we fall after baptism it would be necessary to seek other new remedies of expiation in I know not what other sacraments, as if the virtue of baptism were become obsolete. In consequence of this error, it happened, in former ages, that some persons would not be baptized except at the close of their life, and almost in the moment of their death, that so they might obtain pardon for their whole life—a preposterous caution, which is frequently censured in the writings of the ancient bishops. But we ought to conclude, that at whatever time we are baptized, we are washed and purified for the whole of life. Whenever we have fallen, therefore, we must recur to the remembrance of baptism, and arm our minds with the consideration of it, that we may be always certified and assured of the remission of our sins. For though, when it has been once administered, it appears to be past, yet it is not abolished by subsequent sins. For the purity of Christ is offered to us in it; and that always retains its virtue, 479is never overcome by any blemishes, but purifies and obliterates all our defilements. Now, from this doctrine we ought not to take a license for the commission of future sins; for it is very far from inculcating such presumption; it is only delivered to those who, when they have sinned, groan under the fatigue and oppression of their transgressions; in order to afford them some relief and consolation, and to preserve them from sinking into confusion and despair. Thus Paul says, that Christ was “set forth to be a propitiation for the remission of sins that are past.”¹¹³⁹ He does not deny that we have a constant and perpetual remission of sins in Christ, but signifies that he has been given by the Father only to miserable sinners, who sigh for the physician to heal the wounds of a guilty conscience. To such the mercy of God is offered; while those who, from a remission of punishment, seek to derive an occasion and license for sinning, do nothing but draw down upon themselves the wrath and vengeance of God.

3. Forgiveness not only of past but also of future sins. This no encouragement to license in sin.

Nor is it to be supposed that baptism is bestowed only with reference to the past, so that, in regard to new lapses into which we fall after baptism, we must seek new remedies of expiation in other so-called sacraments, just as if the power of baptism had become obsolete. To this error, in ancient times, it was owing that some refused to be initiated by baptism until their life was in extreme danger, and they were drawing their last breath, that they might thus obtain pardon for all the past. Against this preposterous precaution ancient bishops frequently inveigh in their writings. We ought to consider that at whatever time we are baptised, we are washed and purified once for the whole of life. Wherefore, as often as we fall, we must recall the remembrance of our baptism, and thus fortify our minds, so as to feel certain and secure of the remission of sins. For though, when once administered, it seems to have passed, it is not abolished by subsequent sins. For the purity of Christ was therein offered to us, always is in force, and is not destroyed by any stain: it wipes and washes away all our defilements. Nor must we hence assume a licence of sinning for the future (there is certainly nothing in it to countenance such audacity), but this doctrine is intended only for those who, when they have sinned, groan under their sins burdened and oppressed, that they may have wherewith to support and console themselves, and not rush headlong into despair. Thus Paul says that Christ was made a propitiation for us for the remission of sins that are past (Rom. 3:25). By this he denies not that constant and perpetual forgiveness of sins is thereby obtained even till death: he only intimates that it is designed by the Father for those poor sinners who, wounded by remorse of conscience, sigh for the physician. To these the mercy of God is offered. Those who, from hopes of impunity, seek a licence for sin, only provoke the wrath and justice of God.

3. En men moet ook niet menen, dat de Doop slechts betrekking heeft op de verleden tijd, zodat voor nieuwe zonden, in welke wij na de Doop gevallen zijn, nieuwe verzoeningsmiddelen moeten gezocht worden in hef een of ander soort van sacramenten, alsof de kracht van de Doop vervallen was. Door deze dwaling is het oudtijds geschied, dat sommigen niet anders dan in het uiterste levensgevaar, ja zelfs temidden van hun laatste ademtochten door de Doop wilden ingewijd worden, om zo vergiffenis te ontvangen voor hun ganse leven. Tegen die verkeerde behoedzaamheid varen de oude bisschoppen zo dikwijls in hun geschriften uit. Dit nu moeten wij bedenken, dat, op welke tijd wij ook gedoopt worden, wij eenmaal voor ons ganse leven afgewassen en gereinigd worden. Dus zo dikwijls als wij gezondigd hebben, moeten we ons onze Doop herinneren en ons gemoed met die herinnering wapenen, opdat het steeds zeker en onbekommerd zij aangaande de vergeving der zonden. Want ofschoon de Doop, daar hij éénmaal bediend is, voorbijgegaan schijnt te zijn, is hij toch door de latere zonden niet vernietigd. Want de reinheid van Christus is ons in hem aangeboden: zij houdt altijd haar kracht, zij wordt door geen vlekken verduisterd, maar bedekt al onze vuilheden en wist ze af. Maar toch moet men hieruit niet de vrijheid nemen om voor de toekomst te zondigen (gelijk we ongetwijfeld hierdoor geenszins onderwezen worden tot zulk een vermetelheid), maar deze leer wordt alleen gegeven aan hen, die, wanneer ze gezondigd hebben, vermoeid en gedrukt onder hun zonden zuchten, opdat ze iets mogen hebben, waardoor zij zich kunnen oprichten en vertroosten, en niet in verwarring en wanhoop neerstorten. Zo zegt Paulus (Rom. 3:25) dat Christus ons een Verzoener geworden is tot vergeving van de voorafgaande zonden. Daarmee ontkent hij niet, dat in Hem een voortdurende en onafgebroken vergeving der zonden tot de dood tot verkregen wordt ; maar hij geeft te kennen, dat Christus door de Vader gegeven is alleen aan ellendige zondaren, die, door het brandijzer der consciëntie gewond, tot de Geneesheer zuchten. Hun wordt Gods barmhartigheid aangeboden. Zij, die uit de straffeloosheid stof en vrijheid om te zondigen willen verkrijgen, doen niets anders dan Gods toorn en oordeel tegen zich oproepen.

3. Zeichen der Reinigung für das ganze Leben!

Man darf nun aber nicht glauben, die Taufe finde ihre Anwendung bloß im Bezug auf die Vergangenheit, so daß wir also für neue Versündigungen, in die wir nach der Taufe verfallen, andere, neue Sühnemittel suchen müßten, und zwar in wer weiß welchen anderen Sakramenten, als ob die Kraft der Taufe erloschen wäre. Durch diesen Irrtum ist es in alter Zeit dahin gekommen, daß manche Leute erst in äußerster Lebensgefahr, ja, erst wenn sie in den letzten Zügen lagen, durch die Taufe eingeweiht werden wollten, damit sie dergestalt für ihr ganzes Leben Vergebung erlangten. Gegen diese unangebrachte Vorsicht sprechen sich die alten Bischöfe in ihren Schriften sehr oft tadelnd aus. Zu welcher Zeit wir nun die Taufe auch empfangen mögen, so müssen wir stets das bedenken, daß wir damit zugleich für unser ganzes Leben abgewaschen und gereinigt werden. Sooft wir also in Sünde gefallen sind, sollen wir uns unsere Taufe ins Gedächtnis zurückrufen und unser Herz damit wappnen, damit es allezeit der Vergebung der Sünden gewiß und sicher sei. Denn obwohl es den Anschein hat, als ob die Taufe, einmal vollzogen, nun vergangen sei, so ist sie doch durch die späteren Sünden nicht abgetan. Denn es ist uns ja in ihr die Reinheit Christi dargereicht worden, und die bleibt allezeit in Kraft und wird von keinerlei Flecken überdeckt, sondern deckt alle unsere Unreinigkeiten zu und tilgt sie weg.

Dennoch dürfen wir hieraus für die Zukunft keine willkürliche Freiheit zum Sündigen herleiten, wie wir ja von dieser Erwägung aus in keiner Weise zu solcher Vermessenheit unterwiesen werden. Nein, diese Lehre wird nur solchen gesagt, die, nachdem sie gesündigt haben, unter ihren Sünden ermattet und bedrückt seufzen: sie sollen einen Grund haben, um sich aufzurichten und zu trösten, damit sie sich nicht in Verwirrung und Verzweiflung stürzen. So sagt Paulus, Christus sei uns zum Versöhner gemacht, zur Vergebung für die voraufgegangenen Missetaten (Röm. 3,25). Damit leugnet er nicht, daß wir in Christus eine dauernde und beständige Vergebung der Sünden empfangen bis zum Tode hin; aber er gibt zu verstehen, daß Christus vom Vater nur den armen Sündern gegeben ist, die unter dem Brenneisen des Gewissens verwundet sind und sich nun nach dem Arzte sehnen. Solchen Menschen wird Gottes Barmherzigkeit dargeboten. Wer sich aber aus solcher Straffreiheit den Anlaß und eine zügellose Freiheit zum Sündigen begründen will, der tut nichts anderes, als daß er Gottes Zorn und Gericht gegen sich hervorruft.

3. Die doop sien nie slegs op sondes van die verlede nie, maar op alle sondes

Maar ons moet nie reken dat die doop aan ons gegee word slegs met die oog op die verlede nie, sodat ons vir nuwe sondes waarin ons na die doop verval, ander nuwe hulpmiddels¹¹ ter versoening moet soek in wie 1611 weet watter ander sakramente¹² nie - net asof die krag van die doop verouder is! As gevolg van hierdie dwaling het dit weliswaar eertyds gebeur dat party mense slegs in die uiterste lewensgevaar en sodoende met hulle laaste asem deur die doop in die kerk ingewy wou word om so vergiffenis van die sondes van hulle hele lewe te verkry. Die biskoppe van ouds vaar so dikwels in hulle geskrifte teen hierdie verkeerde voorsorgmaatreël uit.¹³

Ons moet egter so daaroor dink: dat op watter tydstip ons ook al gedoop word, ons net eenmaal vir ons hele lewe afgewas en gereinig word. So dikwels as wat ons dus in sonde verval, moet ons die doop in herinnering roep en ons gemoed hiermee bewapen om altyd vas en seker te wees van ons sondevergiffenis.¹⁴ Want al sou dit net een keer aan ons bedien wees, en skynbaar verbygegaan het, is dit nogtans nie deur daaropvolgende sondes tot niet gemaak nie. Want die reinheid van Christus is in die doop aan ons gegee, en dit is altyd van krag en word deur geen vlekke onderdruk nie maar dit bedek en was al ons vuilheid af.

Maar ons moet ons nogtans nie na aanleiding hiervan die vryheid veroorloof om in die toekoms te sondig nie - ons word immers beslis nie hierdeur so ’n vermetelheid geleer nie -, maar hierdie leer word slegs aan diegene geleer wat, wanneer hulle gesondig het, onder hulle sondes vermoei en belas is en daaroor sug sodat hulle iets het om hulle op te rig en te vertroos om te voorkom dat hulle weer in verwarring en wanhoop verval. Paulus sê byvoorbeeld dat Christus vir ons Versoener geword het tot vergiffenis van die sondes wat ons tevore gedoen het.¹⁵ Hiermee ontken hy nie dat ons altyd voortdurende vergiffenis tot ons dood toe in Hom verkry nie, maar hy gee te kenne dat Hy deur die Vader slegs aan jammerlike sondaars gegee is wat deur die brandyster van hulle gewete gewond is en na Hom as Geneesheer smag. Aan hulle word God se barmhartigheid aangebied. Diegene wat uit hulle sondevergiffenis stof en die vryheid put om te sondig, verwek niks anders as God se toorn en oordeel oor hulleself nie.

3. Но не следует думать, будто крещение очищает нас только от прошлых грехов, так что, согрешив после крещения, мы должны искать против них новое целебное средство. Из-за подобного заблуждения многие в древности стремились креститься в конце жизни или даже перед самой смертью, чтобы получить таким образом полное отпущение всех совершённых в жизни грехов. Эта безумная выдумка часто осуждается в сочинениях епископов (См. среди прочего: Григорий Назианзин. Речи, XL, 11 (MPG, XXXVI, 371 p.); Григорий Нисский. Речь против тех, кто отсрочивает крещение (MPG, XLVI, 415-432)). Нам следует знать, что, когда бы мы ни крестились, крещение омывает и очищает нас на весь срок земной жизни. Поэтому всякий раз, когда нам доведётся впасть в прегрешение, мы должны обращаться к воспоминанию о крещении и находить в нём подтверждение вере, что данное нам отпущение грехов твёрдо и непоколебимо (Лютер также признавал за крещением эту постоянную действенность. См. Werke, B. 6, S. 528). Ибо хотя мы получаем его единожды и оно кажется нам уже оставшимся в прошлом, тем не менее оно не стирается последующими грехами. Ведь в крещении нам предлагается чистота Иисуса Христа, а она всегда сохраняет свою силу, всегда пребывает, и никакая нечистота не может её одолеть. Напротив, она устраняет и очищает любую нашу скверну и нечистоту.

Однако это не значит, что нам дозволено с лёгкостью грешить после крещения. Вовсе не к этому подталкивает нас названное учение. Оно дано лишь тем, кто, согрешив, впадает в отчаяние и неутешно сокрушается из-за своего прегрешения. Это учение призвано утешить их и поддержать, дабы они не предались полному отчаянию. По той же причине св. Павел говорит, что Иисус Христос подаёт нам прощение грехов, сделанных прежде (Рим 3:25). Этими словами он вовсе не отрицает, что во Христе мы имеем вечное и неизменное прощение грехов до самой смерти. Он только хочет сказать, что Иисус был дан Отцом несчастным грешникам, которые, терзаясь угрызениями совести, воздыхали об исцелении. Именно к ним обращено милосердие Божье. И наоборот, те, кто в надежде на безнаказанность находит предлог для греха, лишь возбуждают против себя гнев Бога и готовят себе Божий суд.

4. | Equidem scio aliud communiter receptum esse, poenitentiae et clavium beneficio nos obtinere post Baptismum remissionem, quae prima regeneratione per solum Baptismum nobis datur⁴. 288 Sed qui hoc comminiscuntur, in eo errant quod non cogitant potestatem clavium de qua loquuntur, a Baptismo sic pendere ut nullo modo separari debeat. Remissionem accipit peccator Ecclesiae ministerio, nempe non sine Evangelii praedicatione. Qualis autem illa est? Nos sanguine Christi emundari a peccatis. Atqui lavacri illius signum ac testimonium quod est nisi Baptismus? Videmus igitur ut ad Baptismum absolutio illa referatur. || Et hic error commentitium Poenitentiae sacramentum^a nobis peperit: || de quo aliquid ante attigi¹ et quod residuum est suo loco absolvam². Nihil autem mirum si homines^b, qui pro ingenii sui crassitie rebus externis immodice sunt affixi, hac quoque in parte vitium illud prodiderunt: ut pura Dei institutione non contenti, nova subsidia a seipsis conficta ingererent. || Quasi vero Baptismus ipse non esset poenitentiae sacramentum. Quod si haec in totam vitam nobis commendatur, vis quoque Baptismi ad eosdem usque fines extendi debet. || Quare nec dubium quin pii omnes toto vitae curriculo, quoties vitiorum suorum conscientia vexantur, sese ad Baptismi memoriam revocare audeant, ut se inde confirment in illius unicae ac perpetuae ablutionis fiducia quam habemus in Christi sanguine.

4. Je say bien que l’opinion commune est, que la remission des pechez qui nous est donnée en nostre premiere regeneration par le Baptesme, se reçoit puis apres par penitence et par le benefice des clefs: mais ceux qui parlent ainsi, faillent en ce qu’ils ne considerent point que la puissance des clefs, dont ils font mention, depend tellement du Baptesme, qu’elle ne s’en peut en nulle façon separer. Il est bien vray que le pecheur obtient pardon de ses pechez par le ministere de l’Eglise, mais c’est en vertu de la predication de l’Evangile. Et quelle est ceste predication? Assavoir que nous sommes nettoyez de noz pechez par le sang de Christ. Or quel est le signe et tesmoignage de ce lavement, sinon le Baptesme? Nous voyons donc comment ceste absolution se rapporte au Baptesme. Cest erreur nous a enfanté le sacremet imaginaire de penitence, qu’on tient en la Papauté, duquel j’ay touché quelque mot ailleurs: et ce qui reste à en dire, je le reserve en lieu plus opportun. Or il ne se faut esbahir si ces docteurs de mensonges, lesquels selon leur bestise sont excessivement attachez à choses externes, se sont ainsi monstré lourds en cest endroit: c’est qu’en ne se contentant point des signes ordonnez de Dieu, ils en ont forgé à leur poste: comme si le Baptesme, à parler proprement, n’estoit point Sacrement de penitence. Or si nous devons continuer la penitence que Dieu nous commande, toute nostre vie, il faut bien que la vertu du Baptesme s’estende jusques à ces limites-là. Pourtant il n’y a doute que les fideles tout le temps de leur vie ne doivent avoir recours à la souvenance de leur Baptesme, toutes fois et quantes que leur conscience les redargue, afin d’avoir ferme fiance d’estre participans de l’ablution unique et perpetuelle, laquelle gist au sang de Jesus Christ.

4. I know the common opinion is, that remission of sins, which at our first regeneration we receive by baptism alone, is afterwards obtained by repentance and the benefit of the keys. But the advocates of this opinion have fallen into an error, for want of considering that the power of the keys, of which they speak, is so dependent on baptism that it cannot by any means be separated from it. It is true, that the sinner receives remission by the ministry of the Church; but not without the preaching of the gospel. Now, what is the nature of that preaching? That we are cleansed from our sins by the blood of Christ. What sign and testimony of that ablution is there, except baptism? We see, then, how this absolution is referred to baptism. This error has produced the imaginary sacrament of penance; on which I have touched a little already, and shall finish what remains in its proper place. Now, it is no wonder if men, whose groveling minds were inordinately attached to external things, have betrayed that corrupt propensity, by a discontent with the pure institution of God, and an introduction of new expedients invented by themselves; as if baptism itself were not a sacrament of repentance; but if repentance be enjoined upon us as long as we live, the virtue of baptism ought to be extended to the same period. Wherefore it is evident that the pious, whenever, in any part of their lives, they are distressed with a consciousness of their sins, may justly have recourse to the remembrance of baptism, in order to confirm themselves in the confidence of their interest in that one perpetual ablution which is enjoyed in the blood of Christ.

4. Refutation of those who share forgiveness between Baptism and Repentance.

I know it is a common belief that forgiveness, which at our first regeneration we receive by baptism alone, is after baptism procured by means of penitence and the keys (see chap. 19 sec. 17). But those who entertain this fiction err from not considering that the power of the keys, of which they speak, so depends on baptism, that it ought not on any account to be separated from it. The sinner receives forgiveness by the ministry of the Church; in other words, not without the preaching of the gospel. And of what nature is this preaching? That we are washed from our sins by the blood of Christ. And what is the sign and evidence of that washing if it be not baptism? We see, then, that that forgiveness has reference to baptism. This error had its origin in the fictitious sacrament of penance, on which I have already touched. What remains will be said at the proper place. There is no wonder if men who, from the grossness of their minds, are excessively attached to external things, have here also betrayed the defect,—if not contented with the pure515institution of God, they have introduced new helps devised by themselves, as if baptism were not itself a sacrament of penance. But if repentance is recommended during the whole of life, the power of baptism ought to have the same extent. Wherefore, there can be no doubt that all the godly may, during the whole course of their lives, whenever they are vexed by a consciousness of their sins, recall the remembrance of their baptism, that they may thereby assure themselves of that sole and perpetual ablution which we have in the blood of Christ.

4. Ik weet wel, dat men in 't algemeen iets anders heeft aangenomen, namelijk dat wij door de weldaad der boetedoening en der sleutelen na de Doop vergeving verkrijgen, die ons in de eerste wedergeboorte alleen door de Doop gegeven wordt. Maar wie dit verzinnen, dwalen daarin, dat ze niet bedenken, dat de sleutelmacht, waarover zij spreken, zo aan de Doop hangt, dat ze daarvan op generlei wijze mag afgescheiden worden. De zondaar ontvangt vergeving door de dienst der kerk, namelijk niet zonder de verkondiging van het evangelie. En hoe is deze? Dat wij door het bloed van Christus van zonden gereinigd worden. Maar wat anders is het teken en getuigenis van dat bad dan de Doop! Wij zien dus dat die vrijspreking in betrekking staat met de Doop. En deze dwaling heeft ons het verzonnen sacrament der boetedoening voortgebracht, waarvan ik te voren een en ander gezegd heb en het overige te zijner plaatse zal afhandelen. En het is geen wonder, dat de mensen, die, in overeenstemming met de grofheid van hun aard, onmatig gehecht zijn aan uiterlijke dingen, ook in dit stuk dat gebrek hebben aan de dag gelegd, dat ze, niet tevreden met de zuivere in stelling Gods, nieuwe hulpmiddelen, door henzelf verzonnen, ingevoerd hebben. Alsof de Doop zelf niet het sacrament der boetedoening was. Indien deze ons voor gans ons leven wordt aanbevolen, moet ook de kracht van de Doop tot dezelfde grenzen uitgestrekt worden. Daarom is het ook niet twijfelachtig, dat alle vromen gedurende de ganse loop huns levens, zo dikwijls zij door het bewustzijn van hun zonden gekweld worden, zich durven terug te roepen tot de herinnering aan de Doop, om zich daardoor te versterken in het vertrouwen op die enige en eeuwige afwassing, die we hebben in het bloed van Christus.

4.

Ich weiß nun freilich, daß sich allgemein eine andere Ansicht durchgesetzt hat: danach erlangen wir nach der Taufe die Vergebung durch die Wohltat der Buße und der Schlüssel(gewalt), während sie uns in der ersten Wiedergeburt allein durch die Taufe zuteil wird. Aber die Leute, die sich das erdichten, befinden sich darin auf einem Irrweg, daß sie nicht bedenken, wie die Schlüsselgewalt, von der sie reden, dergestalt von der Taufe abhängig ist, daß sie auf keine Weise von ihr getrennt werden kann. Der Sünder empfängt die Vergebung durch den Dienst der Kirche, das heißt also: nicht ohne die Predigt des Evangeliums. Was hat diese nun aber für einen Inhalt? Doch den, daß wir durch Christi Blut von unseren Sünden gereinigt werden! Was aber ist das Zeichen und Zeugnis dieses Reinigungsbades anders als die Taufe? Wir sehen also, daß jene (kirchliche) Lossprechung (in der „Schlüsselgewalt“) zur Taufe in Beziehung steht.

900 Der Irrtum, von dem ich hier rede, hat uns nun das ersonnene Sakrament der Buße erwachsen lassen, von dem ich schon manches kurz ausgeführt habe und den Rest an dem dafür vorgesehenen Platz behandeln werde. Es ist nun aber nichts Verwunderliches dabei, wenn die Menschen, die in der Grobheit ihres Wesens maßlos an äußerlichen Dingen festhängen, auch in diesem Stück den Fehler an den Tag gelegt haben, daß sie sich mit der reinen Einrichtung Gottes nicht zufriedengaben und deshalb neue Mittel aufbrachten, die sie sich selbst ausgedacht hatten. Als ob die Taufe nicht selbst das „Sakrament der Buße“ darstellte! Wenn uns die Buße nun für das ganze Leben anempfohlen wird, so muß auch die Kraft der Taufe bis zu den gleichen Grenzen ausgedehnt werden. Daher unterliegt es keinem Zweifel, daß alle Frommen sich im ganzen Lauf ihres Lebens, sooft sie vom Bewußtsein ihrer Sünde gequält werden, ihre Taufe wieder ins Gedächtnis zu rufen wagen, um sich dadurch in der Zuversicht auf jene einige, dauernde Abwaschung zu stärken, die wir im Blute Christi haben.

4. 1612 ’n Weerlegging van die opvatting dat die doop vir voorafgaande, en berou vir daaropvolgende sondes vergiffenis verkry

Ek weet weliswaar dat mense oor die algemeen aanvaar dat ons na die doop deur die weldaad van berou en van die sleutelmag sondevergiffenis verkry wat in die eerste wedergeboorte slegs deur die doop aan ons verleen word.¹⁶ Maar diegene wat hierdie verdigsel uitdink, dwaal daarin dat hulle nie daaroor nadink dat die sleutelmag waarvan hulle praat, so van die doop afhanklik is dat dit nie daarvan geskei behoort te word nie.

“’n Sondaar ontvang sondevergiffenis deur die bediening van die kerk, en dit naamlik nie sonder die verkondiging van die evangelie nie”. Maar hoedanig is dit? “Dat ons deur die bloed van Christus van ons sondes gereinig word”. Maar wat is die teken en getuienis van hierdie afwassing anders as die doop? Ons sien dus dat hierdie vergewing op die doop sien.

En hierdie dwaling het vir ons die sakrament van boetedoening wat 'n verdigsel is, voortgebring. Ek het wel tevore hieroor gepraat¹⁷ maar ek sal die res daarvan op die regte plek behandel.¹⁸ Dit is egter geen wonder as mense wat na die grofheid van hulle verstand onbeheersd geheg is aan uiterlike dinge, ook oor hierdie onderwerp hierdie gebrek geopenbaar het sodat hulle, nie met die suiwer instelling van God tevrede nie, nuwe hulpmiddels wat deur hulleself uitgedink is, ingevoer het. Net asof die doop nie self ’n sakrament van berou was nie! En as berou ons hele lewe aan ons opgedra word, hoort die krag van die doop tot dieselfde perke uitgebrei te word. Daarom bestaan daar geen twyfel daaroor dat alle godvrugtiges hulle hele lewe lank moet waag om hulle doop in herinnering te roep so dikwels hulle gewete hulle van hulle gebreke aankla om hulleself so te versterk in die vertroue op die enigste en ewige afwassing wat ons in Christus se bloed het nie.

4. Мне хорошо известно, что, согласно общепринятому мнению, данное нам в крещении при нашем первом возрождении прощение грехов затем возобновляется через покаяние и благодать ключей. Однако рассуждающие так ошибаются. Они не видят, что упоминаемая ими власть ключей в такой степени зависит от крещения, что никоим образом не может быть от него отделена. Грешник действительно получает прощение грехов через служение Церкви, но это происходит в силу проповеди Евангелия. А в чём состоит эта проповедь? В том, что мы омыты от грехов кровью Христа. Но что является знаком и свидетельством этого омовения? Крещение. Итак, мы видим, что прощение грехов связано с крещением.

Названное заблуждение породило иллюзорное таинство покаяния, принятое в папстве. Я уже касался его ранее, а всё, что осталось сказать, скажу, когда это будет более уместно.

Нет ничего удивительного в том, что эти учители лжи, будучи по своей тупости чрезмерно привязаны к внешним вещам, обнаружили такое тупоумие в этом вопросе: не довольствуясь данными от Бога знаками, они принялись изобретать свои собственные. Как будто крещение не является в собственном смысле таинством покаяния! И если мы, по заповеди Божьей, должны каяться всю жизнь, то и сила крещения обязательно должна простираться до тех же пределов. Поэтому нет сомнения в том, что верующие на протяжении всей земной жизни должны обращаться к памяти о крещении всякий раз, когда чувствуют угрызения совести, и обретать в ней твёрдую веру в то, что им дано единственное и вечное очищение кровью Иисуса Христа.

5. | Alterum etiam fructum^c affert, quia nostram in Christo mortificationem nobis ostendit, et novam in eo vitam. Siquidem (ut ait Apostolus), in mortem eius baptizati sumus, consepulti ipsi in mortem, ut in novitate vitae ambulemus [Rom. 6. a. 3]³. Quibus verbis non ad imitationem eius nos solum exhortatur (acsi diceret, admoneri nos per Baptismum, ut quodam mortis Christi exemplo, concupiscentiis nostris moriamur, et exemplo resurrectionis, ut in iustitiam suscitemur) sed rem longe altius repetit: nempe quod per Baptismum Christus nos mortis suae fecerit participes, ut in eam inseramur⁴. Et quemadmodum surculus substantiam alimentumque ducit a radice cui insitus est: ita qui Baptismum ea qua debent fide accipiunt, vere efficaciam mortis Christi sentiunt, in mortificatione carnis suae: simul etiam resurrectionis, in vivificatione Spiritus⁵. Inde exhortationis materiam desumit: quod si Christiani sumus, debemus mortui esse peccato, et iustitiae vivere⁶. Hoc eodem argumento alibi utitur, Quod circuncisi sumus et exuimus veterem hominem, postquam per Baptismum in Christo sepulti 289 sumus [Coloss. 2. b. 12]¹. Et hoc sensu, eo quem ante^a citavimus loco, vocavit lavacrum regenerationis et renovationis [Tit. 3. b. 5]². || Itaque primum gratuita peccatorum venia et iustitiae imputatio nobis promittitur, deinde Spiritus sancti gratia, quae nos in vitae novitatem reformet.

5. La seconde consolation que nous apporte le Baptesme, est qu’il nous monstre nostre mortification en Jesus Christ, et aussi nostre nouvelle vie en luy. Car, comme dit sainct Paul, nous sommes baptisez en sa mort, ensevelis avec luy en similitude de sa mort, afin que nous cheminions en nouveauté de vie (Rom. 6:3, 4). Par lesquelles parolles il ne nous exhorte pas seulement à une imitation de luy comme s’il disoit que nous sommes admonnestez par le Baptesme, afin qu’à quelque similitude et exemple de la mort de Jesus Christ, nous mourions à noz concupiscences, et qu’à l’exemple de sa resurrection nous soyons ressuscitez à justice: mais il le prend bien plus haut, c’est assavoir, que Jesus Christ par le Baptesme nous a fait participans de sa mort, afin que nous soyons entez en elle. Et comme une ente tire sa substance et nourriture de la racine où elle est entée, ainsi ceux qui reçoivent le Baptesme en telle foy qu’ils doivent, ils sentent vrayement l’efficace de la mort de Jesus Christ en la mortification de leur chair: semblablement aussi de sa resurrection, en leur vivification d’esprit Et de ce il prend apres occasion et matiere d’exhorter que si nous sommes Chrestiens, nous devons estre morts à peché, et vivre à justice. Il use de ce mesme argument en un autre lieu, où il dit que nous sommes circonciz, et avons despouillé le vieil homme, puis que nous sommes enseveliz avec Christ par le Baptesme (Col. 2:12). En ce sens il l’a appellé au passage que nous avons auparavant allegué, Lavement de regeneration et renovation (Tite 3:5). Ainsi Dieu nous y promet pardon gratuit de noz pechez pour nous accepter comme justes, et secondement la grace de son Esprit, pour nous reformer en nouveauté de vie.

5. Baptism is also attended with another advantage: it 480shows us our mortification in Christ, and our new life in him. For, as the apostle says, “So many of us as were baptized into Jesus Christ, were baptized into his death: therefore we are buried with him by baptism into death, that we should walk in newness of life.”¹¹⁴⁰ In this passage he does not merely exhort us to an imitation of Christ, as if he had said, that we are admonished by baptism, that after the example of his death we should die to sin, and that after the example of his resurrection we should rise to righteousness; but he goes considerably further, and teaches us, that by baptism Christ has made us partakers of his death, in order that we may be ingrafted into it. And as the scion derives substance and nourishment from the root on which it is ingrafted, so they, who receive baptism with the faith with which they ought to receive it, truly experience the efficacy of Christ’s death in the mortification of the flesh, and also the energy of his resurrection in the vivification of the spirit. Hence he deduces matter of exhortation, that, if we are Christians, we ought to be “dead unto sin, but alive unto God.”¹¹⁴¹ He uses the same argument in another place; that we “are circumcised, putting off the body of the sins of the flesh,” after we have been “buried with” Christ “in baptism.”¹¹⁴² And in this sense, in the passage already quoted, he calls it “the washing of regeneration and renewing.”¹¹⁴³ Thus we are promised, first, the gratuitous remission of sins, and imputation of righteousness; and, secondly, the grace of the Holy Spirit to reform us to newness of life.

5. Second thing in Baptism—viz. to teach that we are ingrafted into Christ for mortification and newness of life.

Another benefit of baptism is, that it shows us our mortification in Christ and new life in him. “Know ye not,” says the apostle, “that as many of us as were baptised into Jesus Christ, were baptised into his death? Therefore we are buried with him by baptism into death,” that we “should walk in newness of life” (Rom. 6:3, 4). By these words, he not only exhorts us to imitation of Christ, as if he had said, that we are admonished by baptism, in like manner as Christ died, to die to our lusts, and as he rose, to rise to righteousness; but he traces the matter much higher, that Christ by baptism has made us partakers of his death, ingrafting us into it. And as the twig derives substance and nourishment from the root to which it is attached, so those who receive baptism with true faith truly feel the efficacy of Christ’s death in the mortification of their flesh, and the efficacy of his resurrection in the quickening of the Spirit. On this he founds his exhortation, that if we are Christians we should be dead unto sin, and alive unto righteousness. He elsewhere uses the same argument—viz. that we are circumcised, and put off the old man, after we are buried in Christ by baptism (Col. 2:12). And in this sense, in the passage which we formerly quoted, he calls it “the washing of regeneration, and renewing of the Holy Ghost” (Tit. 3:5). We are promised, first, the free pardon of sins and imputation of righteousness; and, secondly, the grace of the Holy Spirit, to form us again to newness of life.

5. Nog een tweede vrucht brengt de Doop, omdat hij ons onze doding in Christus toont, en een nieuw leven in Hem. Want, zoals de apostel zegt (Rom. 6:3) "Wij zijn in zijn dood gedoopt, met Hem begraven in de dood, opdat wij in nieuwheid des levens zouden wandelen. "Met welke woorden hij ons niet alleen opwekt om Hem na te volgen (alsof hij zeide, dat wij door de Doop vermaand worden om, naar het voorbeeld van Christus' dood, onze begeerten te sterven, en naar het voorbeeld zijner opstanding, tot rechtvaardigheid opgewekt te worden), maar hij haalt de zaak veel dieper op, namelijk dat Christus ons door de Doop deelgenoten maakt van zijn dood, opdat wij in die dood ingelijfd worden. En evenals een twijg haar substantie en voedsel trekt uit de wortel, op welke zij ingeplant is, zo gevoelen zij, die de Doop ontvangen met het geloof, waarmee ze dat behoren te doen, waarlijk de kracht van Christus' dood in de doding van hun vlees, en tevens ook de kracht der opstanding in de levendmaking des Geestes. Daaraan ontleent hij de stof voor deze vermaning: indien wij Christenen zijn, moeten wij der zonde gestorven zijn, en der rechtvaardigheid leven. Deze zelfde redenering gebruikt hij elders (Col. 2:12) dat we besneden zijn en de oude mens uitgedaan hebben, nadat wij door de Doop in Christus begraven zijn. En in deze zin heeft hij, op de plaats, die we tevoren hebben aangehaald, de Doop genoemd een bad der wedergeboorte en der vernieuwing. Dus wordt ons in de eerste plaats de genadige vergeving der zonden en de toerekening der rechtvaardigheid beloofd, en verder de genade des Heiligen Geestes, die ons verandert tot nieuwheid des levens.

5. b) Die Taufe als Zeichen des Erstrebens und Lebendigwerdens in Christus

Noch eine zweite Frucht gewährt uns die Taufe, weil sie uns nämlich unsere Abtötung (mortificatio) in Christus und das neue Leben (nova vita) in ihm zeigt. Denn wir sind, so sagt Paulus, „in seinen Tod getauft“, „mit ihm begraben in den Tod“, um nun „in Neuheit des Lebens unseren Wandel zu führen“ (Röm. 6,3f.). Mit diesen Worten ermahnt uns der Apostel nicht bloß zur Nachfolge Christi, als ob er etwa sagte, wir würden durch die Taufe dazu ermuntert, nach dem Vorbild des Sterbens Christi unseren Begierden zu sterben und nach dem Beispiel seiner Auferweckung zur Gerechtigkeit aufzuerstehen. Nein, er geht der Sache tiefer auf den Grund, indem er darauf hinweist, daß uns Christus durch die Taufe seines Todes teilhaftig gemacht hat, so daß wir in solchen Tod eingeleibt werden (Röm. 6,5). Und wie der Zweig seine Substanz und seine Nahrung aus der Wurzel zieht, in die er eingeleibt ist, so erfahren auch die, welche die Taufe mit dem ihr zukommenden Glauben annehmen, in Wahrheit die Wirkkraft des Todes Christi in der Abtötung ihres Fleisches und zugleich die Wirkkraft seiner Auferstehung in ihrer Lebendigmachung durch den Geist (Röm. 6,8). Von da aus nimmt Paulus auch den Anlaß zu einer Ermahnung: sind wir Christen, so müssen wir auch der Sünde „gestorben sein“ und „der Gerechtigkeit leben“ (Röm. 6,11). Den gleichen Beweis verwendet er an anderer Stelle, indem er schreibt, wir seien „beschnitten“ und hätten den alten Menschen ausgezogen, nachdem wir „durch die Taufe mit Christo begraben“ sind (Kol. 2,11f.). In diesem Sinne hat er die Taufe an der oben bereits angeführten Stelle auch als „Bad der Wiedergeburt und Erneuerung“ bezeichnet (Tit. 3,5). Es wird uns also in der Taufe zunächst die gnadenweise Vergebung der Sünden und die Zurechnung der Gerechtigkeit verheißen und alsdann die Gnade des Heiligen Geistes, die uns zu neuem Leben umgestaltet.

5. Ten tweede toon die doop aan ons ons afsterwe en die nuwe lewe in Christus

Die doop lewer egter ook ’n tweede vrug op omdat dit ons afsterwe in Christus en ’n nuwe lewe in Hom aan ons toon. Want ons is, soos die apostel sê, in sy dood gedoop en met Hom in die dood begrawe sodat 1613 ons in ’n nuwe lewe kan wandel.¹⁹ Met hierdie woorde spoor hy ons nie alleen aan om Christus na te boots nie. Dit is trouens asof hy sê dat ons deur die doop vermaan word om volgens die voorbeeld van die dood van Christus ons begeertes af te sterf, en om na die voorbeeld van sy wederopstanding tot geregtigheid opgewek te word. En nie alleen dit nie, maar hy bring ’n aspek wat veel dieper is, te berde, naamlik dat Christus ons deur die doop sy dood deelagtig gemaak het sodat ons daarop ingelyf kan word.²⁰ En soos ’n steggie sy bestaan en voeding kry uit die wortel waarop dit ingeënt is, so ervaar diegene wat die doop met so ’n geloof aanvaar as waarmee hulle hoort, waarlik die werking van Christus se dood in die afsterwe van hulle vlees; en tegelyk ook die krag van sy opstanding in die lewendmaking van die Gees.²¹ Hieruit put hy stof vir die vermaning dat ons, as ons Christene is, dood moet wees vir die sonde en lewendig vir geregtigheid.²²

Hy gebruik dieselfde redenasie ook elders wanneer hy sê dat ons besny is en die ou mens afgelê het nadat ons deur die doop in Christus begrawe is.²³ En in hierdie betekenis het hy in die verwysing wat ek voorheen aangehaal het, die doop die bad van die wedergeboorte en die vernuwing genoem.²⁴ Gevolglik word ons in die doop ten eerste genadige sondevergiffenis en die toerekening van geregtigheid beloof, en ten tweede, die genade van die Heilige Gees wat ons tot ’n nuwe lewe hervorm.

5. Второе следствие крещения для нашей веры состоит в том, что оно являет наше умирание в Иисусе Христе и новую жизнь в Нём. Ибо, как говорит св. Павел, мы крестились в смерть Иисуса Христа и погреблись с Ним в подобие его смерти, дабы и нам ходить в обновлённой жизни (Рим 6:3-4). Этими словами апостол не просто побуждает нас к подражанию Христу - как если бы он сказал, что крещением по примеру и подобию смерти Иисуса Христа мы должны умереть для вожделений, а по образу его воскресения воскреснуть к праведности. Нет, он вкладывает в свои слова гораздо более высокий смысл: через крещение Иисус Христос делает нас причастниками своей смерти, дабы мы оказались привиты к ней [Рим 6:5]. И как привой растёт и питается за счёт корня, к которому привит, так и крестившиеся в должной мере поистине ощущают действие смерти Иисуса Христа в умерщвлении собственной плоти, а действие его воскресения - в оживлении духа. Из этого исходит св. Павел, когда говорит, что если мы христиане, то должны умереть для греха и жить для праведности [Рим 6:11]. К тому же доводу он обращается в другом месте, где утверждает, что мы обрезаны и совлечены ветхого человека, поскольку погреблись со Христом в крещении (Кол 2:11-12). Именно в этом смысле он называет крещение омовением возрождения и обновления в том месте, на которое мы ссылались выше [Тит 3:5].

Так Бог обещает нам, во-первых, безвозмездное прощение грехов, дабы принять нас как праведников, и, во-вторых, благодать своего Духа, дабы преобразить нас к новой жизни.

6. . | Postremo et hanc e Baptismo utilitatem^b fides nostra accipit, quod certo nobis testificatur, non modo in mortem et vitam Christi nos insitos esse: sed sic ipsi Christo unitos^c ut omnium eius bonorum participes simus. Ideo enim Baptismum in suo corpore dedicavit et sanctificavit [Matth. 3. c. 13], ut communem eum nobiscum haberet, ceu firmissimum unionis ac societatis quam nobiscum inire dignatus est, vinculum; ut Paulus ex eo probet nos esse filios Dei, quia Christum in Baptismo induimus [Galat. 3. d. 27]. || Ita videmus Baptismi complementum in Christo esse, quem etiam hac ratione vocamus proprium Baptismi obiectum. Proinde mirum non est si in eius nomen baptizasse narrantur Apostoli [Act. 8. c. 16, et 19. a. 5], qui tamen in Patris quoque et Spiritus nomen baptizare iussi fuerant [Matth. 28. d. 19]. Quicquid enim in Baptismo proponitur donorum Dei, in Christo uno reperitur. Neque tamen fieri potest quin Patris simul et Spiritus nomen invocet qui in Christum baptizat. Ideo enim eius sanguine emundamur, quia misericors Pater || nos pro sua incomparabili clementia recipere in gratiam volens, mediatorem hunc in medio statuit, qui nobis favorem apud ipsum conciliet^d. || Regenerationem vero ita demum ab eius morte et resurrectione consequimur, si per Spiritum sanctificati imbuamur nova et spirituali natura. Quamobrem nostrae tum purgationis tum regenerationis in Patre causam, in Filio materiam, in Spiritu effectum consequimur et^e quodammodo distincte cernimus^f. || Sic primum Iohannes baptizavit, sic deinde Apostoli, Baptismo poenitentiae, in remissionem peccatorum [Matth. 3. b. 6, c. 11; Luc. 3. d. 16; Iohan. 3. c. 23, et 4. a. 1; Act. 2. f. 38, et g. 41]: poenitentiae verbo, huiusmodi regenerationem intelligentes: remissione peccatorum, ablutionem.

6. Finalement nostre foy reçoit aussi ceste utilité du Baptesme, que non seulement il nous certifie que nous sommes entez en la mort et la vie de Christ: mais que nous sommes tellement uniz à luy, qu’il nous fait participans de tous, ses biens. Car pour ceste cause il a dedié et sanctifié le Baptesme en son corps (Matth. 3:13), afin que ce fust un ferme lien de la societé et union laquelle il a voulu avoir avec nous: tellement que sainct Paul prouve que nous sommes enfans de Dieu, d’autant que par le Baptesme nous avons vestu Christ (Gal. 3:27). Ainsi voyons nous que l’accomplissement du Baptesme est en luy. Pour laquelle raison nous le nommons Le propre object et le but auquel le Baptesme regarde. Parquoy ce n’est point de merveille si les Apostres ont baptizé en son nom (Act. 8:16; 19:5): combien qu’ils eussent eu le commandement de baptizer aussi au nom du Pere et du sainct Esprit. Car tout ce qui est proposé au Baptesme des dons de Dieu, est trouvé en un seul Christ. Neantmoins il ne se peut faire que celuy qui baptize au nom de Christ, n’invoque pareillement le nom du Pere et du sainct Esprit (Matth. 28:19). Car ce que nous avons nostre purgation au sang de Christ, c’est pourtant que le Pere de misericorde nous voulant selon sa il bonté incomparable recevoir à merci, nous met au devant ce Mediateur, pour nous acquerir faveur envers luy. Et lors nous obtenons nostre regeneration en sa mort et sa vie (Jean 3:6), si par la sanctification de l’Esprit il y a une nouvelle nature spirituelle edifiée en nous. Parquoy la cause tant de nostre purgation que de nostre regeneration, se doit recognoistre estre en Dieu le Pere: la matiere au Fils: l’efficace au sainct Esprit. Ainsi premierement sainct Jean et puis apres les Apostres ont baptizé du Baptesme de penitence, en la remission des pechez: entendans par ce mot de Penitence, la regeneration: et par la remission des pechez, l’ablution (Matth. 3:6, 11; Luc 3:16; Jean 3:23; 4:1).

6. The last advantage which our faith receives from baptism, is the certain testimony it affords us, that we are not only ingrafted into the life and death of Christ, but are so united as to be partakers of all his benefits. For this reason he dedicated and sanctified baptism in his own body, that he might have it in common with us, as a most firm bond of the union and society which he has condescended to form with us; so that Paul proves from it, that we are the children of God, because we have put on Christ in baptism.¹¹⁴⁴ Thus we see that the accomplishment of baptism is in Christ; whom, on this account, we call the proper object of baptism. Therefore it is no wonder if the apostles baptized in his name,¹¹⁴⁵ though they had also been commanded to baptize in the name of the Father and of the Spirit.¹¹⁴⁶ For all the gifts of God, which are presented in baptism, are found in Christ alone. Yet it cannot be but that he who baptizes into Christ, equally invokes the name of the Father and of the Spirit. For we have purification in his 481blood, because our merciful Father, in his incomparable goodness, being pleased to receive us to his mercy, has appointed this Mediator between us, to conciliate his favour to us. But we receive regeneration from his death and resurrection, when we are endued with a new and spiritual nature by the sanctification of the Spirit. Of our purification and regeneration, therefore, we obtain, and distinctly perceive, the cause in the Father, the matter in the Son, and the efficacy in the Spirit. Thus John first, and the apostles afterwards, baptized “with the baptism of repentance for the remission of sins;”¹¹⁴⁷ by repentance, intending regeneration, and by remission of sins, ablution.

6. Third thing in Baptism—viz. to teach us that we are united to Christ so as to be partakers of all his blessings. Second and third things conspicuous in the baptism both of John and the apostles.

The last advantage which our faith receives from baptism is its assuring us not only that we are ingrafted into the death and life of Christ, but so united to Christ himself as to be partakers of all his blessings. For he consecrated and sanctified baptism in his own body, that he might have it in common with us as the firmest bond of union and fellowship which he deigned to form with us; and hence Paul proves us to be the sons of God, from the fact that we put on Christ in baptism (Gal. 3:27). Thus we see the fulfilment of our baptism in Christ, whom for this reason we call the proper object of baptism. Hence it is not strange that the apostles are said to have baptised in the name of Christ, though they were enjoined to baptise in the name of the Father and Spirit also (Acts 8:16; 19:5; Mt. 28:19). For all the divine gifts held forth in baptism are found in Christ alone. And yet he who baptises into Christ cannot but at the same time invoke the name of the Father and the Spirit. For we are cleansed by his blood, just because our516gracious Father, of his incomparable mercy, willing to receive us into favour, appointed him Mediator to effect our reconciliation with himself. Regeneration we obtain from his death and resurrection only, when sanctified by his Spirit we are imbued with a new and spiritual nature. Wherefore we obtain, and in a manner distinctly perceive, in the Father the cause, in the Son the matter, and in the Spirit the effect of our purification and regeneration. Thus first John baptised, and thus afterwards the apostles by the baptism of repentance for the remission of sins, understanding by the term repentance, regeneration, and by the remission of sins, ablution.

6. Ten slotte ontvangt ons geloof ook dit nut uit de Doop, dat hij ons zeker betuigt, dat wij niet alleen ;n de dood en het leven van Christus zijn ingelijfd, maar ook zo met Christus zelf verenigd zijn, dat wij deelgenoten zijn van al zijn goederen. Want daarom heeft Hij de Doop in zijn eigen lichaam gewijd en geheiligd, opdat Hij die met ons gemeen zou hebben als een zeer sterke band der eenheid en gemeenschap, die Hij zich verwaardigd heeft met ons aan te gaan. Zodat Paulus daaruit bewijst (Gal. 3:27) dat wij kinderen Gods zijn, omdat wij Christus in de Doop hebben aangedaan. Zo zien we, dat de vervulling van de Doop in Christus is, die wij ook daarom noemen een eigen voorwerp van de Doop. Daarom is het niet te verwonderen, dat verhaald wordt, dat de apostelen in zijn naam gedoopt hebben, hoewel hun toch ook bevolen was te dopen in de naam des Vaders en des Geestes. Want alle gaven Gods, die in de Doop worden voorgesteld, worden in Christus alleen gevonden. En toch kan het niet geschieden, dat hij, die in Christus doopt, niet tegelijkertijd de naam des Vaders en des Geestes zou aanroepen. Want daarom worden wij door zijn bloed gereinigd, omdat de barmhartige Vader ons naar zijn onvergelijkelijke goedertierenheid in genade willende aannemen, deze Middelaar in het midden gesteld heeft, om voor ons bij Hem gunst te verwerven. En de wedergeboorte verkrijgen wij eerst dan van zijn dood en opstanding, indien wij, door de Geest geheiligd, vervuld worden met een nieuwe en geestelijke natuur. Daarom verkrijgen wij en zien wij in zekere zin onderscheiden de oorzaak zowel van onze reiniging als van onze wedergeboorte in de Vader, de materie in de Zoon en de uitvoering in de Geest. Zo heeft eerst Johannes gedoopt, zo daarna de apostelen, door de Doop der bekering tot vergeving der zonden, onder het woord bekering verstaande zulk een wedergeboorte, en onder vergeving der zonden afwassing.

6. c) Die Taufe als Zeichen unserer Einung mit Christus

Schließlich empfängt unser Glaube aus der Taufe auch den Nutzen, daß sie uns mit Gewißheit bezeugt, daß wir nicht nur in Christi Tod und Leben eingeleibt, sondern auch selbst dergestalt mit Christus geeint sind, daß wir aller seiner Güter teilhaftig werden. Denn dazu hat er die Taufe an seinem eigenen Leibe geweiht und geheiligt (Matth. 3,13-17), daß er mit uns gemeinsam an ihr teilhätte und sie nun das festeste Band der Einung und Gemeinschaft darstellte, die er mit uns einzugehen sich herabgelassen hat. Daher beweist Paulus daraus, daß wir in der Taufe „Christum angezogen“ haben, den Satz, daß wir Gottes Kinder sind (Gal. 3,26f.). So sehen wir, daß die Erfüllung der Taufe in Christus liegt: ihn nennen wir aus diesem Grunde auch im eigentlichen Sinne den, an dem die Taufe hängt (proprium fidei obiectum). Es ist daher nicht verwunderlich, daß die Apostel nach unseren Berichten auf seinen 901 Namen getauft haben (Apg. 8,16; 19,5), obwohl ihnen doch die Weisung geworden war, auf den „Namen des Vaters und des Sohnes und des Heiligen Geistes“ zu taufen (Matth. 28,19). Denn alles, was uns in der Taufe an Gaben Gottes vorgelegt wird, das kann man allein in Christus finden. Doch kann es nicht anders sein, als daß der, der auf Christus tauft, zugleich auch den Namen des Vaters und des Heiligen Geistes anruft. Denn wir empfangen die Reinigung durch das Blut Christi darum, weil der barmherzige Vater uns in seiner unvergleichlichen Freundlichkeit zu Gnaden hat annehmen wollen und dazu diesen Mittler zwischen sich und uns gestellt hat, damit er uns bei ihm Gunst erwirkte. Die Wiedergeburt aber empfangen wir aus Christi Tod und Auferstehung nur dann, wenn wir, durch den Geist geheiligt, mit einer neuen, geistlichen Natur erfüllt werden. Daher steht es so, daß wir die Ursache unserer Reinigung wie unserer Wiedergeburt im Vater, ihren Wirkgrund in Christus und ihre Wirkung im Heiligen Geiste erlangen und gleichsam in Unterschiedenheit anschauen. So hat zuerst Johannes, so haben alsdann auch die Apostel mit der „Taufe der Buße zur Vergebung der Sünden“ getauft (Matth. 3,6.11; Luk. 3,3.16; Joh. 3,23; 4,1; Apg. 2,38.41). Dabei verstanden sie unter „Buße“ solche Wiedergeburt und unter „Vergebung der Sünden“ jene Abwaschung (im obigen Sinne).

6. Die derde voordeel wat die doop vir ons inhou

Ten slotte haal ons geloof ook hierdie voordeel uit die doop dat dit vir ons vir seker getuig dat ons nie alleen in die dood en die lewe van Christus ingelyf is nie, maar dat ons so met Christus verenig is dat ons al sy seëninge deelagtig is. Hy het die doop trouens in sy eie liggaam gewy en geheilig²⁵ om dit gemeenskaplik met ons te besit as ’n uiters vaste band van eenheid en gemeenskap wat Hy waardig geag het om met ons aan te gaan - so dat Paulus daaruit bewys dat ons kinders van God is omdat ons ons in die doop met Christus beklee het.²⁶ So sien ons dat die doop se vervulling in Christus is, en om hierdie rede noem ons Hom die 1614 eintlike voorwerp van die doop.

Dit is daarom nie snaaks as vertel word dat die apostels in sy Naam gedoop het²⁷ terwyl hulle nogtans gelas is om ook in die Naam van die Vader en die Heilige Gees te doop nie.²⁸ Al die gawes van God wat in die doop aan ons voorgehou word, kan trouens in Christus alleen aangetref  word. Tog is dit onmoontlik dat iemand wat in Christus doop, nie tegelyk die Naam van die Vader en die Gees aanroep nie. Want ons word deur sy bloed gereinig omdat dit na sy onvergelyklike goedertierenheid die barmhartige Vader se wil was om ons in genade aan te neem, en Hom as Middelaar in ons midde te stel om ons in guns met Hom te versoen.

Maar ons verkry die wedergeboorte eers dan deur sy dood en opstanding as ons deur die Gees geheilig is en met ’n nuwe en geestelike natuur deurdring is. En daarom verkry ons - en ons sien dit enigsins onderskei van mekaar -, die oorsaak van sowel ons reiniging as van ons wedergeboorte in die Vader, die stof daarvan in die Seun, en die krag daarvan in die Gees. So het Johannes eerste, en daarna ook die apostels gedoop in die doop van berou tot vergiffenis van sondes.²⁹ Onder die woord berou verstaan hulle so ’n wedergeboorte, en onder sondevergiffenis so ’n afwassing.

6. Наконец, третье следствие крещения для нашей веры состоит вот в чём: оно не только удостоверяет, что мы привиты к жизни и смерти Иисуса Христа, но и свидетельствует о таком соединении со Христом, при котором Он делает нас причастниками всех своих благ. Ибо именно для того Он и освятил крещение в своём Теле (Мф 3:13), чтобы крещение стало крепкой связью общения и единства, которое Он пожелал иметь с нами. Св. Павел доказывает наше богосыновство тем фактом, что через крещение мы облеклись во Христа (Гал 3:27). Отсюда мы видим, что крещение совершается во Христе. Поэтому и называем Его истинной целью и завершением крещения.

Так что не стоит удивляться, что апостолы крестились во имя Христа (Деян 8:16; 9:5), хотя Он заповедал креститься также во имя Отца и Святого Духа: ведь все предлагаемые в крещении Божьи дары обретаются в одном лишь Христе. Однако это может совершиться только при условии, что принимающий крещение во имя Христа призывает одновременно Отца и Святого Духа. Ибо наше очищение кровью Христовой стало возможным лишь потому, что Отец, по беспредельному милосердию своему пожелав принять нас в свою благодать, послал нам Посредника, чтобы Он стяжал нам благоволение в его глазах. И лишь потому мы возрождаемся в жизни и смерти Христовой, что освящением Духа в нас созидается новая духовная природа. Поэтому причиной как нашего очищения, так и нашего возрождения следует признать Бога-Отца, материей - Сына, а действием - Святого Духа. Так сперва св. Иоанн (Иоанн Креститель), а затем апостолы крестились крещением покаяния в оставление грехов (Мф 3:6, 11; Лк 3:16; Ин 3:23; 4:1; Деян 2:38, 41), причём под покаянием понимается возрождение, а под оставлением грехов - очищение.

7. Quo etiam certissimum fit, idem fuisse prorsus Iohannis ministerium, quod Apostolis postea delegatum est. Non enim 290 alium Baptismum faciunt diversae manus quibus administratur: sed eundem esse eadem doctrina ostendit. In unam doctrinam Iohannes et Apostoli consenserunt: utrique in poenitentiam, utrique in remissionem peccatorum, utrique in nomen Christi, a quo poenitentia et peccatorum remissio esset, baptizarunt. Iohannes dixit, agnum esse Dei per quem tollerentur peccata mundi [Iohan. 1. d. 29]: ubi eum^a hostiam fecit Patri acceptam, propitiatorem iustitiae, salutisque authorem^b. Quid ad hanc confessionem addere poterant Apostoli? || ^c Quare neminem perturbet quod alterum ab altero discernere veteres contendunt, quorum non tanti esse nobis^d debet calculus ut Scripturae certitudinem quatefaciat. Quis enim Chrysostomo potius auscultet, neganti in Iohannis Baptismo comprehensam fuisse peccatorum remissionem [Homil. in Matth. 14]¹, quam Lucae contra asserenti, Iohannem Baptismum poenitentiae praedicasse in peccatorum remissionem [Luc. 3. a. 3]? || Nec recipienda est illa Augustini argutia, in spe dimissa fuisse peccata Baptismo Iohannis, Christi Baptismo reipsa dimitti [Lib. 5. De Baptis. contra Donatist. cap. 10]². Quum enim Evangelista clare testetur, Iohannem in suo Baptismo remissionem peccatorum pollicitum fuisse: quid extenuare hoc elogium opus est, quum nulla necessitas ad id cogat? || Siquis autem differentiam e Dei verbo quaerat, non aliam inveniet quam quod in eum qui venturus erat, Iohannes baptizabat: Apostoli in eum qui iam se exhibuerat [Luc. 3. c. 16; Act. 19. a. 4].

7. Parquoy aussi il nous est fait trescertain, que ç’a esté entierement une mesme administration de Baptesme, celle de sainct Jean, et celle qui depuis fut donnée aux Apostres. Car le Baptesme n’est point fait divers, pource qu’il est administré de diverses mains, mais une mesme doctrine fait que le Baptesme est un (Act. 2:38, 41). Sainct Jean et les Apostres ont consenty et accordé en une mesme doctrine. Ils ont tous baptizé en penitence, tous en la remission des pechez, tous au nom de Christ, duquel est la penitence et la remission des pechez. Sainct Jean appelle Jesus Christ l’Agneau de Dieu; par lequel estoyent ostez et effacez les pechez du monde (Jean 1:28, 29). En quoy il l’a confessé, avoué et tesmoigné estre le sacrifice agreable au Pere, estre Propiciateur, estre Sauveur. Que pouvoyent les Apostres plus adjouster à ceste confession? Certes rien: car elle est pleine, et entiere. Pourtant que nul ne se trouble de ce que les Anciens s’efforcent de distinguer un Baptesme de l’autre. Car leur authorité ne nous doit point estre de si grande foy, qu’elle face vaciller la raison de l’Escriture. Qui est-ce qui accordera plustost avec Chrysostome, niant que la remission des pechez ait esté comprinse sous le Baptesme de sainct Jean, qu’avec sainct Luc affermant le contraire, que Jean a presché le Baptesme de penitence en la remission des pechez¹⁷⁰ (Luc. 3:3). Ceste subtilité de sainct Augustin n’est non plus à recevoir, quand il dit que par le Baptesme de Jean les pechez ont esté remis en esperance, mais qu’au Baptesme de Christ ils sont remis de fait¹⁷¹. Car puis que l’Evangeliste tesmoigne clairement que Jean a baptizé en la remission des pechez, quel mestier est-il d’amoindrir la grace de son Baptesme, quand nulle necessité n’y contraind? Que si quelcun y cherche difference par la parolle de Dieu, il n’y en trouvera nulle autre, sinon que Jean baptizoit au nom de celuy qui devoit venir: les Apostres au nom de celuy qui s’estoit desja manifesté.

7. Hence also it is very certain that the ministry of John was precisely the same as that which was afterwards committed to the apostles. For their baptism was not different, though it was administered by different hands; but the sameness of their doctrine shows their baptism to have been the same. John and the apostles agreed in the same doctrine; both baptized to repentance, both to remission of sins; both baptized in the name of Christ, from whom repentance and remission of sins proceed. John said of Christ, “Behold the Lamb of God, which taketh away the sin of the world;”¹¹⁴⁸ thus acknowledging and declaring him to be the sacrifice acceptable to the Father, the procurer of righteousness, and the author of salvation. What could the apostles add to this confession? Wherefore let no one be disturbed by the attempts of the ancient writers to distinguish and separate one baptism from the other; for their authority ought not to have weight enough to shake our confidence in the Scripture. For who will attend to Chrysostom, who denies that remission of sins was included in the baptism of John, rather than to Luke, who, on the contrary, affirms that “John came preaching the baptism of repentance, for the remission of sins?”¹¹⁴⁹ Nor must we admit that subtlety of Augustine, “that in the baptism of John sins were remitted in hope, but in the baptism of Christ they were remitted in fact.” For as the evangelist clearly testifies that John, in his baptism, promised the remission of sins, why should we diminish this commendation, when no necessity constrains us to it? But if any difference be sought for in the word of God, the only difference that will be found is, that John baptized in the name of him who was to come, the apostles in the name of him who had already manifested himself.

7. Identity of the baptism of John and the apostles.

This makes it perfectly certain that the ministry of John was the very same as that which was afterwards delegated to the apostles. For the different hands by which baptism is administered do not make it a different baptism, but sameness of doctrine proves it to be the same. John and the apostles agreed in one doctrine. Both baptised unto repentance, both for remission of sins, both in the name of Christ, from whom repentance and remission of sins proceed. John pointed to him as the Lamb of God who taketh away the sins of the world (John 1:29), thus describing him as the victim accepted of the Father, the propitiation of righteousness, and the author of salvation. What could the apostles add to this confession? Wherefore, let no one be perplexed because ancient writers labour to distinguish the one from the other. Their views ought not to be in such esteem with us as to shake the certainty of Scripture. For who would listen to Chrysostom denying that remission of sins was included in the baptism of John (Hom. in Mt. 1:14), rather than to Luke asserting, on the contrary, that John preached “the baptism of repentance for the remission of sins?” (Luke 3:3). Nor can we admit Augustine’s subtlety, that by the baptism of John sins were forgiven in hope, but by the baptism of Christ are forgiven in reality. For seeing the Evangelist clearly declares that John in his baptism promised the remission of sins, why detract from this eulogium when no necessity compels it? Should any one ask what difference the word of God makes, he will find it to be nothing more than that John baptised in the name of him who was to come, the apostles in the name of him who was already manifested (Luke 3:16; Acts 19:4).

7. Daaruit wordt het zeer gewis, dat de dienst van Johannes geheel dezelfde geweest is als die, welke later aan de apostelen is opgedragen. Want de Doop wordt niet een andere door de verschillende handen, die hem bedienen; maar dezelfde leer toont aan, dat het dezelfde Doop is. Tot één leer hebben Johannes en de apostelen saamgestemd: beiden hebben zij gedoopt tot vergeving der zonden, beiden in de naam van Christus, van wie de bekering en de vergeving der zonden kwam. Johannes zeide, dat Christus het Lam Gods was, door wie de zonden der wereld weggenomen zouden worden (Joh. 1:29) daardoor drukte hij uit, dat Hij een offerande was, de Vader aangenaam, de Verzoener der rechtvaardigheid, de Auteur der zaligheid. Wat hadden de apostelen aan deze belijdenis kunnen toevoegen? Daarom moet niemand in verwarring geraken doordat de oude leraars hun best doen om de ene Doop van de andere te onderscheiden, want wij moeten met hen niet zoveel rekening houden, dat de zekerheid der Schrift daardoor aan het wankelen zou worden gebracht. Want wie zou liever naar Chrysostomus¹ luisteren, wanneer hij loochent, dat in de Doop van Johannes de vergeving der zonden begrepen was, dan naar Lucas (Luc. 3:3) wanneer deze daarentegen verzekert, dat Johannes de Doop der bekering gepredikt heeft tot vergeving der zonden? En ook moet niet die spitsvondige redenering van Augustinus² aanvaard worden, dat door de Doop van Johannes de zonden in hoop vergeven werden, maar door de Doop van Christus metterdaad kwijtgescholden worden. Want waartoe is het, dewijl de evangelist duidelijk betuigt, dat Johannes in zijn Doop de vergeving der zonden beloofd heeft, nodigt deze lof te verkleinen, daar geen noodzaak daartoe dwingt? En indien iemand een verschil zoekt uit Gods Woord, dan zal hij geen ander vinden dan dat Johannes doopt in Hem die komen zou, en de apostelen in Hem, die zich reeds geopenbaard had (Luc. 3:16; Hand.19:4)

7. Die Taufe des Johannes und die christliche Taufe

Durch diese Darlegungen wird es auch völlig gewiß, daß das Amt des Johannes (nämlich des Täufers) durchaus das gleiche gewesen ist, wie es hernach den Aposteln zugewiesen wurde. Denn die verschiedenen Hände, von denen die Taufe verwaltet wird, machen die Taufe selbst nicht anders; nein, das Gleichbleiben der Lehre zeigt, daß auch die gleiche Taufe besteht. Johannes und die Apostel waren einhellig in einer Lehre, beide haben sie zur Buße, beide zur Vergebung der Sünden, beide auf den Namen Christi getauft, von dem die Buße und die Vergebung der Sünden kam. Johannes sagte von ihm: „Siehe, das ist Gottes Lamm, welches der Welt Sünde trägt“ (Joh. 1,29), und damit erklärte er ihn für das Opfer, das dem Vater wohlgefällig ist, für den Erwirker der Gerechtigkeit und den Geber des Heils. Was hätten die Apostel wohl diesem Bekenntnis hinzufügen können?

Deshalb darf sich niemand dadurch irremachen lassen, daß sich die Alten Mühe geben, die Taufe des Johannes von derjenigen der Apostel zu unterscheiden. Denn die Männer der Alten Kirche dürfen bei uns nicht in solcher Wertschätzung stehen, daß dadurch die Gewißheit der Schrift ins Wanken gebracht wird. Wer wird wohl mehr auf Chrysostomus hören, der da erklärt, in die Taufe des Johannes sei die Vergebung der Sünden nicht eingeschlossen gewesen (Predigten zum Matthäusevangelium 10,1), als auf Lukas, der im Gegenteil behauptet, Johannes habe die „Taufe der Buße zur Vergebung der Sünden“ verkündigt (Luk. 3,3)? Ebensowenig annehmbar ist die spitzfindige Meinung des Augustin, in der Taufe des Johannes seien die Sünden in Hoffnung vergeben worden, in der Taufe Christi dagegen erfolge eine tatsächliche Vergebung (Von der Taufe gegen die Donatisten V,10,12). Denn der Evangelist bezeugt klar und deutlich, daß Johannes in seiner Taufe die Vergebung der Sünden verheißen hat, und wie soll es unter solchen Umständen erforderlich sein, diese Aussagen abzuschwächen, wo doch kein Zwang dazu vorliegt?

Will aber jemand aus dem Worte Gottes erfahren, welcher Unterschied zwischen diesen beiden Taufen bestanden hat, so wird er keinen anderen finden als den, daß Johannes auf den taufte, der da kommen sollte, die Apostel aber auf den, der sich bereits offenbart hatte (Luk. 3,16; Apg. 19,4).

7. fohannes het dieselfde doop bedien as die apostels

Hieruit is dit baie beslis seker dat Johannes se bediening van die doop presies dieselfde was as dié doop wat later aan die apostels opgedra is. Want verskillende hande waardeur die doop bedien word maak dit nie ’n ander doop nie maar dieselfde leer bewys dat dit dieselfde doop is.³⁰ Johannes en die apostels was eendragtig in een leer; hulle het beide gedoop tot berou, beide tot vergiffenis van sondes, en beide in Christus se Naam uit wie berou en sondevergiffenis ontstaan het. Johannes het gesê dat Christus die Lam van God was deur wie die sondes van die wêreld weggeneem sou word.³¹ Daar hou hy Christus voor as ’n offer wat die Vader welgevallig is, die Versoener van geregtigheid, die Skepper van ons saligheid. Wat kon die apostels dan by hierdie belydenis byvoeg? Daarom moet dit niemand ontstel dat hulle aanvoer dat die skrywers van ouds die een van die ander onderskei nie. Hulle opvatting 1615 behoort nie vir ons ’n probleem van soveel belang te wees dat dit die sekerheid van die Skrif sou skud nie. Wie sou trouens eerder aan Chrysostomos gehoor gee wanneer hy verklaar dat sondevergiffenis nie in Johannes se doop ingesluit was nie,³² terwyl Lukas daarenteen verklaar dat Johannes die doop van berou tot vergiffenis van sondes verkondig het?³³

Ook moet ons Augustinus se spitsvondighede nie aanvaar wanneer hy sê dat die sondes in Johannes se doop uit verwagting vergewe is, maar dat dit in die doop van Christus in werklikheid vergewe word nie.³⁴ Aangesien die evangelieskrywer trouens duidelik getuig dat Johannes in sy doop sondevergiffenis beloof het, waarom moet ons aan hierdie lof afbreuk doen terwyl ons onder geen dwang is om dit te doen nie? As iemand egter ’n verskil (tussen hierdie twee) uit die Woord van God soek, sal hy daarin niks anders vind nie as dat Johannes gedoop het in Hom wat nog sou kom, maar die apostels in Hom wat Homself reeds geopenbaar het.³⁵

7. Поэтому у нас не должно быть никаких сомнений в том, что крещение, совершавшееся св. Иоанном, и крещение, впоследствии данное апостолам, одно и то же. Ибо крещение не становится другим оттого, что совершается другими руками, но остаётся единым в силу единства учения. Св. Иоанн и апостолы были согласны в едином учении: и Иоанн, и апостолы крестили крещением покаяния, в оставление грехов, во имя Христа, от которого и покаяние, и прощение грехов. Св. Иоанн называет Иисуса Христа Агнцем Божьим, берущим на Себя грех мира (Ин 1:29). Тем самым он исповедует и признаёт Христа угодной Отцу жертвой, свидетельствуя о Нём как о Подателе праведности и Спасителе. Что могли добавить к такому исповеданию апостолы? Разумеется, ничего, потому что оно целостно и полно.

Так что пусть никого не смущает тот факт, что древние пытались различать эти два крещения. Их авторитет мы не должны принимать со столь безоговорочной верой, чтобы она могла заставить нас усомниться в достоверности Писания. С кем мы скорее согласимся: со Златоустом, отрицающим прощение грехов в крещении св. Иоанна (Иоанн Златоуст. На Евангелие от Матфея, III, 1-2 (гомилия X, 1 - MPG, LVII, 183 p.)), или со св. Лукой, утверждающим обратное: Иоанн проповедовал крещение покаяния для прощения грехов (Лк 3:3)? Точно так же не следует принимать софистическое рассуждение св. Августина о том, что крещением Иоанна грехи отпускаются только в надежде, а крещением Христовым в действительности (Августин. О крещении, против донатистов, V, X, 12 (MPL, XLIII, 183)). Зачем без всякой необходимости умалять благодать Иоаннова крещения, коль скоро Евангелие свидетельствует, что Иоанн крестил для прощения грехов? Так что если кто-нибудь попытается найти различие между этими крещениями в Слове Божьем, то сумеет отыскать лишь одно: Иоанн крестил во имя Того, кто должен прийти, апостолы же - во имя Того, кто уже пришёл.

8. Quod luculentiores Spiritus gratiae a Christi resurrectione effusae sunt, nihil ad statuendam baptismatum diversitatem attinet. Siquidem Baptismus, quem ipso adhuc in terris agente, Apostoli administrabant, eius vocabatur: neque tamen largiorem Spiritus opulentiam habebat quam Baptismus Iohannis. Quin ne post ascensionem quidem Spiritu supra vulgarem priorum fidelium modum donantur Samaritani, etiamsi in nomen Iesu baptizati fuerint, donec ad eos Petrus et Iohannes mittuntur qui manus imponant [Act. 8. c. 14. 17]. Hoc solum veteribus imposuisse arbitror, ut hunc ad illum praeparationem duntaxat esse dicerent, quod legebant rursum a Paulo baptizatos qui Iohannis Baptismum semel susceperant [Act. 19. a. 3. 5]. 291 Sed quam hic sint hallucinati, alibi suo loco^a clarissime explicabitur¹. || Quid ergo est quod Iohannes dixit, se quidem aqua baptizare: venturum autem^b Christum qui baptizaret^c Spiritu sancto et igni [Matth. 3. c. 11]^d? Paucis expediri hoc potest. Non enim baptismum a baptismo distinguere voluit, sed personam suam cum Christi persona contulit, se ministrum esse aquae, illum Spiritus sancti datorem: et hanc virtutem visibili miraculo declaraturum, quo die Spiritum sanctum Apostolis sub linguis igneis mitteret [Act. 2. a. 3]. Quid Apostoli iactare ultra potuerunt? Quid et qui hodie baptizant? sunt enim exterioris duntaxat signi ministri, Christus interioris gratiae author; || ut iidem illi veteres ubique docent, in primisque Augustinus², || cui haec praecipua est fultura contra Donatistas, Qualiscunque sit qui baptizat, unum tamen Christum praeesse³.

8. Ce que les graces du sainct Esprit ont esté plus abondamment eslargies apres la resurrection de Jesus Christ cela ne fait rien pour establir quelque diversité entre les Baptesmes. Car le Baptesme que distribuoyent les Apostres du temps qu’ils conversoyent encore en terre, estoit renommé de luy: et neantmoins n’avoit point plus grande abondance de l’Esprit, que le Baptesme de Jean (Act. 8:14, 17). Et mesme apres l’Ascension, les Samaritains, combien qu’ils soyent baptizez au nom de Jesus, ne reçoivent point autres graces qu’avoyent receu les fideles au temps precedent, jusques à ce que Pierre et Jean leur sont envoyez, pour leur imposer les mains. Ce que les Anciens ont estimé que le Baptesme de Jean n’estoit qu’une preparation à celuy de Christ, je pense qu’ils se sont abusez de ce qu’ils lisoyent, ceux qui avoyent receu le Baptesme de Jean avoir esté derechef baptizez par sainct Paul (Act. 19:3, 5). Mais combien leur intelligence a esté fausse, il apparoistra cy apres. Qu’est-ce donc que Jean dit, que luy il baptize en eau, mais que Jesus Christ devoit venir, qui baptizeroit au sainct Esprit et en feu (Matth. 3:11)? Cecy peut estre brievement deciairé. Car il n’a pas voulu distinguer l’un des Baptesmes de l’autre: mais il a fait comparaison de sa personne à celle de Jesus Christ. Et s’est dit estre ministre de l’eau, et Jesus estre le donateur du sainct Esprit: et qu’il declaireroit ceste vertu par miracle visible au jour qu’il envoyeroit le sainct Esprit à ses Apostres sous langues de feu. Que se sont peu attribuer les Apostres outre cela? et que se pourroyent attribuer davantage ceux qui baptizent encore aujourdhuy? Car ils sont tous seulement ministres du signe exterieur: mais Jesus Christ estautheur de la grace interieure. Comme aussi les anciens Docteurs le confessent, et principalement sainct Augustin, lequel use de ce principal appuy contre les Donatistes, que quels que soyent les Ministres du Baptesme, Jesus Christ neantmoins y preside.

8. The more abundant effusion of the graces of the Spirit, after the resurrection of Christ, contributes nothing to 482establish a diversity of baptisms. For the baptism administered by the apostles, during his life on earth, was called his; yet it was attended with no greater abundance of the Spirit than the baptism of John. And even after his ascension, the Samaritans, even though they had been baptized in the name of Jesus, received no other gifts of the Spirit than those which were common to all believers, till Peter and John were sent to lay their hands upon them.¹¹⁵⁰ I suppose that the fathers were misled into an opinion, that the baptism of John was merely a preparation for that of Christ,¹¹⁵¹ entirely from an apprehension that some persons, who had previously received the baptism of John, were baptized again by Paul. But that they were mistaken in this point, shall be very clearly shown in the proper place. What is the meaning, then, of the declaration of John, that he “baptized with water,” but that Christ would come to “baptize with the Holy Ghost and with fire?”¹¹⁵² This may be explained in few words; for he did not mean to distinguish between one baptism and the other, but was comparing himself with the person of Christ; that he was a minister of water, but that Christ was the giver of the Holy Spirit, and would display this power by a visible miracle, on that day when he would send down the Holy Spirit upon the apostles in the form of fiery tongues.¹¹⁵³ What could the apostles boast beyond this? What more can they pretend to, who baptize in the present day? For they are merely ministers of the outward sign, and Christ is the author of the inward grace; as the same ancient writers invariably teach, and especially Augustine, whose principal argument against the Donatists is, that whatever be the character of the person who administers baptism, yet Christ alone presides in it.

8. An objection to this refuted.

This fact, that the gifts of the Spirit were more liberally poured out after the resurrection of Christ, does not go to establish a diversity of baptisms. For baptism, administered by the apostles while he was still on the earth, was called his baptism, and yet the Spirit was not poured out in larger abundance on it than on the baptism of John. Nay, not even after the ascension did the Samaritans receive the Spirit above the ordinary measure of former believers,till Peter and John were sent to lay hands on them (Acts 8:14-17). I imagine that the thing which imposed on ancient writers, and made them say that the one baptism was only a preparative to the other, was, because they read that those who had received the baptism of517John were again baptised by Paul (Acts 19:3-5; Mt. 3:11). How greatly they are mistaken in this will be most clearly explained in its own place. Why, then, did John say that he baptised with water, but there was one coming who would baptise with the Holy Ghost and with fire? This may be explained in a few words. He did not mean to distinguish the one baptism from the other, but he contrasted his own person with the person of Christ, saying, that while he was a minister of water, Christ was the giver of the Holy Spirit, and would declare this virtue by a visible miracle on the day on which he would send the Holy Spirit on the apostles, under the form of tongues of fire. What greater boast could the apostles make, and what greater those who baptise in the present day? For they are only ministers of the external sign, whereas Christ is the Author of internal grace, as those same ancient writers uniformly teach, and, in particular, Augustine, who, in his refutation of the Donatists, founds chiefly on this axiom, Whoever it is that baptises, Christ alone presides.

8. Dat er na de opstanding van Christus rijkere gaven des Geestes uitgestort zijn, kan men niet gebruiken om verscheidenheid van Dopen vast te stellen. Immers de Doop, die de apostelen bedienden, toen Christus nog op aarde was, werd zijn Doop genoemd; en toch had deze geen groter rijkdom des Geestes dan de Doop van Johannes. Ja zelfs na de hemelvaart worden de Samaritanen niet boven de gewone maat met de Geest begiftigd, ook al werden ze gedoopt in de naam van Jezus, totdat Petrus en Johannes tot hen gezonden worden om hun de handen op te leggen (Hand. 8:14,17) Ik meen, dat alleen dit de ouden bedrogen heeft, zodat zei zeiden, dat de Doop van Johannes slechts een voorbereiding was tot de Doop van Christus, dat ze lazen, dat degenen, die eenmaal de Doop van Johannes ontvangen hadden, wederom door Paulus gedoopt zijn (Hand. 19:3 e.v.). Maar hoezeer zij zich hierin vergist hebben, zal elders te zijner plaatse zeer duidelijk uitgelegd worden. Wat is het dan, wat Johannes zeide (Matt. 3:11) dat hij wel met water doopte, maar dat Christus zou komen, die zou dopen met de Heilige Geest en met vuur? Dit kan met weinig woorden verklaard worden. Want hij heeft niet de ene Doop van de andere willen onderscheiden, maar hij heeft zijn eigen persoon met de persoon van Christus vergeleken en gezegd, dat hij een bedienaar van het water was, maar Christus een gever van de Heilige Geest, en dat Hij deze kracht met een zichtbaar wonderteken zou bewijzen op de dag, waarop Hij de Heilige Geest aan de apostelen zou zenden onder vurige tongen. Waarin konden de apostelen meer roemen? En waarin zij, die tegenwoordig dopen? Want zij zijn slechts bedienaars van het uiterlijke teken, Christus is de Auteur van de inwendige genade, gelijk diezelf de oude leraars overal leren, en vooral Augustinus, die tegen de Donatisten voornamelijk hierop steunt, dat, hoedanig ook degene is, die doopt, toch alleen Christus de leiding heeft.

8.

Die Tatsache, daß nach der Auferstehung Christi die Gnadengaben des Heiligen Geistes reichlicher ausgegossen worden sind, hat nichts damit zu schaffen, daß man etwa eine Verschiedenheit der beiden Taufen behaupten könnte. Denn die Taufe, 902 die noch zur Zeit des Erdenwandels Christi von den Aposteln verwaltet wurde, ist als seine Taufe bezeichnet worden, und doch war mit ihr kein größerer Reichtum des Geistes gegeben als mit der Taufe des Johannes. Ja, selbst nach der Himmelfahrt wurden die Samaritaner, obwohl sie doch auf den Namen Jesu getauft worden waren, nicht über das gewöhnliche Maß hinaus mit dem Geiste begabt, das auch den früheren Gläubigen zuteil geworden war – bis Petrus und Johannes zu ihnen gesandt wurden, um ihnen die Hände aufzulegen (Apg. 3,14.17).

Nur eine einzige Tatsache hat nach meinem Dafürhalten die Männer der Alten Kirche zu ihrer Behauptung veranlaßt, die Taufe des Johannes sei nur eine Vorbereitung auf die Taufe der Apostel: sie lasen nämlich, Paulus hätte Leute, die die Taufe des Johannes schon einmal empfangen hatten, zum zweiten Male getauft (Apg. 19,3.5). Aber in was für einen Irrtum sie dabei geraten sind, das wird anderwärts an der dafür vorgesehenen Stelle aufs deutlichste auseinandergesetzt werden.

Was soll es nun bedeuten, wenn Johannes sagte, er taufe zwar mit Wasser, es werde aber Christus kommen, um mit dem Heiligen Geist und mit Feuer zu taufen (Matth. 3,11)? Diese Frage läßt sich mit wenigen Worten lösen. Denn Johannes hatte nicht etwa die Absicht, die eine Taufe von der anderen zu unterscheiden, nein, er verglich seine Person mit Christi Person und legte dar, wie er seinen Dienst mit Wasser tat, Christus dagegen der Geber des Heiligen Geistes war, der dann solche Kraft auch mit einem sichtbaren Wunder ans Licht bringen sollte, an dem Tage nämlich, als er den Aposteln unter feurigen Zungen den Heiligen Geist senden würde (Apg. 2,3). Was konnten nun die Apostel darüber (d.h. über das Amt des Johannes) hinaus beanspruchen? Was können auch die beanspruchen, die heutzutage Taufen vollziehen? Denn sie sind doch bloß Diener an einem äußerlichen Zeichen, Christus dagegen ist der Geber der inwendigen Gnade. So lehren es eben die gleichen Theologen der Alten Kirche selbst, und zwar vor allem Augustin, der sich in seinem Kampf gegen die Donatisten vornehmlich auf den Satz stützt, der Täufer möge sein, wer er wolle, so habe doch Christus allein bei der Taufe die Führung inne (Gegen den Brief des Parmenian II,11,23).

8. ’n Weerlegging van die beswaar dat daar wel ’n verskil tussen die doop van Johannes en dié van die apostels was

Die feit dat daar na die opstanding van Christus voortrefliker gawes van die Gees uitgestort is, dra niks daartoe by om ’n verskil in hierdie doop te bepaal nie. Want die doop wat die apostels bedien het terwyl Christus nog in die wêreld opgetree het, is Christus se doop genoem, en dit het nogtans nie oorvloediger rykdom van die Gees gehad as die doop van Johannes nie. Ja, selfs nie eens na Christus se hemelvaart word aan die Samaritane meer van die Gees as die gewone maat van vorige gelowiges geskenk nie hoewel hulle in Jesus se Naam gedoop is totdat Petrus en Johannes na hulle gestuur is om hulle die hande op te lê.³⁶ Ek meen dat slegs hierdie een aspek die skrywers van ouds mislei het om te sê dat Johannes se doop slegs ’n voorbereiding vir Christus se doop was, naamlik dat hulle gelees het dat diegene wat eenkeer die doop van Johannes ontvang het, weer deur Paulus gedoop is.³⁷ Maar elders op die regte plekdaarvoor sal baie duidelik uiteengesit word hoe hulle aan sinsbedrog 1616 ly.³⁸

Wat beteken dit dan wat Johannes gesê het, naamlik dat hy met water gedoop het, maar dat Christus wat sou kom, met die Heilige Gees en met vuur sou doop?³⁹ Dit kan met ’n paar woorde verklaar word. Sy bedoeling was trouens nie om een doop van ’n ander doop te onderskei nie, maar hy het sy persoonlikheid met Christus se Persoon daarin vergelyk dat hy ’n bedienaar van water was, maar Christus die Gewer van die Heilige Gees; en dat Hy hierdie krag met ’n sigbare wonderwerk sou verklaar op die dag waarop Hy die Heilige Gees met vurige tonge aan die apostels sou stuur.⁴⁰ Waarop kon die apostels meer roem? Waarop kan diegene wat vandag doop, meer roem? Hulle is trouens slegs bedienaars van ’n uiterlike teken, maar Christus is die Skepper van innerlike genade. En dieselfde skrywers van die ou tyd, en onder hulle besonderlik Augustinus,⁴¹ leer dit oral. Vir Augustinus is dit die belangrikste steunmiddel teen die Donatiste dat Christus nogtans die enigste Regeerder van die doop is, wie dit ook al sou wees wat die doop bedien.⁴²

8. Тот факт, что дары Св. Духа явились более изобильными после воскресения Иисуса Христа, не может служить основанием для различения двух крещений. Так, апостольское крещение в то время, когда Христос ещё пребывал на земле, совершалось в его имя, однако не было изобильнее Духом, чем крещение Иоанна. И даже после вознесения самаряне, крестившиеся во имя Иисуса, не получили большей благодати, чем верующие предшествовавшего времени, пока не послали к ним Петра и Иоанна для возложения рук (Деян 8:14-17).

То, что древние считали Иоанново крещение лишь приуготовлением ко крещению Христову, я полагаю следствием неверного понимания того места в Писании, где говорится, что получившие крещение от Иоанна были вновь крещены св. Павлом (Деян 19:3-6). Насколько такое толкование ошибочно, мы покажем чуть ниже.

А что означают слова Иоанна о том, что он крестит водою, а грядущий Иисус Христос будет крестить Духом Святым и огнём (Мф 3:11)? Это можно кратко пояснить. Иоанн здесь не отличает одно крещение от другого, а сравнивает себя с Иисусом Христом. Себя он называет служителем воды, а Иисуса подателем Святого Духа, который засвидетельствует свою силу видимым чудом в тот день, когда пошлёт апостолам Св. Духа в виде огненных языков. Но разве апостолы могли притязать на нечто большее, чем Иоанн? Или на это способны те, кто совершает крещение в наши дни? Все они - только служители внешнего знака, податель же внутренней благодати - Иисус Христос. То же самое исповедуют и древние учители, в первую очередь св. Августин (Августин. Против послания Петилиана, III, XLIX, 59 (MPL, XLIII, 379)). В споре с донатистами он опирается именно на это исповедание, когда говорит, что, кто бы ни совершал таинство крещения, над ним стоит Иисус Христос (Там же, II, XI, 23 (MPL, XLIII, 67); Он же. Проповеди, 266, 1 (MPL, XXXVIII, 1225); Против послания Петилиана, I, VI p. (MPL, XLIII, 249 p.)).

9. | Haec quae tum de mortificatione, tum de ablutione diximus, in populo Israel adumbrata sunt⁴: quem eam ob causam Apostolus dicit in nube et in mari fuisse baptizatum [1. Cor. 10. a. 2]. Mortificatio figurata est, quum Dominus e manu Pharaonis, et crudeli servitute eos asserens, viam illis stravit per Mare rubrum, et Pharaonem ipsum, et Aegyptios hostes, qui a tergo illis instabant, et cervicibus imminebant, submersit [Exod. 14. e. 21, et f. 26⁵]. Nam et ad hunc modum in Baptismo pollicetur nobis et dato signo ostendit, nos ex Aegypti captivitate, hoc est e peccati servitute, sua virtute eductos et vindicatos: submersum Pharaonem nostrum, id est diabolum; quanquam nec sic etiam exercere nos et fatigare desinat. Verum ut Aegyptius ille non in profundum maris deiectus fuerat, sed in littore prostratus, terribili aspectu adhuc Israelitas terrebat, nocere tamen^e non poterat⁶: ita hic noster adhuc quidem minatur, arma ostendit, sentitur, sed vincere non potest. In nube [Num. 9. c. 14]⁷, purgationis symbolum fuit. Nam ut tum illos Dominus opposita nube operuit et refrigerium praestitit, ne inclementiore solis ardore deficerent et tabescerent: ita in Baptismo nos Christi sanguine opertos esse et protectos agnoscimus, ne Dei severitas, quae vere est flamma intolerabilis, nobis incumbat. || 292 Etsi vero tunc obscurum et paucis cognitum fuit mysterium: quia tamen non alia est salutis adipiscendae ratio quam in illis duabus gratiis, noluit Deus utriusque tessera vetustos patres, quos haeredes adoptaverat, privare.

9. Ces choses que nous avons desja dites de de la mortification, et puis de l’ablution ou purgation, ont esté figurées au peuple d’Israel: lequel à ceste cause sainct Paul dit avoir esté baptizé en la nuée et en la mer (1 Cor. 10:2). La mortification a esté figurée, quand en les delivrant de la puissance et de la cruelle servitude de Pharaon, il leur fit voye par la mer rouge, et submergea Pharaon et les Egyptiens leurs ennemis qui les poursuyvoyent. Car en ceste maniere au Baptesme il nous promet, et par signe nous demonstre et asseure, que par sa vertu et puissance nous sommes delivrez de la captivité d’Egypte, c’est à dire de la servitude de peché (Ex. 14:21, 26): et que nostre Pharaon, qui est le diable, est submergé: combien qu’encore ainsi il ne cesse point de nous exercer et fascher. Mais comme cest Egyptien noyé ne demeura point au profond de la mer, ainsi estant rejetté au rivage faisoit peur aux enfans d’Israel, qui le voyoyent si espouvantable, combien qu’il ne leur pouvoit nuire, ainsi certes cest ennemy infernal monstre ses armes, et se fait sentir, mais il ne peut veincre. En la nuée a esté figurée la purgation. Car comme lors nostre Seigneur les couvrit d’une nuée (Nomb. 9:18), leur donnant refraichissement, afin qu’ils ne defaillissent et fussent corrompus par la trop aspre et vehemente ardeur du soleil: ainsi au Baptesme nous est demonstré que nous sommes couverts et preservez par le sang de Jesus Christ, afin que la rigueur du jugement de Dieu, laquelle est vrayement un feu et ardeur intolerable, ne tombe sur nous. Or combien que ce mystere ait esté pour lors obscur et cognu de peu de gens, toutesfois puis qu’il n’y a moyen d’obtenir salut qu’en ces deux graces, Dieu n’a point voulu que les Peres anciens qu’il avoit adoptez pour heritiers, fussent privez des marques et Sacremens tant de l’un que de l’autre.

9. These things, which we have stated respecting mortification and ablution, were adumbrated in the people of Israel, whom, on this account, the apostle declares to have been “baptized in the cloud and in the sea.”¹¹⁵⁴ Mortification was figuratively represented, when the Lord, delivering them from the power and cruel servitude of Pharaoh, made a way for them through the Red Sea, and drowned Pharaoh himself, and the Egyptians, their enemies, who pursued, and almost overtook them. For in this manner, in baptism, he promises, and gives us a sign to assure us, that we are extricated and delivered by his power from the captivity of Egypt, that is, from the servitude of sin; that our Pharaoh, that is, the devil, is drowned, though still he ceases not to harass and fatigue us. But as the Egyptians did not remain sunk to the bottom of the sea, but, 483being cast upon the shore, still terrified the Israelites with the dreadful sight, though they were not able to injure them, so this enemy of ours still threatens, displays his arms, and makes himself felt, but cannot overcome. In the cloud there was an emblem of ablution. For as the Lord there covered them with a cloud, affording them refreshment, that they might not faint and be consumed by the overpowering heat of the sun, so, in baptism, we acknowledge ourselves to be covered and protected by the blood of Christ, that the severity of God, which is indeed an intolerable flame, may not fall upon us. Though this mystery was then obscured, and known only to few persons, yet, as there is no other way of obtaining salvation but by those two blessings of grace, the Lord, having adopted the ancient fathers as his heirs, was pleased to bestow upon them tokens of both.

9. The benefits of baptism typified to the Israelites by the passage of the Red Sea and the pillar of cloud.

The things which we have said, both of mortification and ablution, were adumbrated among the people of Israel, who, for that reason, are described by the apostle as having been baptised in the cloud and in the sea (1 Cor. 10:2). Mortification was figured when the Lord, vindicating them from the hand of Pharaoh and from cruel bondage, paved a way for them through the Red Sea, and drowned Pharaoh himself and their Egyptian foes, who were pressing close behind, and threatening them with destruction. For in this way also he promises us in baptism, and shows by a given sign that we are led by his might, and delivered from the captivity of Egypt, that is, from the bondage of sin, that our Pharaoh is drowned; in other words, the devil, although he ceases not to try and harass us. But as that Egyptian was not plunged into the depth of the sea, but cast out upon the shore, still alarmed the Israelites by the terror of his look, though he could not hurt them, so our enemy still threatens, shows his arms and is felt, but cannot conquer. The cloud was a symbol of purification (Num. 9:18). For as the Lord then covered them by an opposite cloud, and kept them cool, that they might not faint or pine away under the burning rays of the sun; so in baptism we perceive that we are covered and protected by the blood of Christ, lest the wrath of God, which is truly an intolerable flame, should lie upon us. Although the mystery was then obscure, and known to few,yet as there is no other method of obtaining salvation than in those two graces, God was pleased that the ancient fathers, whom he had adopted as heirs, should be furnished with both badges.

9. Deze dingen, die we zowel over de doding als over de afwassing gezegd hebben, zijn in het volk Israël afgebeeld, van hetwelk de apostel om die oorzaak zegt, dat het in de wolk en in de zee gedoopt is (1 Cor. 10:2) De doding is afgebeeld, toen de Here hen uit de hand en de wrede dienstbaarheid van Farao verloste en de weg voor hen baande door de Rode Zee, en Farao zelf en de Egyptische vijanden, die hen van achteren volgden en op de hielen zaten, verdronken. Want op deze wijze belooft Hij ons ook in de Doop, en bewijst ons door het gegeven teken, dat wij uit de gevangenschap van Egypte, dat is uit de dienstbaarheid der zonde, door zgn kracht uitgevoerd en verlost zijn; dat onze Farao, dat is de duivel, verdronken is, hoewel hij ook zo niet ophoudt ons te kwellen en te vermoeien. Maar evenals die Egyptische vijand niet in de diepte der zee verzonken was, maar, op de kust geworpen, de Israëlieten nog door zijn vreselijke aanblik verschrikte, maar toch niet kon schaden, zo dreigt deze onze vijand nog wel, toont zijn wapenen en laat merken, dat hij er is, maar kan niet overwinnen. In de wolk was een teken der reinigmaking. Want evenals de Here hen toen door het uitbreiden van de wolk bedekte en verkoeling verschafte, opdat ze niet door de meedogenloze hitte der zon zouden bezwijken en verkwijnen, zo bekennen wij, dat wij in de Doop door Christus' bloed bedekt en beschermd zijn, opdat de gestrengheid Gods, die in waarheid een ondragelijke vlam is, niet op ons valle. En ofschoon deze verborgenheid toen duister en slechts aan weinigen bekend was, heeft God toch, omdat er geen andere manier is om de zaligheid te verkrijgen dan in die twee genadegaven, de oude vaderen, die Hij tot zijn erfgenamen aangenomen had, van het teken dier beide gaven niet willen beroven.

9. Vorbilder der Taufe im Alten Bunde

Das, was wir von der Abtötung (des Fleisches) wie auch von der Abwaschung gesagt haben, wurde im Volke Israel schattenhaft angedeutet, und Paulus sagt aus diesem Grunde, das Volk sei „mit der Wolke und mit dem Meer“ getauft worden (1. Kor. 10,2). Die Abtötung wurde bildlich dargestellt, als der Herr dem Volke bei seiner Befreiung aus der Hand und aus der grausamen Knechtschaft des Pharao einen Weg durch das Rote Meer bahnte und den Pharao selbst samt den Feinden, den Ägyptern, die dem Volke im Rücken nachstellten und es über dem Nacken bedrohten, ertränkte (Ex. 14,21.26-28). Denn in der gleichen Weise verheißt der Herr auch uns in der Taufe und zeigt er es uns durch das von ihm gegebene Zeichen, daß wir aus der Gefangenschaft Ägyptens, das heißt aus der Knechtschaft der Sünde, durch seine Kraft herausgeführt und befreit sind, und daß unser Pharao, das heißt der Teufel, ertränkt ist, obwohl er auch so noch nicht davon abläßt, uns zu quälen und zu ermüden. Wie aber jener ägyptische Pharao nicht in der Tiefe des Meeres versenkt war, sondern am Ufer dahingestreckt lag und die Israeliten mit seinem furchtbaren Anblick noch in Schrecken jagte, aber doch keinen Schaden zu tun vermochte – so droht auch unser Pharao noch, er zeigt seine Waffen, er gibt sich uns kund, aber besiegen kann er uns nicht!

903 In der „Wolke“ (Num. 9,15; Ex. 13,21) lag ein Merkzeichen der Reinigung. Denn wie der Herr jene Israeliten mit einer über ihnen schwebenden Wolke bedeckte und ihnen dadurch Kühlung gewährte, damit sie bei der erbarmungslosen Glut der Sonne nicht ermatteten und dahinsanken, so erkennen auch wir in der Taufe, daß wir durch Christi Blut Deckung und Schutz erfahren, damit Gottes Strenge, die in Wahrheit eine unerträgliche Flamme ist, nicht mehr auf uns laste.

Freilich war dies Geheimnis damals noch dunkel und wurde es nur von wenigen erkannt; aber da es keine andere Art und Weise gibt, die Seligkeit zu erlangen, als sie in diesen beiden Gnadengaben (Abtötung und Abwaschung) liegt, so wollte Gott den alten Vätern, die er zu Erben angenommen hatte, die Merkzeichen nicht vorenthalten, die diese beiden Gaben veranschaulichten.

9. Die aspekte van afsterwe en afwassing in die doop is reeds onder Israel afgeskadu

Wat ons oor sowel afsterwe as afwassing gesê het, is reeds onder die Israeliete afgeskadu.⁴³ Daarom sê die apostel dat hulle in die wolk en in die see gedoop is.⁴⁴ Afsterwe is uitgebeeld toe die Here hulle uit die hand van Farao uit wrede slawerny verlos en ’n pad vir hulle deur die Rooisee gebaan het,⁴⁵ maar Farao en die Egiptenare wat hulle agtervolg en hulle lewe bedreig het, daarin laat verdrink het.⁴⁶ Want in die doop beloof Hy ons netso, en deur ’n teken aan ons te gee, bewys Hy dat ons deur sy krag uit die Egiptiese gevangenis, dit is uit die slawerny van die sonde, uitgelei en daarvan verlos is; dat ons Farao, dit is die duiwel, verdrink is, hoewel hy egter nie ophou om ons te beproef en te vermoei nie. Maar soos daardie Egiptenaar nie tot op die bodem van die see gesink het nie, maar op die strand neergevel is, en hy die Israeliete nog 1617 met ’n verskriklike gesig verskrik het, maar hulle geen skade kon aandoen nie,⁴⁷ so bedreig ons vyand ons ook wel; hy wys sy wapens; hy laat hom geld, maar hy kan nie oorwin nie.

In die wolk was ’n teken van reiniging.⁴⁸ Destyds het die Here hulle met ’n wolk wat oor hulle gehang het, bedek en hulle koelte gegee om te voorkom dat hulle vanweë die ongenadige hitte van die son sou beswyk en wegkwyn. So kom ons in die doop te wete dat ons deur die bloed van Christus bedek en beskerm is om te verhoed dat God se strengheid wat waarlik ’n ondraaglike vlam is, op ons neerkom. Hoewel dit ’n geheimenis is wat destyds duister en net aan ’n paar mense bekend was, en omdat daar nogtans geen ander manier ter verkryging van die saligheid as in hierdie twee genadegawes bestaan nie, wou God die vaders van ouds wat Hy as sy erfgename aangeneem het, nie die teken van beide hierdie genadegawes ontneem nie.

9. То, что мы сказали ранее об умирании, омовении и очищении, было возвещено народу израильскому. По этой причине св. Павел говорит, что израильтяне крестились в облаке и в море (1 Кор 10:2). Смерть была явлена им, когда они, спасаясь от власти и жестокого рабства фараона, перешли посуху Красное море, а затем вода поглотила их преследователей - фараона и египтян (Исх 14:21-28). Таким образом народу израильскому было дано обетование Крещения. Это знамение служит удостоверением того, что силой и властью Крещения мы освободились от египетского плена, то есть от рабства греху, и наш фараон, то есть дьявол, будет потоплен, хотя и тогда не перестанет нас испытывать и досаждать нам. Но как тот египтянин не остался в морской пучине, а был выброшен на берег и всё ещё внушал страх детям Израиля, хотя и не мог причинить им вреда [Исх 14:30], так и наш адский враг потрясает оружием и всё ещё грозит нам, хотя не может одержать победу.

В облаке был явлен образ очищения. Как тогда наш Господь укрыл израильтян облаком, даруя им прохладу и защищая от слишком сильного, палящего зноя (Числ 9:15), так и в крещении нам дано укрытие и защита кровью Иисуса Христа, дабы ярость Суда Божьего не обратилась на нас, как испепеляющий огонь.

В то время это таинство было ещё непонятно большинству людей. Однако помимо этих двух даров благодати обрести спасение невозможно. Поэтому Бог не захотел, чтобы праотцы, принятые Им в усыновление как наследники, оказались лишены знамений и таинственных знаков того и другого.

10. | Iam perspicuum est quam falsum sit quod docuerunt pridem^a nonnulli¹, in quo alii persistunt^b, per Baptismum solvi nos^c et eximi ab originali peccato, et a^d corruptione quae ab Adam in universam posteritatem propagata est, atque in eandem iustitiam naturaeque puritatem restitui quam obtinuisset Adam, si in ea, qua primum creatus fuerat, integritate stetisset. Tale enim doctorum genus nunquam quid peccatum originale, quid iustitia originalis, quae gratia Baptismi esset, assequutum est. || Iam vero ante disputatum est², peccatum originale esse naturae nostrae pravitatem ac corruptionem, || quae primum reos facit nos^e irae Dei, tum etiam opera in nobis profert quae Scriptura vocat opera carnis [Galat. 5. c. 19]^f. || Haec itaque duo distincte observanda: nempe quod sic omnibus naturae nostrae partibus vitiati perversique, iam ob talem duntaxat corruptionem damnati merito convictique coram Deo tenemur, cui nihil est acceptum nisi iustitia, innocentia, puritas. Atque adeo infantes quoque ipsi suam secum damnationem a^g matris utero afferunt: qui tametsi suae iniquitatis fructus nondum protulerint, habent tamen in se inclusum semen. Imo tota eorum natura quoddam est peccati semen: ideo non odiosa et abominabilis Deo esse non potest. Hanc damnationem sublatam et a se depulsam esse certi per Baptismum fideles fiunt; quando (ut dictum fuit)³ Dominus hoc signo nobis pollicetur, plenam solidamque remissionem factam esse, et culpae quae imputanda nobis erat, et poenae quae ob culpam luenda: iustitiam quoque apprehendunt, sed qualem in hac vita obtinere populus Dei potest, nempe imputatione duntaxat: quia pro iustis et innocentibus eos sua misericordia Dominus habet.

10. Nous pouvons desja appercevoir clairement combien est faux ce qu’aucuns ont enseigné, enquoy plusieurs persistent, que par le Baptesme nous sommes desliez et deslivrez du peché originel, et de la corruption qui est descendue d’Adam sur toute sa posterité, et que nous sommes restituez en une mesme justice originelle et pureté de nature, qu’eust eu Adam, s’il eust tousjours demeuré en l’integrité en laquelle il avoit premierement esté creé. Car telle maniere de docteurs n’ont jamais entendu que c’est que peché originel, que c’est que justice originelle, que c’est que la grace du Baptesme. Or il a esté cy dessus disputé, que peché originel est une perversité et corruption de nostre nature, laquelle corruption premierement nous rend coulpables de l’ire de Dieu et de damnation: et davantage elle produit aussi en nous les œuvres que l’Escriture appelle les œuvres de la chair (Gal. 5:19). Dont ces deux choses sont à considerer distinctement: c’est assavoir premierement, qu’ainsi estans vicieux et pervertis en toutes les parties de nostre nature, nous sommes desja à bon droit à cause seulement de telle corruption, condamnez et conveincus devant Dieu, auquel rien n’est acceptable, sinon justice, innocence et pureté. Et pourtant les enfans mesmes apportent du ventre de leur mere avec eux leur damnation, lesquels combien qu’ils n’ayent encores produit les fruits de leur iniquité, toutesfois ils en ont ia semence enclose en eux: et plustost toute leur nature est une semence de peché. A ceste cause il ne se peut faire qu’elle ne soit odieuse et abominable à Dieu. Les fideles sont faits certains par le Baptesme, que ceste damnation leur est ostée et dechassée hors d’eux, puis que, comme nous avons dit, nostre Seigneur nous promet par ce signe, que pleine et entiere remission de pechez nous est faite tant de la coulpe qui nous devoit estre imputée, que de la peine, que pour la coulpe il nous falloit porter et souffrir. Et aussi ils reçoivent justice, mais telle que le peuple de Dieu peut obtenir en ceste vie, c’est assavoir par imputation seulement, parce que nostre Seigneur par sa misericorde les tient pour justes et innocens.

10. Now, we may clearly perceive the falsehood of the notion which some have long ago disseminated, and which others persist in maintaining,—that by baptism we are delivered and exempted from original sin, and from the corruption which has descended from Adam to all his posterity, and are restored to the same righteousness and purity of nature which Adam would have obtained if he had continued in the integrity in which he was first created. For teachers of this kind have never understood the nature of original sin, or original righteousness, or the grace of baptism. Now, we have already proved that original sin is the pravity and corruption of our nature, which first renders us obnoxious to the wrath of God, and then produces in us those works which the Scripture calls “works of the flesh.”¹¹⁵⁵ Therefore these two things are to be distinctly observed: first, that our nature being so entirely depraved and vitiated, we are, on account of this very corruption, considered as convicted and justly condemned in the sight of God, to whom nothing is acceptable but righteousness, innocence, and purity. And therefore even infants themselves bring their own condemnation into the world with them, who, though they have not yet produced the fruits of their iniquity, yet have the seed of it within them; even their whole nature is, as it were, a seed of sin, and therefore cannot but be odious and abominable to God. By baptism, believers are certified that this condemnation is removed from them; since, as we said, the Lord promises us by this sign, that a full and entire remission is granted both of the guilt which is to be imputed to us, and of the punishment to be inflicted on account of that guilt; they also receive righteousness, such as the people of God may obtain in this life; that is, only by imputation, because the Lord, in his mercy, accepts them as righteous and innocent.

10. Objection of those who imagine that there is some kind of perfect renovation after baptism. Original depravity remains after baptism. Its existence in infants. The elect after baptism are righteous in this life only by imputation.

It is now clear how false the doctrine is which some long ago taught, and others still persist in, that by baptism we are exempted and set free from original sin, and from the corruption which was propagated by Adam to all his posterity, and that we are restored to the same righteousness and purity of nature which Adam would have had if he had maintained the integrity in which he was created. This518class of teachers never understand what is meant by original sin,original righteousness, or the grace of baptism. Now, it has been previously shown (Book 2 chap. 1 sec. 8), that original sin is the depravity and corruption of our nature, which first makes us liable to the wrath of God, and then produces in us works which Scripture terms the works of the flesh (Gal. 5:19). The two things, therefore, must be distinctly observed—viz. that we are vitiated and perverted in all parts of our nature, and then, on account of this corruption, are justly held to be condemned and convicted before God, to whom nothing is acceptable but purity, innocence, and righteousness. And hence, even infants bring their condemnation with them from their mother’s womb; for although they have not yet brought forth the fruits of their unrighteousness, they have its seed included in them. Nay, their whole nature is, as it were, a seed of sin, and, therefore, cannot but be odious and abominable to God. Believers become assured by baptism, that this condemnation is entirely withdrawn from them, since (as has been said) the Lord by this sign promises that a full and entire remission has been made, both of the guilt which was imputed to us, and the penalty incurred by the guilt. They also apprehend righteousness, but such righteousness as the people of God can obtain in this life—viz. by imputation only, God, in his mercy, regarding them as righteous and innocent.

10. Nu is het duidelijk, hoe onjuist is hetgeen sommigen lang geleden geleerd hebben en waarin anderen volharden. dat wij door de Doop losgemaakt en bevrijd worden van de erfzonde en van de verdorvenheid, die van Adam op zijn ganse nakomelingschap is voortgeplant, en dat wij in dezelfde gerechtigheid en zuiverheid der natuur hersteld worden, die Adam zou behouden hebben, indien hij staande was gebleven in de staat der rechtheid, in welke hij eerst geschapen was. Want zulk een soort van leraren hebben nooit begrepen, wat de erfzonde, wat de erfgerechtigheid en wat de genade des Doops is. Te voren is reeds uiteengezet, dat de erfzonde is de slechtheid en verdorvenheid onzer natuur, die ons in de eerste plaats schuldig stelt voor de toorn Gods, en verder ook de werken in ons voortbrengt, die de Schrift noemt de werken des vleses (Gal. 5:19) Deze twee dingen moeten dus onderscheiden opgemerkt worden, namelijk dat wij zo in alle delen onzer natuur verdorven en verkeerd zijn en reeds alleen om zulk een verdorvenheid terecht verdoemd en veroordeeld zijn voor God, wie niets welbehagelijk is dan rechtvaardigheid, onschuldigheid en reinheid. Ja, zelfs ook de kleine kinderen brengen hun verdoemenis van de moederschoot met zich; want ofschoon zij nog geen vruchten van hun ongerechtigheid hebben voortgebracht, hebben ze toch het zaad daarvan in zich besloten. Ja, hun gehele natuur is een zeker zaad der zonde; daarom kan ze niet anders dan hatelijk en verfoeilijk zijn voor God. De gelovigen nu ontvangen door de Doop de zekerheid, dat deze verdoemenis weggenomen en van hen verdreven is; want (zoals gezegd is) de Here belooft ons door dit teken, dat volle en grondige vergeving: geschied is, zowel van de schuld, die ons toegerekend moest worden, als van de straf, die wegens de schuld betaald moest worden. Zij verkrijgen ook de rechtvaardigheid, maar zulk een als het volk Gods in dit leven verkrijgen kan, namelijk alleen door toerekening, omdat de Here hen door zijn barmhartigheid houdt voor rechtvaardig en onschuldig.

10. Taufe, Erbsünde und neue Gerechtigkeit

Jetzt leuchtet auch ein, wie verkehrt die von manchen Leuten in älterer Zeit vertretene und von anderen bis jetzt noch festgehaltene Lehre ist, durch die Taufe würden wir von der Erbsünde und von der Verderbnis, die sich von Adam aus auf seine gesamte Nachkommenschaft ausgebreitet hat, losgesprochen und frei gemacht und zu jener Gerechtigkeit, jener Reinheit unserer Natur zurückgebracht, die Adam behalten hätte, wenn er in der Unschuld verblieben wäre, in welcher er anfangs erschaffen war. Denn diese Art Lehrer haben nie und nimmer erfaßt, was Erbsünde, was ursprüngliche Gerechtigkeit und was die Gnadengabe der Taufe ist.

Nun haben wir aber in einer früheren Erörterung schon festgestellt, daß die Erbsünde die Bosheit und Verderbnis unserer Natur ist, die uns erstens des Zorns Gottes schuldig macht und dann (zweitens) auch die Werke in uns hervorbringt, die die Schrift als „Werke des Fleisches“ bezeichnet (Gal. 5,19). Wir müssen also hier diese beiden Dinge getrennt voneinander betrachten.

Erstens: Weil wir in allen Stücken unserer Natur dergestalt verdorben und verkehrt sind, so werden wir schon allein um solcher Verderbtheit willen vor Gott verdientermaßen als verdammt und überführt angesehen; denn ihm ist nichts wohlgefällig als Gerechtigkeit, Unschuld und Reinheit. Und so tragen sogar die Kindlein vom Mutterleibe her ihre Verdammnis in sich: sie haben zwar die Früchte ihrer Ungerechtigkeit noch nicht an den Tag gebracht, aber der Same ist schon in ihrem Inneren beschlossen. Ja, ihre ganze Natur ist gewissermaßen ein Same der Sünde, und deshalb kann es nicht geschehen, daß sie Gott nicht verhaßt und abscheulich wäre. Die Gläubigen erlangen nun durch die Taufe die Gewißheit, daß diese Verdammnis aufgehoben und von ihnen genommen ist; denn durch dies Zeichen gibt uns ja der Herr, wie bereits gesagt, die Zusage, daß ein vollständiger und vollgültiger Erlaß geschehen ist, sowohl der Schuld, die uns hätte zugerechnet werden, als auch der Strafe, die wir um solcher Schuld willen hätten auf uns nehmen müssen. Zugleich erfassen die Gläubigen die Gerechtigkeit – aber eine solche, wie sie das Volk Gottes in diesem Leben erlangen kann, nämlich eine Gerechtigkeit, die allein durch Zurechnung zustande kommt, weil nämlich der Herr in seiner Barmherzigkeit die Seinen als gerecht und unschuldig gelten läßt.

10. ‘n Weerlegging van die opvatting dat die doop vrywaring van die oorspronklike sonde en die bedorwenheid van Adam bied

Nou is dit duidelik hoe vals die opvatting is wat sommige mense al lankal leer⁴⁹ en waarin ander nou nog volhard, naamlik dat ons deur die doop verlos en gevrywaar word van die oorspronklike sonde en die bedorwenheid wat deur Adam op sy hele nageslag oorgeplant is, en dat ons in dieselfde geregtigheid en reinheid van natuur herstel word as wat Adam sou gehad het as hy in daardie ongebrokenheid waarmee hy in die begin geskep is, sou volhard het. Sulke geleerdes het trouens nog nooit verstaan wat oorspronklike sonde, oorspronklike geregtigheid en die genade van die doop is nie. Vroeër is reeds bespreek dat oorspronklike sonde die verkeerdheid en bedorwenheid van ons natuur is⁵⁰ wat ons ten eerste skuldig maak aan die toorn van God, en verder ook werke in ons voortbring wat die Skrif werke van die vlees noem.⁵¹

1618 Ons moet dus op hierdie twee aspekte onderskeidelik let, naamlik dat ons in alle fasette van ons natuur so gebrekkig en bedorwe is en reeds vanweë so ’n bedorwenheid met reg voor God se aangesig verdoem en veroordeel word omdat niks behalwe geregtigheid, onskuld en reinheid vir Hom welgevallig is nie. En kinders bring hulle eie verdoemenis van moederskoot af met hulle saam, en hoewel hulle nog nie die vrug van hulle ongeregtigheid voortgebring het nie, het hulle nogtans die saad daarvan in hulle opgesluit. Ja, hulle hele natuur is in ’n sekere sin saad van die sonde. Daarom kan dit nie anders as om deur God gehaat en vir Hom afstootlik te wees nie. Die gelowiges word deur die doop verseker dat hierdie verdoemenis van hulle weggeneem en van hulle weggedryf is want, soos gesê is,⁵² beloof die Here met hierdie teken aan ons dat volle en vaste vergiffenis plaasgevind het van sowel die skuld wat ons toegereken moes word, as van die straf wat ons vanweë ons skuld opgelê moes word. Hulle neem ook geregtigheid in besit, maar ’n geregtigheid soos die volk van God in hierdie lewe kan verkry, naamlik slegs deur toerekening, want deur sy barmhartigheid beskou die Here hulle as30 regverdiges en as onskuldiges.

10. Теперь становится ясно, насколько ошибочно распространяемое и поддерживаемое многими учение о том, что крещение освобождает нас от первородного греха и порчи естества, перешедших от Адама на все последующие поколения, и восстанавливает в нас ту изначальную праведность, какой обладал бы Адам, если бы сохранил данную ему при сотворении непорочность. Подобные учители никогда не понимали, что такое первородный грех, изначальная праведность и благодать Крещения. Мы уже доказывали ранее, что первородный грех есть извращение и порча нашего естества, которая, во-первых, навлекает на нас гнев Бога и осуждение, а во-вторых, порождает в нас то, что Писание называет «делами плоти» (Гал 5:19). Эти два следствия надлежит рассмотреть по отдельности.

Во-первых, будучи извращены и порочны во всех частях нашей природы, мы с полным основанием по причине одной этой порочности отвержены и осуждены Богом. Ибо для Него неприемлемо ничто, кроме праведности, невинности и чистоты. Даже младенцы от чрева матери наследуют эту порочность, и хотя она ещё не успела произвести в них плоды нечестия, тем не менее в них заключено его семя - вернее, всё их естество есть семя нечестия. По этой причине оно не может не быть мерзко и ненавистно Богу. Через крещение верующие получают удостоверение в том, что они освобождены от этого проклятия, ибо Господь, как уже было сказано, обещает в этом знаке полное и совершенное прощение грехов, то есть отмену как самой вины, которая должна была быть нам вменена, так и наказания, положенного за вину. Таким образом верующие обретают праведность - но лишь в той мере, в какой народ Божий может стяжать её в земной жизни. Другими словами, вера вменяется людям в праведность, поскольку Господь по своему милосердию соглашается считать нас праведными и невинными.

11. Alterum est^h, quod haec perversitas nunquam in nobis cessat, sed novos assidue fructus parit, ea scilicet quae ante descripsimus opera carnis⁴: non secus atque incensaⁱ fornax 293 flammam et scintillas perpetuo efflat, aut scaturigo aquam sine fine egerit. || ^a Nam concupiscentia nunquam plane in hominibus interit et extinguitur, donec per mortem e corpore mortis liberati, semetipsos prorsus exuerint. Baptismus quidem promittit nobis submersum esse nostrum Pharaonem et peccati mortificationem: non tamen ita ut amplius non sit, aut nobis negotium non facessat: sed tantum ne superet. Nam quandiu in hoc carcere corporis nostri clausi degemus, habitabunt in nobis reliquiae peccati: sed si promissionem in Baptismo nobis a Deo datam fide tenemus, non dominabuntur nec regnabunt. Nemo autem se fallat, nemo sibi in suo malo blandiatur quum audit peccatum semper in nobis habitare. Non in hoc dicuntur ista, ut peccatis suis secure indormiant qui alioqui plus satis propensi sunt ad peccandum^b: sed tantum ne labascant et animum despondeant, qui a carne sua titillantur et^c punguntur. Magis cogitent se in via adhuc esse, et multum se profecisse credant, quum e sua concupiscentia aliquantulum minui in dies senserint, donec eo pertigerint quo tendunt: nempe ad ultimum interitum carnis suae, qui in huius vitae mortalis interitu perficietur. || Interea et strenue certare, et ad progressum animare, et ad plenam victoriam stimulare non desinant. Nam et hoc magis acuere debet eorum conatus, quod sibi, postquam diu enixi fuerint, non parum adhuc negotii restare vident. || Sic^d habendum est, baptizamur in mortificationem carnis nostrae, quae a Baptismo in nobis inchoatur, quam quotidie prosequimur: perficietur autem quum ex hac vita migrabimus ad Dominum.

11. La seconde chose qui est à considerer, c’est que ceste perversité ne cesse jamais en nous: mais assiduellement produit nouveaux fruits, c’est assavoir les œuvres de la chair que dessus nous avons descrites: tout ainsi comme une fournaise ardente tousjours jette feu et flammettes: ou comme une source coulante, continuellement envoye son eau. Car la concupiscence ne meurt et n’est jamais esteinte pleinement és hommes, jusques à ce que par la mort estans delivrez du corps de mort, ils se soyent entierement despouillez d’eux mesmes. Le Baptesme certes nous promet que nostre Pharaon est submergé, et que nostre chair est mortifiée: non pas toutesfois en telle sorte qu’il ne nous face plus d’ennuy, mais seulement à ce qu’il ne nous surmonte point. Car tant que nous vivrons enfermez en ceste prison de nostre corps, les restes et reliques de peché habiteront en nous: mais si nous retenons par foy la promesse qui nous a esté donnée de Dieu au Baptesme, elles ne domineront et ne regneront point. Toutesfois que personne ne se trompe, que personne ne se flatte en son mal, quand il oit dire que le peché habite tousjours en nous. Cela n’est pas dit, afin que ceux qui desja ne sont que par trop enclins à mal, s’endorment asseurément en leurs pechez: mais seulement afin que ceux qui sont chatouillez, exercez et picquez de leur chair, ne se desolent, perdent courage et esperance: mais que plustost ils se considerent encores estre au chemin, et se pensent avoir profité, quand ils sentiront leurs concupiscences se diminuer aucunement de jour en jour, jusqu’à ce qu’ils seront parvenuz où ils tendent: c’est assavoir au dernier abolissement de leur chair, qui sera parfait en la fin de ceste vie mortelle. Cependant, qu’ils ne cessent de batailler vertueusement, prendre courage à s’avancer, et s’inciter et soliciter à la victoire. Car quand ils voyent qu’apres s’estre bien efforcez, il leur reste encore grande difficulté, tant plus ont-ils d’occasion à s’esvertuer de plus en plus. Il nous faut donc savoir et retenir que nous sommes baptizez en la mortification de nostre chair, laquelle dés le Baptesme est commencée en nous, et tous les jours de ceste vie lapoursuyvons: mais elle sera parfaite, quand nous serons allez de ceste vie à nostre Seigneur.

11. 484 The other thing to be remarked is, that this depravity never ceases in us, but is perpetually producing new fruits—those works of the flesh which we have already described, like the emission of flame and sparks from a heated furnace, or like the streams of water from an unfailing spring. For concupiscence never dies, nor is altogether extinguished in men, till by death they are delivered from the body of death, and entirely divested of themselves. Baptism, indeed, promises us the submersion of our Pharaoh, and the mortification of sin; yet not so that it no longer exists, or gives us no further trouble; but only that it may never overcome us. For as long as we live immured in this prison of the body, the relics of sin will dwell in us; but if we hold fast by faith the promise which God has given us in baptism, they shall not domineer or reign over us. But let no one deceive himself, let no one flatter himself in his guilt, when he hears that sin always dwells in us. These things are not said in order that those who are already too prone to do evil may securely sleep in their sins, but only that those who are tempted by their corrupt propensities may not faint and sink into despondency; but that they may rather reflect that they are yet in the way, and may consider themselves as having made some progress, when they experience their corruptions diminishing from day to day, till they shall attain the mark at which they are aiming, even the final destruction of their depravity, which will be accomplished at the close of this mortal life. In the mean time, let them not cease to fight manfully, to animate themselves to constant advances, and to press forward to complete victory. For it ought to give additional impulse to their exertions, to see that, after they have been striving so long, so much still remains for them to do. We conclude, therefore, that we are baptized into the mortification of the flesh, which commences in us at baptism, which we pursue from day to day, and which will be perfected when we shall pass out of this life to the Lord.

11. Original corruption trying to the pious during the whole course of their lives. They do not, on this account, seek a licence for sin. They rather walk more cautiously and safely in the ways of the Lord.

Another point is, that this corruption never ceases in us, but constantly produces new fruits—viz. those works of the flesh which we previously described, just as a burning furnace perpetually sends forth flame and sparks, or a fountain is ever pouring out water. For concupiscence never wholly dies or is extinguished in men, until, freed by death from the body of death, they have altogether laid aside their own nature (Book 3 chap. 3 sec. 10-13). Baptism, indeed,tells us that our Pharaoh is drowned and sin mortified; not so, however, as no longer to exist, or give no trouble, but only so as not to have dominion. For as long as we live shut up in this prison of the body, the remains of sin dwell in us, but if we faithfully hold the promise which God has given us in baptism, they will neither rule nor reign. But let no man deceive himself, let no man look complacently on his disease, when he hears that sin always dwells in us. When we say so, it is not in order that those who are otherwise too prone to sin may sleep securely in their sins, but only that those who are tried and stung by the flesh may not faint and despond. Let them rather reflect that they are still on the way, and think that they have made great progress when they feel that their concupiscence is somewhat diminished from day to day, until they shall have reached the point at which they aim—viz. the final death of the flesh; a death which shall be completed at the termination of this mortal life. Meanwhile, let them cease not to contend strenuously, and animate themselves to further progress, and press on to complete victory. Their efforts should be stimulated by the consideration, that after a lengthened struggle much still remains to be done. We ought to519hold that we are baptised for the mortification of our flesh, which is begun in baptism, is prosecuted every day, and will be finished when we depart from this life to go to the Lord.

11. Het tweede punt, dat opgemerkt moet worden, is dit, dat deze verkeerdheid nooit in ons werkeloos is, maar voortdurend nieuwe vruchten voortbrengt, namelijk de werken des vleses, die wij te voren beschreven hebben, evenals een aangestoken oven voortdurend een vlam en vonken uitblaast, of een springbron zonder ophouden water uitwerpt. Want nooit gaat de begeerte in de mensen te gronde en wordt zij uitgeblust, voordat ze, door de dood uit het lichaam des doods verlost, zichzelf geheel hebben uitgetrokken. De Doop belooft ons wel, dat onze Farao verdronken is en de zonde gedood, maar toch niet zo, dat ze er niet meer zijn of ons geen moeite meer aandoen, maar alleen dat ze niet overwinnen. Want zolang als wij in deze kerker onzes lichaams opgesloten leven, zullen in ons overblijfselen der zonde wonen; maar indien wij de belofte, in de Doop ons door God gegeven, door het geloof vasthouden, zullen ze niet regeren noch heerschappij voeren. Maar niemand bedriege zichzelf, niemand vleie zichzelf in zijn boosheid, wanneer hij hoort, dat de zonde altijd in ons woont. Dit wordt niet gezegd, met de bedoeling, dat zij onbekommerd in hun zonden zouden inslapen, die toch al meer dan genoeg geneigd zijn om te zondigen, maar alleen opdat zij die door hun vlees geprikkeld en gestoken worden, niet aan het wankelen geraken en vertwijfelen. Laat hen veeleer bedenken, dat ze nog op de weg zijn, en geloven, dat ze grote vordering gemaakt hebben, wanneer ze merken, dat hun begeerte met de dag een weinig mindert, totdat ze gekomen zijn daar, waar ze heen gaan, namelijk tot de uiterste ondergang van hun vlees, die bij de ondergang van dit sterfelijke leven zal voltooid worden. Ondertussen moeten ze niet ophouden dapper te strijden, zichzelf aan te moedigen tot voortgang en aan te zetten tot de volle overwinning. Want ook dit moet hun pogingen nog meer aanwakkeren, dat ze zien, dat hun, nadat ze lang hun best gedaan hebben, nog veel moeite overblijft. Zo moeten wij het dus opvatten: wij worden gedoopt tot de doding onzes vleses, die van de Doop af in ons begonnen wordt, en die wij dagelijks voortzetten; en zij zal voltooid worden, wanneer wij uit dit leven zullen verhuizen naar de Here.

11.

Zum zweiten ist zu beachten, daß solche Verkehrtheit niemals in uns untätig bleibt, sondern fort und fort neue Früchte hervorbringt, nämlich jene Werke des Fleisches, die wir weiter oben beschrieben haben (vergleiche Buch II, Kapitel 1, Sektion 8). Es geht hier nicht anders als bei einem brennenden Ofen, der immerfort Flammen und Funken aus sich herausbläst, oder bei einer Quelle, die Wasser ohne Ende aus sich hervorsprudelt. Denn die Begehrlichkeit kommt bei den Menschen nie voll und ganz zum verschwinden oder zum Erlöschen, bis sie durch den Tod von dem Leibe des Todes befreit werden und sich damit selbst völlig ausziehen. Die Taufe gibt uns zwar die Verheißung, daß unser Pharao (vergleiche Sektion 9) 904 ertränkt ist, sie verheißt uns die Abtötung der Sünde, aber nicht so, daß die Sünde nun nicht mehr bestünde oder uns nicht mehr zu schaffen machte, sondern nur in der Weise, daß sie uns nicht mehr überwindet. Denn solange wir in das Gefängnis unseres Leibes eingeschlossen dahinleben, werden in uns Überreste der Sünde wohnen, sie werden aber, wenn wir im Glauben die Verheißung festhalten, die uns Gott in der Taufe gegeben hat, nicht herrschen und das Regiment führen.

Es soll sich aber niemand betrügen, niemand soll sich in seiner Bosheit gefallen, wenn er hört, daß die Sünde allezeit in uns wohnt. Denn das wird nicht gesagt, damit solche, die auch ohnehin mehr als genug zum Sündigen geneigt sind, über ihren Sünden sorglos einschlafen; nein, es ist nur gesagt, damit Menschen, die von ihrem Fleische gekitzelt und gestochen werden, nicht ermatten und verzweifeln. Solche Leute sollen vielmehr bedenken, daß sie einen großen Fortschritt gemacht haben, wenn sie es erfahren, daß ihre Begehrlichkeit von Tag zu Tag ein wenig geringer wird – bis sie an das Ziel gelangt sind, dem sie zustreben, nämlich zu dem letzten Vergehen ihres Fleisches, das sich in dem Vergehen dieses sterblichen Lebens vollendet. Unterdessen sollen sie nicht davon ablassen, tapfer zu kämpfen, nach einem Fortschreiten zu streben und sich zum völligen Siege anzustacheln. Denn auch das muß ihre Anstrengungen um so mehr schärfen, daß sie sehen, wie ihnen, nachdem sie sich lange Zeit heftig abgemüht haben, doch noch gar viel Arbeit übrigbleibt. So müssen wir dafür halten: wir werden zur Abtötung unseres Fleisches getauft, die von der Taufe an bei uns ihren Anfang nimmt, die wir Tag für Tag weiter treiben, die aber ihre Vollendung dann empfangen wird, wenn wir aus diesem Leben zu dem Herrn hinüberwandern.

11. Hoewel ons gedoop is, doen ons nog sonde maar die sonde heers nie oor ons nie

Die tweede aspek is dat hierdie bedorwenheid nooit in ons tot ’n einde kom nie maar altyd nuwe vrugte voortbring, naamlik die werke van die vlees wat ons vroeër beskryf het.⁵³ Dit is soos wanneer ’n oond aangesteek word en voortdurend vlamme en vonke uitblaas, of soos ’n waterbron gedurig water voortbring. Want slegte begeerte kom duidelik nooit in mense tot ’n einde nie en dit word nooit uitgeblus voordat hulle deur die dood van die liggaam van die dood bevry is en hulle hulle volkome daarvan gestroop het nie. Die doop beloof ons weliswaar dat ons Farao verdrink is⁵⁴ en die afsterwe van die sonde. Dit is egter nie so dat dit nie meer bestaan nie of geen moeite vir ons veroorsaak nie, maar slegs so dat dit nie kan oorwin nie. Want so lank ons in hierdie gevangenis van ons liggaam opgesluit lewe,⁵⁵ sal oorblyfsels van die sonde in ons woon. As ons egter in die geloof vashou aan die belofte wat in die doop deur God aan ons gegee is, sal die sonde nie oor ons heers en oor ons regeer nie. Niemand moet homself egter mislei nie, niemand 1619 moet homself vlei wanneer hy hoor dat die sonde altyd in ons woon nie. Hierdie stellings word nie gemaak sodat mense wat andersins meer as genoeg geneig is om sonde te doen, onbesorg in hulle sondes verder kan droom nie, maar alleen dat diegene wat deur hulle vlees geprikkel en gepynig word, nie moet begin wankel of moed verloor nie. Hulle moet eerder daaroor nadink dat hulle nog onderweg en op reis is en glo dat hulle baie vordering gemaak het as hulle dag vir dag ervaar dat hulle slegte begeertes ’n klein bietjie minder word totdat hulle die vlak bereik waarna hulle streef, naamlik die laaste sterwe daarvan wat deur die sterwe van hierdie sterflike lewe voltooi sal word.

Intussen moet hulle nie ophou om moedig daarteen te stry, vol moed te wees om daarin te vorder en hulleself aan te spoor tot voile oorwinning daaroor nie. Dit behoort trouens hulle pogings nog meer op te skerp wanneer hulle kan sien dat daar nog baie moeite oorbly nadat hulle hulle lank ingespan het.

Ons moet dit so beskou: ons word gedoop tot die afsterwe van ons vlees. Dit begin reeds van die doop af in ons en ons vorder elke dag daarin. Dit sal egter eers voltooi wees wanneer ons uit hierdie lewe na die Here verhuis.

11. Второе следствие первородного греха, которое нам надлежит рассмотреть, - это порочность, никогда не перестающая в нас действовать, но непрерывно приносящая новые плоды, то есть вышеупомянутые «дела плоти». В этом она подобна раскалённой печи, постоянно извергающей искры и пламя, или ключу, непрестанно изливающему свои воды. Ибо вожделение никогда полностью не угасает и не иссякает в людях до тех пор, пока смерть не избавит их от смертного тела, а вместе с ним и от них самих. Крещение несомненно обещает нам, что наш фараон будет потоплен и плоть умерщвлена - но не так, чтобы вообще не докучать нам более, а лишь настолько, чтобы не одержать над нами победу. Ибо пока мы живём в темнице тела, остатки греха будут пребывать в нас. Но если мы силою веры станем придерживаться того обетования, которое Бог даёт нам в крещении, они не смогут господствовать и царить над нами.

Однако пусть никто, услышав о том, что грех всё ещё пребывает в нас, не обманывается и не льстит себя надеждой на собственную праведность. Мы говорим это не для того, чтобы люди, вообще чрезмерно склонные ко злу, могли успокоиться в своих грехах, а лишь для того, чтобы терзаемые и мучимые плотским вожделением не отчаивались и не впадали в безнадёжность. Пусть лучше думают, что ещё находятся в пути, и радуются уже тому, что день ото дня чувствуют, как ослабевают в них вожделения, пока не достигнут конца пути, то есть последнего освобождения от плоти, которое свершится вместе с окончанием этой смертной жизни. А до той поры пусть не прекращают решительной борьбы и наберутся мужества, чтобы идти вперёд и добиваться победы, не давая себе послабления. И когда после долгих трудов они опять встретятся с великими препятствиями, пусть это побудит их лишь умножить усилия.

Итак, нам следует знать и помнить, что мы крещены в умерщвление плоти, которое начинается в нас с самого крещения и продолжается во все дни земной жизни. Однако полностью оно совершится тогда, когда мы из этой жизни уйдём к Господу.

12. | ^e Hic nihil aliud dicimus quam quod Apostolus Paulus, septimo ad Rom.^f capite, clarissime exponit. Postquam enim de gratuita iustitia disputaverat, quia nonnulli impii inde inferebant vivendum esse pro libidine, quia non essemus operum meritis accepti Deo¹: subiungit, eos omnes qui iustitia Christi induuntur simul Spiritu regenerari, et huius regenerationis nos arrham habere in Baptismo². Hinc hortatur fideles, ne dominium peccato permittant in suis membris³. Iam quia noverat semper aliquid esse infirmitatis in fidelibus: ne propterea deiicerentur, adiicit^g consolationem, quod non sint sub Lege [Rom. 6. b. 14]. Quia iterum videri poterat, insolescere posse Christianos, eo 294 quod^a non sint sub iugo Legis, tractat qualis sit illa abrogatio¹: et simul quis sit Legis usus², quam quaestionem iam secundo distulerat³. Summa est, nos esse liberatos a rigore Legis ut Christo cohaereamus. Legis vero officium esse, ut pravitatis nostrae convicti, nostram impotentiam et miseriam confiteamur. Porro, quia pravitas illa naturae non tam facile apparet in homine profano, qui sine timore Dei cupiditatibus suis indulget: exemplum in homine regenerato ponit, hoc est in seipso. Dicit igitur perpetuam sibi luctam esse cum reliquiis carnis suae, seque vinctum misera servitute detineri, quominus se totum divinae Legis obedientiae consecret. Itaque cum gemitu cogitur exclamare, Infelix ego, Quis me liberabit de corpore hoc morti obnoxio [Rom. 7. d. 24]? Quod si filii Dei captivi in carcere detinentur quandiu vivunt, magnopere anxios esse necesse est periculi sui cogitatione, nisi huic timori obviam eatur. Attexit ergo in hunc usum consolationem, nihil esse damnationis amplius iis^b qui sunt in Christo Iesu [Rom. 8. a. 1]. Ubi docet, eos quos semel Dominus recepit in gratiam, in Christi sui communionem inseruit, in Ecclesiae societatem per Baptismum cooptavit, dum in Christi fide perseverant, etiamsi a peccato obsideantur, atque adeo peccatum in se circunferant, reatu tamen et damnatione esse absolutos ^c. Haec si simplex est ac^d genuina Pauli interpretatio, non est quod inusitatum aliquid tradere videamur^{e 4}.

12. En cecy nous ne disons autre chose que ce que dit sainct Paul au septieme des Romains. Car apres avoir disputé de la justice gratuite, d’autant qu’aucuns meschans concluoyent de sa doctrine, que nous pouvons bien vivre à nostre plaisir, puis que nous ne sommes point agreables à Dieu par le merite de noz œuvres, il adjouste que tous ceux qui sont vestuz de la justice de Christ, sont quant et quant regenerez de son Esprit, et que nous avons au Baptesme l’arre de ceste regeneration. De là il exhorte les fideles de ne point laisser dominer le peché en leurs membres. Mais pource qu’il cognoissoit que les fideles ont tousjours beaucoup d’infirmité, de peur de les descourager il adjouste une consolation, qu’ils ne sont plus sous la Loy. D’autrepart, pource qu’aucuns eussent peu prendre occasion de se desbaucher, sous ombre qu’il disoit que les Chrestiens ne sont plus sous le joug de la Loy: il monstre quelle est l’abolition de la Loy: et aussi quel est l’usage d’icelle. Or la somme de ce qu’il en traite, c’est que nous sommes delivrez de la rigueur de la Loy, pour adherer à Christ: et que l’office de la Loy est de nous rendre conveincuz de nostre perversité, pour nous faire confesser nostre foiblesse et misere. Or pource que la malice de nostre nature n’apparoist pas si aisément en un homme il charnel, lequel est mené de ses concupiscences sans avoir crainte de Dieu: il prend exemple en sa personne, d’autant qu’il estoit regeneré par l’Esprit de Dieu. Il dit donc qu’il a à luiter continuellement contre les reliques de sa chair, et qu’il est tenu comme prisonnier, pour ne pouvoir du tout obeir à la Loy de Dieu, tellement qu’il est contraint de s’escrier qu’il est malheureux, et demander qui le delivrera (Rom. 7:24). Si les enfans de Dieu sont en prison et captivité durant ceste vie mortelle, il ne se peut faire qu’ils ne soyent en grande angoisse, pensans au dangier où ils sont. Il adjouste donc une consolation pour cela: c’est qu’il n’y a plus de condamnation sur ceux qui sont en Jesus Christ (Rom. 8:1). En quoy il signifie que ceux que Dieu a receuz une fois en grace, et incorporez en la communion de Jesus Christ, et adoptez en la compagnie des fideles par le Baptesme, moyennant qu’ils perseverent en l’obeissance de la foy, sont absouz, et ne sont point tenuz coulpables devant le jugement de Dieu, combien que le peché leur face tousjours la guerre, et mesme qu’ils l’ayent et le portent en eux-mesmes. Nous suyvons donc de mot à mot la doctrine de sainct Paul, en ce que nous disons que le peché est remis au Baptesme quant à la coulpe, mais qu’il demeure tousjours quant à la matiere, en tous. Chrestiens jusques à la mort.

12. Here we say nothing different from what is most clearly stated by Paul in the sixth and seventh chapters of the Epistle to the Romans. For after he had argued respecting gratuitous righteousness,—because some impious men concluded from that doctrine that they might live according to their own corrupt inclinations, as we are not accepted by God for the merit of our works, he adds, that all who are clothed with the righteousness of Christ are also regenerated by his Spirit, and that of this regeneration we have an earnest in baptism. Hence he exhorts believers not to suffer sin to reign in their members. Because he knew that there always remains some infirmity in them, that they might not be dejected on account of it, he adds for their consolation, that they are not under 485the law. On the other hand, as it might seem to encourage licentiousness in Christians, to say that they were not under the yoke of the law, he discusses the nature of that abrogation, and shows what is the use of the law—a question which he had already determined. The sum of all that he says is, that we are delivered from the rigour of the law to adhere to Christ; and that the office of the law is to convince us of our depravity, and lead us to a confession of our impotence and misery. Now, because the depravity of our nature is not so easily discovered in a profane man who indulges his corrupt passions without any fear of God, he gives an example in a regenerate man, that is, in himself. He says, therefore, that he has a perpetual conflict with the relics of his corruption, and that he is bound with a miserable servitude, which prevents his entire consecration of himself to an obedience of the Divine law; so that he is constrained to exclaim, “O wretched man that I am! Who shall deliver me from the body of this death?” If the children of God are captives detained in prison as long as they live, they cannot but feel great anxiety from reflection on their danger, unless there be something to obviate this fear. For this purpose, therefore, he has added a consolation, that “there is now no condemnation to them which are in Christ Jesus;”¹¹⁵⁶ by which he teaches, that those whom the Lord has once received into his favour, incorporated into the communion of his Christ, and introduced by baptism into the society of his Church, notwithstanding they are surrounded and assaulted with sin, and even carry sin about within them, yet while they persevere in the faith of Christ, are absolved from guilt and condemnation. If this be the simple and genuine meaning of Paul, there is no reason why we should be considered as promulgating a new or strange doctrine.

12. The trouble occasioned by corruption, shown by the example and testimony of the Apostle Paul.

Here we say nothing more than the apostle Paul expounds most clearly in the sixth and seventh chapters of the Epistle to the Romans. He had discoursed of free justification, but as some wicked men thence inferred that they were to live as they listed, because their acceptance with God was not procured by the merit of works, he adds, that all who are clothed with the righteousness of Christ are at the same time regenerated by the Spirit, and that we have an earnest of this regeneration in baptism. Hence he exhorts believers not to allow sin to reign in their members. And because he knew that there is always some infirmity in believers, lest they should be cast down on this account, he adds, for their consolation, that they are not under the law. Again, as there may seem a danger that Christians might grow presumptuous because they were not under the yoke of the law, he shows what the nature of the abrogation is, and at the same time what the use of the law is. This question he had already postponed a second time. The substance is, that we are freed from the rigour of the law in order that we may adhere to Christ, and that the office of the law is to convince us of our depravity, and make us confess our impotence and wretchedness. Moreover, as this malignity of nature is not so easily apparent in a profane man who, without fear of God, indulges his passions, he gives an example in the regenerate man, in other words, in himself. He therefore says that he had a constant struggle with the remains of his flesh, and was kept in miserable bondage, so as to be unable to devote himself entirely to the obedience of the divine law. Hence he is forced to groan and exclaim, “O wretched man that I am! who shall deliver me from the body of this death?” (Rom. 7:24). But if the children of God are kept captive in prison as long as they live, they must necessarily feel very anxious at the thought of their danger, unless their fears are allayed.For this single purpose, then, he subjoins the consolation, that there is “now no condemnation to them which are in Christ Jesus” (Rom. 8:1). Hence he teaches that those whom the Lord has once admitted into favour, and ingrafted into communion with Christ, and received into the fellowship of the Church by baptism, are freed from guilt and condemnation while they persevere in the faith of Christ, though they may be beset by sin and thus bear sin about with them. If this is the simple and genuine interpretation of Paul’s meaning, we cannot think that there is anything strange in the doctrine which he here delivers.¹

12. Wij zeggen hier niets anders dan wat de apostel Paulus in het zevende hoofdstuk aan de Romeinen zeer duidelijk uiteenzet. Want nadat hij over de onverdiende rechtvaardigheid gehandeld heeft, omdat sommige goddelozen daaruit opmaakten, dat we mogen leven naar onze lust, omdat we door de verdiensten der werken Gode niet aangenaam zijn, voegt hij daaraan toe, dat allen, die bekleed worden met de gerechtigheid van Christus, tegelijkertijd door de Geest wedergeboren worden en dat wij het pand van deze wedergeboorte hebben in de Doop. Hieruit vermaant hij de gelovigen, dat ze aan de zonde geen heerschappij mogen toestaan in hun ledematen. En daar hij wist, dat er altijd enige zwakte is in de gelovigen, voegt hij, opdat ze daarom niet terneergeslagen zouden worden, er de vertroosting aan toe, dat ze niet zijn onder de wet. Daar het wederom kon schijnen, dat de Christenen overmoedig kunnen worden, omdat ze niet zijn onder het juk der wet, bespreekt hij, hoedanig die afschaffing is en tevens wat het gebruik der wet is, welke kwestie hij reeds tweemaal had uitgesteld. De hoofdzaak is, dat wij bevrijd zijn van de strengheid der wet, opdat wij Christus zouden aanhangen, en dat het de taak der wet is om ons van onze slechtheid te overtuigen en onze onmacht en ellende te belijden. Verder, daar die slechtheid der natuur niet zo gemakkelijk blijkt in een onheilig mens, die zonder vreze Gods aan zijn begeerten de vrije teugel laat, stelt hij een voorbeeld in een wedergeboren mens, namelijk in zichzelf. Hij zegt dus, dat hij een voortdurende strijd heeft met de overblijfselen zijns vleses en dat hij gebonden gehouden wordt door een ellendige slavernij, zodat hij zich niet geheel kan wijden aan de gehoorzaamheid aan de Goddelijke wet. Daarom ziet hij zich gedwongen met zuchten uit te roepen: "Ik, ellendig mens! wie zal mij verlossen uit het lichaam dezes doods?" (Rom. 7:24) Indien de kinderen Gods, zolang als zij leven, in een kerker gevangen gehouden worden, moeten zij zeer angstig zijn bij het bedenken van hun gevaar, tenzij men deze vrees tegengaat. Dus heeft hij, om dit te kunnen doen, er de vertroosting aan toegevoegd, dat er geen verdoemenis meer is voor hen, die zijn in Christus Jezus. Daarmee leert hij, dat zij, die de Here eenmaal in genade heeft aangenomen, in de gemeenschap met zijn Christus heeft ingelijfd, en in de gemeenschap der kerk door de Doop heeft opgenomen, doordat ze in het geloof aan Christus volharden, ook al worden ze door de zonde belegerd, ja zelfs al dragen zij de zonde in zich om, toch van schuld en verdoemenis zijn vrijgesproken. Indien dit de eenvoudige en ware uitlegging is van Paulus, is er geen reden, dat wij de schijn zouden hebben iets ongewoons te leren.

12.

Wir sprechen hier nichts anderes aus, als was der Apostel Paulus im siebenten Kapitel des Briefes an die Römer mit höchster Klarheit darlegt. Er hatte ja zunächst von der gnadenweisen Gerechtigkeit gehandelt. Nun gab es aber einige gottlose Leute, die von da aus zu der Folgerung kamen, man könne sein Leben nach eigener Willkür führen, weil wir ja durch die Verdienste unserer Werke doch Gottes Wohlgefallen nicht erlangten. Demgegenüber fährt Paulus nun fort und erklärt, daß alle, die mit der Gerechtigkeit Christi umkleidet werden, zugleich durch den Geist ihre Wiedergeburt empfangen und ein Unterpfand solcher Wiedergeburt in der Taufe besitzen (Röm. 6,3ff.). Daraufhin ermahnt er die Gläubigen, der Sünde in ihren Gliedern keine Herrschaft zu gestatten (Röm. 6,12). Und da er nun wußte, daß bei den Gläubigen allezeit einige Schwachheit bestehen werde, so fügte er, damit sie dadurch nicht entmutigt würden, den Trost hinzu, sie stünden nicht unter dem Gesetz (Röm. 6,14). Nun konnte es jedoch abermals den Anschein gewinnen, als könnten die Christen übermütig werden, und zwar eben darum, weil sie ja nicht unter dem Joch des Gesetzes stünden. Deshalb geht Paulus im weiteren darauf ein, von welcher Art diese Abschaffung des Gesetzes ist (Röm. 7,1-6), und zugleich, welchen Gebrauch das Gesetz bei uns findet (Röm. 7,1-13) – eine Frage, die er bereits zweimal aufgeschoben hatte. Der Hauptinhalt dieser Darlegungen ist nun der: wir sind von der Strenge des Gesetzes frei gemacht, um mit Christus in festem Lebenszusammenhang zu stehen. Das Amt des Gesetzes besteht darin, daß wir von unserer Verkehrtheit überführt werden, um unsere Ohnmacht und unser Elend zu bekennen. Weil nun aber diese Verkehrtheit der Natur an einem unheiligen Menschen, der ohne die Furcht Gottes seinen Begierden die Zügel schießen läßt, nicht so leicht in die Erscheinung tritt, so nimmt Paulus einen wiedergeborenen Menschen als Beispiel, das heißt sich selbst. Er sagt also, daß er fort und fort mit den Überresten seines Fleisches zu kämpfen hat und daß er von elender Knechtschaft in Fesseln gehalten wird, so daß er sich dem Gehorsam gegen das göttliche Gesetz nicht völlig zu weihen vermag. So ist er genötigt, unter Seufzen den Ausruf zu tun: „Ich elender Mensch, wer wird mich erlösen von diesem Leibe, der 905 dem Tode unterworfen ist?“ (Röm. 7,24; nicht ganz Luthertext). Wenn nun die Kinder Gottes in einem Kerker gefangengehalten werden, solange sie leben, so müssen sie notwendig über der Betrachtung ihrer gefährlichen Lage in großer Angst sein, sofern dieser Furcht nicht entgegengetreten wird. Zu diesem Zweck fügt daher Paulus den Trost an: „So ist nun nichts Verdammliches an denen, die in Christo Jesu sind“ (Röm. 8,1). Damit lehrt er, daß die, welche der Herr einmal zu Gnaden angenommen, in die Gemeinschaft mit seinem Christus eingeleibt und durch die Taufe in die Gemeinschaft der Kirche aufgenommen hat, wenn sie im Glauben an Christus verharren, zwar von der Sünde berannt werden und gar die Sünde in sich herumtragen mögen, aber dennoch von Schuld und Verdammnis los sind. Wenn das eine einfache und sachgerechte Auslegung (der Worte) des Paulus ist, so besteht kein Grund, daß jemand meint, wir trügen hier eine ungebräuchliche Lehre vor.

12. ‘Moenie toelaat dat die sonde langer oor julle heers nie’

Ons sê hier nie iets anders as wat die apostel Paulus in die sewende hoofstuk van sy brief aan die Romeine baie duidelik uiteensit nie.⁵⁶ Nadat hy trouens oor die onverdiende geregtigheid geredeneer het, omdat sommige goddelose mense daaruit afgelei het dat hulle na willekeur mag leef omdat ons God nie met die verdienste van ons werke behaag nie,⁵⁷ voeg hy by dat almal wat hulle met die geregtigheid van Christus beklee, tegelyk deur die Gees wederbaar word, en dat ons ’n borg van hierdie wedergeboorte in die doop het.⁵⁸ Hier spoor hy die gelowiges aan om die sonde nie oor hulle te laat heers nie.⁵⁹ Omdat hy egter bewus was daarvan dat daar altyd die een of ander swakheid in die gelowiges aanwesig is, en om te voorkom dat hulle as gevolg daarvan moed sou verloor, voeg hy die vertroosting daarby dat hulle nie onder die wet is nie.⁶⁰

Omdat die indruk egter aan die ander kant kon ontstaan dat Christene 1620 verwaand kon word vanweë die feit dat hulle nie onder die juk van die wet is nie, behandel hy die aard van die afskaffing van die wet,⁶¹ en tegelyk ook wat die toepassing van die wet is⁶² - ’n vraagstuk wat hy reeds tweekeer uitgestel het.⁶³ Samevattend kom dit daarop neer dat ons van die strengheid van die wet vrygemaak is om Christus aan te hang. Verder sê hy dat dit die taak van die wet is om ons bedorwe natuur aan te kla sodat ons ons magteloosheid en ellende kan bely. Omdat hierdie bedorwe natuur nie so maklik in die geval van ’n onheilige mens aan die lig kom wat sonder vrees vir God vrye teuels aan sy slegte begeertes gee nie, hou hy ’n voorbeeld daarvan in die geval van ’n wedergebore mens voor, dit is in homself. Hy sê derhalwe dat hy gedurig in ’n stryd⁶⁴ met die oorblyfsels van sy vlees gewikkel is en dat hy deur die ellendige slawerny daaraan gebind, weerhou word om hom ten voile oor te gee om God se wet te gehoorsaam.⁶⁵ Daarom word hy gedwing om met versugting uit te roep: “Ek, ellendige mens! Wie sal my verlos van  hierdie liggaam wat aan die dood blootgestel is?”⁶⁶

Maar as God se kinders dan in ’n kerker gevange gehou word so lank hulle lewe, moet hulle noodwendig erg besorg wees wanneer hulle oor hulle gevaar nadink tensy hierdie vrees teengegaan word. Hy het derhalwe hierdie vertroosting daarmee vervleg dat daar geen verdoemenis meer is vir diegene wat in Christus Jesus is nie.⁶⁷ Hy leer daar dat diegene wat die Here eenmaal in genade aangeneem het, wat Hy in deelname in Christus ingelyf, en deur die doop in die gemeenskap met die kerk opgeneem het, so lank hulle in die geloof in Christus volhard, selfs al sou hulle deur die sonde beleër word en die sonde daarom in hulle ronddra, dat hulle nogtans van die skuld en verdoemenis daarvan bevry is. As dit ’n eenvoudige en opregte vertolking van Paulus is, is daar geen rede waarom die opvatting hoef te bestaan dat ons iets ongewoons leer nie.⁶⁸

12. Рассуждая таким образом, мы лишь повторяем то, что утверждает св. Павел в седьмой главе Послания к римлянам. Ранее он говорил о праведности по благодати. Но так как некоторые нечестивцы могли заключить из его учения, что нам дозволено жить в своё удовольствие, коль скоро наши дела не являются заслугой в очах Бога [Рим 6:1,15], он добавляет: все те, кто облёкся в праведность Христа, в то же время возрождаются его Духом, и в крещении мы имеем залог этого возрождения [6:3 сл.]. Поэтому апостол призывает верующих не позволять греху властвовать в их телесных членах. Но св. Павлу было известно о немощи верующих. И для того чтобы они не падали духом, он добавляет в утешение, что они более не подлежат Закону [Рим 6:14]. С другой стороны, некоторые могли бы истолковать его слова о неподвластности христиан Закону в том смысле, что теперь им всё позволено. Поэтому апостол объясняет, в чём заключается отмена Закона и в чём следование ему. Итог рассуждений св. Павла таков: мы освобождены от суровости Закона, чтобы принадлежать Христу; а служение Закона в том, чтобы указать нам на нашу греховность и заставить нас признать собственную немощь и ничтожество. Но так как испорченность нашего естества отнюдь не очевидна для плотского человека (который следует своим вожделениям, не ведая страха Божьего), апостол приводит в пример самого себя, возрождённого Духом Божьим. Он говорит, что вынужден постоянно бороться с остатками своей плотскости и чувствует себя пленником греха. Не давая ему полностью повиноваться закону Божьему [Рим 7:18-23], плотская греховность заставляет его горько сожалеть о своём несчастье и молить об освобождении (Рим 7:24).

Но если дети Божьи являются пленниками на протяжении всей земной жизни, они не могут не тревожиться при мысли о грозящей им опасности. В утешение им св. Павел говорит, что живущим в Иисусе Христе ныне нет никакого осуждения (Рим 8:1). Тем самым он хочет сказать, что те, кого Бог единожды принял в благодать, причастил Иисусу Христу и ввёл в общину верующих через крещение (при условии, что они будут неотступно следовать вере), его судом оправданы и признаны невиновными, хотя грех продолжает восставать против них, более того - живёт в них.

Таким образом, мы слово в слово следуем учению св. Павла, когда утверждаем, что в крещении грех отпускается в отношении вины, однако остаётся в отношении материи во всех христианах вплоть до смерти (Августин. Проповеди, 151 (MPL, XXXVII, 814 p.)).

13. | Confessioni autem nostrae apud homines sic servit baptismus^f. Siquidem nota est qua palam profitemur nos populo Dei accenseri velle⁵: qua testamur nos in unius Dei cultum, in unam religionem cum Christianis omnibus consentire: qua denique fidem nostram publice affirmamus; ut non modo laudem Dei spirent corda nostra, sed linguae etiam et omnia corporis membra quibus possunt significationibus personent. Ita enim, ut decet, nostra omnia in obsequium gloriae Dei conferuntur, qua nihil vacuum esse debet, et caeteri nostro exemplo ad eadem studia incitantur^g. Huc respiciebat Paulus, quum interrogaret 295 Corinthios, annon in Christi nomen baptizati fuissent [1. Cor. 1. b. 13]. Innuens scilicet, eo ipso quod in eius nomen fuissent baptizati, sese illi devovisse, in eius nomen iurasse, et fidem illi suam apud homines obstrinxisse, ut confiteri amplius alium^a non possent praeter^b solum Christum: nisi confessionem abnegare vellent quam in Baptismo ediderant.

13. Le Baptesme sert à nostre confession devant les hommes, en ceste maniere: c’est qu’il est une marque et enseigne, par laquelle nous protestons que nous voulons estre annombrez au peuple de Dieu: par laquelle nous testiflons que nous consentons et accordons au service d’un seul Dieu et en une religion avec tous les Chrestiens: par laquelle finalement nous declairons et asseurons publiquement quelle est nostre foy, afin que non seulement Dieu soit glorifié en noz cœurs, mais aussi que noz langues et tous les membres de nostre corps, entant qu’ils peuvent, au dehors resonnent ses louanges. Car en ce faisant, tout ce qui est nostre est employé comme il appartient à servir à la gloire de Dieu, de laquelle nulle chose ne doit estre vuide: et les autres à nostre exemple, sont incitez de pareillement s’y employer. A quoy regardoit sainct Paul quand il demandoit aux Corinthiens, s’ils n’avoyent pas esté baptisez au nom de Christ (1 Cor. 1:13). Enquoy il signifie qu’ils s’estoyent donnez et dediez à luy, qu’ils l’avoyent advoué pour Seigneur et Maistre, et luy avoyent obligé leur foy devant les hommes: tellement qu’ils ne pourroyent plus confesser autre que luy seul, s’ils ne vouloyent renier leur confession qu’ils avoyent faite au Baptesme.

13. Baptism also serves for our confession before men. For it is a mark by which we openly profess our desire to be numbered among the people of God, by which we testify our agreement with all Christians in the worship of one God, and in one religion, and by which we make a public declaration of our faith; that the praises of God may not only be breathed in the secret aspirations of our hearts, but may also be loudly proclaimed by our tongues, and by all the members of our body, in the different modes in which they are capable of expressing them. For thus all that we have is devoted, as it ought to be, to the glory of God, to which every thing ought to be subservient, and by our example others are incited to the same pursuit. It was with this view that Paul inquired of the Corinthians, whether they had not been baptized in the name 486of Christ; signifying that, in having been baptized in his name, they had dedicated themselves to him, had avowed him as their Lord and Master, and had bound themselves by a solemn obligation before men; so that they could never again confess any other except him, unless they intended to renounce the confession which they had made at their baptism.

13. Another end of baptism is to serve as our confession to men.

Baptism serves as our confession before men, inasmuch as it is a mark by which we openly declare that we wish to be ranked among the people of God, by which we testify that we concur with all Christians in the worship of one God, and in one religion; by which, in short, we publicly assert our faith, so that not only do our hearts breathe, but our tongues also, and all the members of our body, in every way they can, proclaim the praise of God. In this way, as is meet, everything we have is made subservient to the glory of God, which ought everywhere to be displayed, and others are stimulated by our example to the same course. To this Paul referred when he asked the Corinthians whether or not they had been baptised in the name of Christ (1 Cor. 1:13); intimating, that by the very circumstance of having been baptised in his name, they had devoted themselves to him, had sworn and bound themselves in allegiance to him before men, so that they could no longer confess any other than Christ alone, unless they would abjure the confession which they had made in baptism.

13. Onze belijdenis nu bij de mensen wordt door de Doop aldus gediend. Hij is namelijk een kenteken, waardoor wij openlijk belijden, dat wij bij Gods volk gerekend willen worden, waardoor wij betuigen, dat Wij met alle Christenen overeenstemmen tot de dienst van de enige God, tot de ene religie, en waardoor wij eindelijk van ons geloof in het openbaar verzekering doen, zodat niet alleen onze harten Gods lof ademen, maar ook onze tongen en alle leden van ons lichaam die verkondigen op alle manieren, waarop ze zich kunnen uiten. Want zo wordt, gelijk betaamt, al het onze aangewend tot de dienst van Gods heerlijkheid van welke alles vervuld behoort te zijn, en zo worden anderen door ons voorbeeld tot dezelfde ijver aangespoord. Hierop had Paulus het oog, toen hij de Corinthiërs vroeg, of ze niet in Christus' naam gedoopt waren (1 Cor. 1:13) daarmee te kennen gevend, dat ze juist daardoor, dat ze in zijn naam gedoopt waren, zich aan Hem gewijd hadden, in zijn naam gezworen en voor de mensen hun woord aan Hem verpand hadden, zodat ze niemand anders meer konden belijden dan alleen Christus, indien ze hun belijdenis niet wilden verloochenen, die ze bij de Doop hadden gedaan.

13. 2. Die Taufe als Bekenntniszeichen

Unserem Bekenntnis vor den Menschen aber dient die Taufe in folgender Weise. Sie ist nämlich ein Merkzeichen, mit dem wir öffentlich bekennen, daß wir zum Volke Gottes gerechnet werden wollen, mit dem wir bezeugen, daß wir mit allen Christenmenschen zur Verehrung des einen Gottes und zu einer Religion in Eintracht verbunden sind, und mit dem wir endlich unserem Glauben vor der Öffentlichkeit Ausdruck geben, damit nicht nur unsere Herzen das Lob Gottes atmen, sondern auch unsere Zunge und alle Glieder unseres Leibes mit allen Zeichen, die sie von sich geben können, davon widerhallen. Denn in solcher Weise wird, wie es sich gehört, alles, was wir haben, in den Dienst der Ehre Gottes gestellt, von der alles erfüllt sein muß, und zugleich werden die übrigen Menschen durch unser Beispiel zu gleichem Eifer angespornt. Dies hatte Paulus im Auge, als er die Korinther fragte, ob sie nicht in Christi Namen getauft worden seien (1. Kor. 1,13). Denn damit deutet er an, daß sie sich eben dadurch, daß sie auf Christi Namen getauft waren, ihm angelobt hatten, daß sie sich auf seinen Namen eidlich verpflichtet und vor den Menschen ihre Treue an ihn gebunden hatten, so daß sie jetzt niemand anders mehr zu bekennen vermochten als Christus allein – wofern sie nicht das Bekenntnis ableugnen wollten, das sie in der Taufe abgelegt hatten.

13. Die tweede doelstelling van die doop, naamlik om ons belydenis voor die mense te betuig

Die doop dien egter ook as ons belydenis voor die mense. Dit is trouens 1621 ’n teken waarmee ons in die openbaar bely dat ons onder God se volk gereken wil word.⁶⁹ Daarmee betuig ons dat ons in die diens aan die enige God, in die enige godsdiens met alle Christene ooreenstem. Daarmee verklaar ons kortom ons geloof in die openbaar sodat ons harte nie alleen lof aan God uitadem nie, maar sodat ook ons tonge en al ons ledemate met elke moontlike betekenis dit kan laat weerklink. Want soos dit hoort, word alles wat ons het, so op die gehoorsaamheid aan die heerlikheid van God toegespits, en niks behoort daarsonder te wees nie. So word ander mense ook deur ons voorbeeld tot dieselfde ywer aangespoor. Paulus het dit in die oog gehad toe hy die Korintiërs gevra het of hulle in die Naam van Christus gedoop is.⁷⁰ Daarmee suggereer hy natuurlik dat, omdat hulle in sy Naam gedoop is, hulle hulle aan Hom oorgegee het, in sy Naam gesweer het, en hulle tot getrouheid teenoor Hom voor die mense verbind het, sodat hulle geen ander een as Christus alleen kan bely tensy hulle die belydenis wat hulle in die doop afgelê het, wil versaak nie.

13. Крещение служит исповеданию нашей веры перед людьми следующим образом. Оно есть знак, коим мы заявляем о своём желании быть причисленными к народу Божьему; свидетельствуем о согласии со всеми христианами в служении единому Богу и одной религии; и наконец, публично утверждаем нашу веру, дабы Бог был не только прославлен в наших сердцах, но и громко восхвалён нашими устами и всеми членами тела, насколько это возможно. Так всё, чем мы обладаем, обращается на служение славе Божьей, которой ни в чем не должно быть недостатка. А наш пример побуждает к тому и других.

Именно это имел в виду св. Павел, когда спрашивал у коринфян, не во имя ли Христа они крестились (1 Кор 1:13). Он хотел сказать, что в крещении они предали и посвятили себя Христу, признали Его своим Господом и Учителем и связали себя перед людьми обязательством веровать в Него. Так что теперь они не могут исповедовать никого, кроме Него одного, если не хотят отречься от исповедания, принятого ими в крещении.

14. Nunc postquam enarratum est quid spectaverit Dominus noster in institutione Baptismi: quae sit nobis utendi accipiendique ratio iudicare promptum est. Nam quatenus erigendae, alendae^c, confirmandaeque fidei nostrae datur, sumendus^d est quasi e manu ipsius authoris^e: certum persuasumque habere convenit, ipsum esse qui nobis per signum loquitur, ipsum esse qui nos purgat, abluit, delictorum memoriam abolet: ipsum esse qui mortis suae^f participes facit: qui Satanae regnum adimit, qui^g concupiscentiae nostrae vires enervat: imo qui in unum coalescit nobiscum, ut eum induti filii Dei censeamur^h. Haec, inquam, tam vere certoque animae nostrae intus praestareⁱ, quam certo videmus corpus nostrum extra ablui, submergi, circumdari. Isthaec enim sive analogia, sive similitudo, certissima est sacramentorum regula: ut in rebus corporeis spirituales conspiciamus, perinde acsi coram oculis nostris subiectae forent^k, quando istiusmodi figuris repraesentare Domino visum est; non quia sacramento tales gratiae illigatae inclusaeque sint^l, quo eius virtute^m nobis conferantur: sed duntaxat quia hac tessera voluntatem suam nobis Dominus testificatur: nempe se haec omnia nobis velle largiri. || Neque tantum nudo spectaculo pascit oculos: sed in rem praesentem nos adducit, et quod figurat, efficaciter simul implet.

14. Maintenant puis que nous avons declaré la fin et la cause pour laquelle nostre Seigneur a institué et ordonné le Baptesme, il sera facile de monstrer comment nous en devons user, et comment le devons prendre. Car entant qu’il nous est donné pour conforter, consoler et confirmer nostre foy, il le faut prendre comme de la main de l’autheur propre: et avoir pour certain et indubitable que c’est luy qui parle à nous par ce signe: que c’est luy qui nous purge, qui nous nettoye, et abolist la memoire de noz pechez: que c’est luy qui nous fait participans de sa mort: que c’est luy qui destruit et amortit les forces du diable et de nostre concupiscence: mesme qui se fait un avec nous, à ce que par telle union nous soyons aussi bien reputez enfans de Dieu. Il nous faut donc croire et estre asseurez qu’aussi veritablement et certainement il fait toutes ces choses interieurement à nostre ame, comme nous voyons nostre corps par le dehors estre lavé, submergé et circuy d’eau. Car ceste ou analogie ou similitude est une trescertaine reigle des Sacremens, qu’aux choses corporelles nous contemplions et pensions les choses spirituelles, comme si elles nous estoyent mises devant les yeux, puls qu’il a pieu au Seigneur nous les representer en telles figures. Non pas que telles graces soyent liées ou encloses au Sacrement, ou qu’en la vertu d’iceluy elles nous soyent conferées: mais seulement pource que par signe et marque le Seigneur nous testifie sa volonté, c’est assavoir qu’il nous veut donner toutes ces choses: et ne repaist pas seulement noz yeux d’un spectacle nud et vuide, mais nous meine presentement à la chose, et accomplit de fait ce qu’il figure.

14. Now, as we have stated what was the design of our Lord in the institution of baptism, it is easy to judge in what manner we ought to use and receive it. For as it is given for the support, consolation, and confirmation of our faith, it requires to be received as from the hand of the Author himself: we ought to consider it as beyond all doubt, that it is he who speaks to us by this sign; that it is he who purifies and cleanses us, and obliterates the remembrance of our sins; that it is he who makes us partakers of his death, who demolishes the kingdom of Satan, who weakens the power of our corrupt propensities, who even makes us one with himself, that, being clothed with him, we may be reckoned children of God; and that he as truly and certainly performs these things internally on our souls, as we see that our bodies are externally washed, immersed, and enclosed in water. For this analogy or similitude is a most certain rule of sacraments; that in corporeal things we contemplate spiritual things, just as if they were placed before our eyes, as it has pleased God to represent them to us by such figures: not that such blessings are bound or enclosed in the sacrament, or that it has the power to impart them to us; but only because it is a sign by which the Lord testifies his will, that he is determined to give us all these things: nor does it merely feed our eyes with a bare prospect of the symbols, but conducts us at the same time to the thing signified, and efficaciously accomplishes that which it represents.

14. Second part of the chapter. Of baptism as a confirmation of our faith.

Now that the end to which the Lord had regard in the institution of baptism has been explained, it is easy to judge in what way we ought to use and receive it. For inasmuch as it is appointed to elevate, nourish, and confirm our faith, we are to receive it as from the hand of its author, being firmly persuaded that it is himself who speaks to us by means of the sign; that it is himself who washes and purifies us, and effaces the remembrance of our faults; that it is himself who makes us the partakers of his death, destroys the kingdom of Satan, subdues the power of concupiscence, nay, makes us one with himself, that being clothed with him we may be accounted the children of God. These things, I say, we ought to feel as truly and certainly in our mind as we see our body washed, immersed, and surrounded with water. For this analogy or similitude furnishes the surest rule in the sacraments—viz. that in corporeal things we are to see spiritual, just as if they were actually exhibited to our eye, since the Lord has been pleased to represent them by such figures; not that such graces are included and bound in the sacrament, so as to be conferred by its efficacy, but only that by this badge the Lord declares to us that he is pleased to bestow all these things upon us. Nor does he merely feed our eyes with bare show; he leads us to the actual object, and effectually performs what he figures.

14. Nadat nu uiteengezet is, wat onze Here bedoeld heeft met de instelling van de Doop, is het gemakkelijk te oordelen, hoe wij hem gebruiken en ontvangen moeten. Want in zoverre hij gegeven wordt om ons geloof op te richten, te voeden en te versterken, moer hij genomen worden als uit de hand van de Auteur zelf; en wij moeten er vast van overtuigd zijn, dat Hij het is, die door het teken tot ons spreekt, dat Hij het is, die ons reinigt, afwast en de herinnering aan onze zonden te niet doet, dat Hij het is, die ons deelgenoten maakt aan zijn dood, die aan de Satan zijn rijk ontneemt, die de krachten van onze begeerlijkheid ontzenuwt: ja die met ons tot een wordt, opdat wij, Hem aangedaan hebbende, voor kinderen Gods gerekend worden. Dat Hij dit, zeg ik, zo waarachtig en zeker inwendig aan onze ziel verricht, als wij zeker zien, dat ons lichaam uiterlijk afgewassen, ondergedompeld en omgeven wordt. Want deze analogie of deze gelijkenis is de zekerste regel der sacramenten: dat wij in de lichamelijke dingen de geestelijke aanschouwen, evenalsof ze zich voor onze ogen bevonden, daar het de Here goedgedacht heeft ze door dergelijke figuren voor ogen te stellen. Niet omdat dergelijke genadegaven aan het sacrament gebonden of er in gesloten zgn, om ons door de kracht van dat sacrament geschonken te worden, maar slechts omdat de Here ons door dit teken zgn wil betuige. namelijk, dat Hij ons dit alles wil schenken. En Hij voedt niet alleen onze ogen door het blote schouwspel, maar Hij voert ons tot de zaak zelf en vervult tegelijkertijd doeltreffend, hetgeen Hij afbeeldt.

14. Zweiter Abschnitt: Die Anwendung der Taufe (14-22). Zeichen und Sache

Nachdem wir nun dargetan haben, was unser Herr mit der Einsetzung der Taufe bezweckt hat, können wir auch leicht ein Urteil darüber gewinnen, in welcher Weise wir sie gebrauchen oder empfangen sollen. Denn sofern sie dazu gegeben ist, unseren Glauben aufzurichten, zu erhalten und zu festigen, müssen wir sie gleichsam wie aus der Hand ihres Gebers nehmen und billigerweise die Gewißheit und die Überzeugung haben, daß er es ist, der durch das Zeichen zu uns redet, daß er es ist, der uns reinigt und abwäscht und die Erinnerung an unsere Missetaten austilgt, daß er es ist, der uns seines Todes teilhaftig macht, der dem Satan das Reich wegnimmt, der die Kräfte unserer Begehrlichkeit schwächt, ja, der mit uns in eins zusammenwächst, so daß wir als solche, die ihn angezogen haben, für Kinder Gottes gelten. Diese Gaben, so behaupte ich, reicht er unserer Seele inwendig so wahrhaftig und gewiß dar, so gewiß wir sehen, wie unser Leib äußerlich abgewaschen, untergetaucht und umspült wird. Denn es besteht hier eine Entsprechung oder ein Gleichnis, und die bilden die sicherste Regel bei den Sakramenten: wir sollen in leiblichen Dingen die geistlichen empfangen, als ob sie uns vor Augen gestellt wären; denn es hat dem Herrn gefallen, sie unter solchen Bildern zur Darstellung zu bringen. Das beruht nun nicht darauf, daß solche Gnadengaben etwa an das Sakrament angebunden oder in es eingeschlossen wären, damit sie uns durch die Kraft des Sakraments zuteil würden; nein, es geschieht nur darum, weil der Herr uns unter diesen Merkzeichen seinen Willen bezeugt, nämlich eben dies, daß er uns das alles gewähren 906 will. Er gewährt uns aber auch nicht nur eine Augenweide, indem er uns etwa bloß das äußerliche Schaubild sehen ließe, sondern er führt uns an die Sache selbst heran und bringt das, was er bildlich darstellt, zugleich wirkungskräftig zur Erfüllung.

14. Die manier waarop ons die doop moet gebruik en ontvang

Nadat ons nou vertel het wat ons Here met die instelling van die doop beoog het, is dit voor die handliggend om te oordeel wat die manier is waarop ons dit moet gebruik en moet ontvang. In soverre dit immers aan ons gegee word om ons geloof op te hef, te voed en te versterk, moet ons dit as ’t ware uit die hand van die Skepper daarvan neem. Ons moet vas en seker daarvan oortuig wees dat dit Hy self is wat deur ’n teken met ons praat; dat dit Hy self is wat ons reinig, afwas en die herinnering aan ons oortredings tot niet maak; dat dit Hy self is wat ons deelgenote in sy dood maak; dat dit Hy is wat die ryk van die Satan van hom af wegneem; dat dit Hy is wat die krag van ons slegte begeertes kragteloos maak; ja, dat dit Hy is wat met ons ineengroei sodat ons as kinders van God gereken kan word omdat ons met Hom beklee is. Ek herhaal, dat Hy dit net so waaragtig en seker innerlik aan ons siele doen as wat ons beslis sien dat ons liggame uiterlik afgewas, ingedompel en besprinkel word. Want òf dit nou ook al analogie, en òf dit vergelyking is, is dit die sekerste reël van die sakramente dat ons in die liggaamlike dinge die geestelike dinge kan bemerk asof hulle voor ons oë opdoem omdat die Here dit goedgevind het om dit met sulke beelde vir ons uit te beeld. Dit beteken nie dat sulke gawes aan die sakrament verbind en daarby 1622 ingesluit is om die krag daarvan aan ons te verleen nie, maar slegs dat die Here met hierdie pand sy wil aan ons betuig, naamlik dat Hy al hierdie dinge aan ons wil skenk. En Hy voed ons nie slegs met die blote aanskouing daarvan nie, maar Hy bring ons tot die werklike saak self en volbring dit wat Hy uitbeeld, onmiddellik kragdadig.⁷¹

14. Теперь, когда мы объяснили цель и причину, по которой Господь установил и предписал совершение крещения, нетрудно показать, как мы должны его применять и принимать. Ибо коль скоро оно дано нам в поддержку и утешение и в укрепление нашей веры, надлежит принимать его словно из рук самого Творца. Мы должны быть твёрдо уверены в том, что именно Он обращается к нам через этот знак: именно Он очищает нас и уничтожает самоё память о наших грехах; именно Он делает нас причастниками своей смерти, разрушая и умерщвляя силу Сатаны и нашего вожделения; более того, Он и мы становимся едины, чтобы посредством такого соединения мы были усыновлены Богу. Мы должны неколебимо верить, что Он так же истинно и реально творит всё это в нашей душе, внутри неё, как вода снаружи обливает и омывает тело. Ибо несомненное правило Таинства - аналогия, или сравнение, когда в телесных вещах мы зрим и мыслим духовные сущие как бы предстоящими перед нашим взором, потому что Господу было угодно явить их нам в телесных образах. Это происходит не потому, что дары благодати сопряжены с таинством или сообщаются его действием, а только потому, что таинство есть знак и печать, которыми Господь свидетельствует о своей воле. А именно о том, что Он хочет даровать нам все эти вещи; не развлекает нас пустым и обманчивым зрелищем, но ведёт к духовной реальности, в действительности исполняя то, что обещано в образе.

15. | Huius documentum sit Cornelius Centurio, qui peccatorum remissione, qui gratiis Spiritus sancti visibilibus iam antea donatus, baptizatus est [Act. 10. g. 48]: non largiorem remissionem e Baptismo petens, sed certiorem fidei exercitationem: imo fiduciae augmentum ex pignoreⁿ. Obiecerit forte aliquis, Cur igitur Paulo dicebat Ananias, ut peccata sua per Baptismum ablueret [Act. 9. c. 17]¹, si Baptismi ipsius virtute^o peccata non 296 abluuntur? Respondeo, Dicimur accipere, obtinere, impetrare, quod, || quantum ad fidei nostrae sensum, nobis a Domino exhibetur, sive id tum^a primum testatur, sive testatum magis ac certius confirmat^b. || Hoc itaque tantum voluit Ananias, Ut certus sis, Paule, remissa tibi esse peccata, baptizare. Promittit enim Dominus in Baptismo remissionem peccatorum; hanc accipe, et securus esto. || Quanquam mihi animus non est baptismi vim extenuare, quin signo accedat res et veritas, quatenus per externa media Deus operatur. || Caeterum, ex hoc sacramento, quemadmodum ex aliis omnibus^c, nihil assequimur nisi quantum fide accipimus. Si fides desit, erit in testimonium ingratitudinis nostrae, quo rei^d coram Deo peragamur^e, quia^f promissioni illic datae increduli fuerimus. Quatenus vero confessionis nostrae symbolum est, testari eo debemus fiduciam nostram in Dei misericordia esse, et puritatem nostram in peccatorum remissione, quae parta nobis^g est per Iesum Christum: nosque in Ecclesiam Dei ingredi, ut uno fidei et charitatis consensu cum fidelibus omnibus vivamus unanimes. Hoc postremum^h voluit Paulus, quum inquit, in uno nos omnes Spiritu baptizatos esse, ut unum corpus simus [1. Cor. 12. b. 13].

15. Cecy se voit en l’exemple du Centenier Corneille, lequel apres avoir receu remission de ses pechez, et les graces visibles du sainct Esprit, fut depuis neantmoins baptizé (Act. 10:48): non point pour avoir plus ample remission par le Baptesme, mais pour plus certain exercice de sa foy, mesme accroissement, par le gage qui luy en estoit donné. Quelcun, peut estre, fera une objection: Si les pechez ne sont pardonnez par le Baptesme, pourquoy donc disoit Ananias à sainct Paul, que par le Baptesme il purgeast ses pechez (Act. 9:17)? Je respon qu’il est dit que nous recevons, obtenons, ou impetrons ce que nous croyons nous estre donné de Dieu, soit que nous commencions lors premierement à le cognoistre, soit que l’ayans auparavant cognu, nous venions à en avoir plus certaine persuasion. Pourtant Annuias en ces parolles a seulement voulu dire cela: Paul, afin que tu sois certain que tes pechez te sont remis, sois baptizé, car le Seigneur promet au Baptesme la remission des pechez: reçoy-la, et tien toy asseuré. Combien que je n’entende pas de nullement amoindrir la force du Baptesme, que la chose et la verité ne soit conjointe au signe: selon que Dieu besongne par moyens externes. Au reste, nous n’avons autre chose de ce Sacrement, sinon autant que nous en recevons par foy. Et si la foy nous defaut, il nous sera en tesmoignage d’ingratitude, pour nous acecuser devant Dieu que nous aurons esté incredules à la promesse qui y estoit donnée: mais entant que le Baptesme est un signe et enseigne de nostre confession, nous devons par iceluy testifier que nostre fiance est en la misericorde de Dieu, que nostre pureté est en la remission des pechez qu’on a par Jesus Christ, et que nous entrons en l’Eglise de Dieu, afin qu’en union et consentement de foy et de charité nous vivions d’un mesme courage avec tous les fideles. C’est ce qu’a voulu sainct Paul, quand il a dit que nous sommes tous baptisez en un mesme Esprit, pour estre faits un mesme corps (1 Cor. 12:13).

15. We may see this exemplified in Cornelius the centurion, who, after having received the remission of his sins and the visible graces of the Holy Spirit, was baptized; not with a view to obtain by baptism a more ample remission of sins, but a stronger exercise of faith, and an increase of confidence from that pledge.¹¹⁵⁷ Perhaps it may be objected, “Why, then, did Ananias say to Paul, ‘Arise, and be baptized, and wash away thy sins,’¹¹⁵⁸ if sins are not washed away by the efficacy of baptism itself?” I answer, We are said to receive or obtain that which our faith apprehends, as presented to us by the Lord, whether at the time that he first declares it to us, or when, by any subsequent testimony, he affords us a more certain confirmation of it. Ananias, therefore, only intended to say to Paul, “That thou mayest be assured that thy sins are 487forgiven, be baptized. For in baptism the Lord promises remission of sins; receive this and be secure.” It is not my design, however, to diminish the efficacy of baptism; but the substance and truth accompanies the sign, as God works by external means. Nevertheless, from this sacrament, as from all others, we obtain nothing except what we receive by faith. If faith be wanting, it will be a testimony of our ingratitude, to render us guilty before God, because we have not believed the promise given in the sacrament; but as baptism is a sign of our confession, we ought to testify by it, that our confidence is in the mercy of God, and our purity in the remission of sins, which is obtained for us by Jesus Christ; and that we enter into the Church of God in order to live in the same harmony of faith and charity, of one mind with all the faithful. This is what Paul meant when he said, that “by one Spirit we are all baptized into one body.”¹¹⁵⁹

15. This illustrated by the examples of Cornelius and Paul. Of the use of baptism as a confession of faith.

We have a proof of this in Cornelius the centurion, who, after he had been previously endued with the graces of the Holy Spirit, was baptised for the remission of sins, not seeking a fuller forgiveness from baptism, but a surer exercise of faith; nay, an argument for assurance from a pledge. It will, perhaps, be objected, Why did Ananias say to Paul that he washed away his sins by baptism (Acts 22:16), if sins are not washed away by the power of baptism? I answer,we are said to receive, procure, and obtain, whatever according to the perception of our faith is exhibited to us by the Lord, whether he then attests it for the first time, or gives additional confirmation521to what he had previously attested. All then that Ananias meant to say was, Be baptised, Paul, that you may be assured that your sins are forgiven you. In baptism, the Lord promises forgiveness of sins: receive it, and be secure. I have no intention, however, to detract from the power of baptism. I would only add to the sign the substance and reality, inasmuch as God works by external means. But from this sacrament, as from all others, we gain nothing, unless in so far as we receive in faith. If faith is wanting, it will be an evidence of our ingratitude, by which we are proved guilty before God, for not believing the promise there given. In so far as it is a sign of our confession, we ought thereby to testify that we confide in the mercy of God, and are pure, through the forgiveness of sins which Christ Jesus has procured for us; that we have entered into the Church of God, that with one consent of faith and love we may live in concord with all believers. This last was Paul’s meaning, when he said that “by one Spirit are we all baptised into one body” (1 Cor. 12:13).

15. Hiervan moge tot bewijs zijn Cornelius, de hoofdman over honderd (Hand. 10:48) die, terwijl hij reeds te voren begiftigd was met de vergeving der zonden en de zichtbare gaven des Heiligen Geestes, gedoopt werd, waarbij hij niet een overvloediger vergeving uit de Doop, maar een zekerder oefening des geloofs, ja een vermeerdering van zijn vertrouwen zocht te verkrijgen. Wellicht zal iemand de tegenwerping maken: waarom zeide Ananias dan tot Paulus (Hand. 9:17) dat hij zijn zonden door de Doop zou afwassen, indien de zonden door de kracht van de Doop zelf niet worden afgewassen? Ik antwoord: er wordt gezegd, dat wij ontvangen, verkrijgen en deelachtig worden hetgeen ons, wat aangaat het besef van ons geloof, door de Here geschonken wordt, hetzij Hij het eerst dan betuigt, hetzij Hij het reeds tevoren betuigd heeft en dan nog meer en zekerder bevestigt. Dit heeft dus Ananias slechts bedoeld: "Opdat gij, Paulus, zeker moogt zijn, dat de zonden u vergeven zijn, laat u dopen, want de Here belooft in de Doop de vergeving der zonden; ontvang deze en wees gerust." Trouwens, mijn bedoeling is niet de kracht van de Doop te verminderen, alsof niet bij het teken zou komen de zaak en de waarheid, inzoverre als God werkt door de uiterlijke middelen. Verder, wij verkrijgen uit dit sacrament, evenals uit alle andere, niets dan voorzover we het met geloof aannemen. Indien het geloof ontbreekt, zal het tot een getuigenis van onze ondankbaarheid zijn, waardoor wij voor God schuldig gesteld worden, omdat wij de belofte, die daarin gegeven wordt, niet geloven. Maar inzoverre het een teken is van onze belijdenis, moeten wij daardoor betuigen, dat ons vertrouwen is op Gods barmhartigheid en onze reinheid in de vergeving der zonden, die voor ons verworven is door Jezus Christus, en dat wij ingaan in Gods kerk, om in eenstemmigheid des geloofs en der liefde met alle gelovigen eendrachtig te leven. Dit laatste bedoelde Paulus (1 Cor. 12:13) wanneer hij zegt, dat wij allen gedoopt zijn in één Geest, opdat wij één lichaam zouden zijn.

15. Die Taufe als Bekräftigung des Glaubens

Ein Beweis für diese Ausführungen mag der Hauptmann Cornelius sein. Er war schon zuvor der Vergebung der Sünden teilhaftig geworden, hatte schon zuvor die sichtbaren Gnadengaben des Heiligen Geistes zum Geschenk erhalten; dann empfing er die Taufe (Apg. 10,48); aber er suchte nun aus der Taufe nicht eine reichlichere Vergebung zu erlangen, sondern dies Unterpfand sollte ihm zu einer gewisseren Übung im Glauben, ja, zu einer Vermehrung seiner Zuversicht dienen.

Vielleicht mag aber jemand den Einwand gemacht haben: Warum sagte dann aber Ananias zu Paulus, er solle seine Sünden durch die Taufe abwaschen (Apg. 22,16)? Was soll das für eine Bedeutung gehabt haben, wenn doch durch die Kraft der Taufe selbst keine Abwaschung der Sünden stattfindet? Ich antworte darauf folgendes: Wenn uns der Herr, soweit es das Empfinden unseres Glaubens berührt, etwas darreicht, so heißt es, daß wir es empfangen, erlangen und uns erwirken, und zwar ganz gleich, ob solche Gabe ein erstmaliges Zeugnis darstellt oder ob sie ein bereits gegebenes Zeugnis stärker und gewisser bekräftigt. Ananias hatte also nur dies eine im Sinn: Damit du, Paulus, Gewißheit erlangst, daß dir deine Sünden vergeben sind, so laß dich taufen; denn der Herr verheißt in der Taufe die Vergebung der Sünden: die nimm an, und dann sei unbesorgt.

Ich habe allerdings nicht die Absicht, die Kraft der Taufe zu schmälern, als ob also zum Zeichen nicht Sache und Wahrheit hinzuträten, sofern Gott durch die äußerlichen Mittel wirkt. Jedoch erlangen wir aus diesem Sakrament wie aus allen anderen nur soviel, wie wir im Glauben empfangen. Fehlt der Glaube, so wird das Sakrament zum Beweis unserer Undankbarkeit, der uns vor Gott als Angeklagte hinstellt, weil wir uns der im Sakrament gegebenen Verheißung gegenüber ungläubig verhalten haben.

Insofern aber die Taufe ein Merkzeichen unseres Bekenntnisses ist, sollen wir dadurch das Zeugnis ablegen, daß unsere Zuversicht in Gottes Barmherzigkeit und unsere Reinheit in der Vergebung der Sünden besteht, die uns durch Jesus Christus zugekommen ist, und daß wir in die Kirche Gottes eintreten, um mit allen Gläubigen in einer Einmütigkeit des Glaubens und der Liebe einträchtig zu leben. Dies letztere hatte Paulus im Sinn, als er sagte, wir seien alle in einem Geiste getauft, um ein Leib zu sein (1. Kor. 12,13).

15. Bekragtiging van hierdie opvatting deur die voorbeelde van Kornelius en Paulus

Kornelius die hoofman oor honderd lewer bewys hiervan. Hy is tot vergiffenis van sy sondes gedoop nadat die sigbare genadegawes van die Heilige Gees reeds tevore aan hom geskenk is.⁷² Hy het nie ’n groter vergiffenis uit die doop gesoek nie maar ’n sekerder beproewing van sy geloof; ja, ’n toename in sy vertroue na aanleiding van hierdie borg.

 Miskien sou iemand hierteen beswaar maak: “Waarom het Ananias vir Paulus gesê om sy sondes deur die doop af te was⁷³ as sondes nie deur die krag van die doop self afgewas word nie?” My antwoord hierop is: daar word gesê dat ons iets ontvang, verkry of bekom in soverre dit met die oog op die ervaring van ons geloof deur die Here ons gegun word, hetsy Hy dit dan vir die eerste keer betuig, hetsy Hy dit reeds betuig het en dit met groter sekerheid versterk. Ananias se bedoeling was dus slegs soos volg: “Paulus, om seker te wees dat jou sondes jou vergewe is, laat jou doop. Want die Here beloof sondevergiffenis in die doop. Ontvang dit en wees gerus!”

My bedoeling is nogtans nie om die krag van die doop te verminder nie - die werklikheid en die waarheid moet trouens by hierdie teken kom in soverre God deur uiterlike middels werk. Soos uit alle ander sakramente bekom ons verder uit hierdie sakrament niks behalwe in soverre ons dit met die geloof ontvang nie. As die geloof ontbreek, sal dit getuienis van ons ondankbaarheid wees op grond waarvan ons voor God aangekla sal word omdat ons die belofte wat daar aan ons gee word, nie geglo het nie. In soverre dit ’n teken van ons belydenis is, moet ons daarmee getuig dat ons vertroue in God se barmhartigheid geleë is, en ons reinheid in sondevergiffenis wat deur Jesus Christus vir ons verkry is; dat ons tot die kerk van God toetree om eensgesind in geloof en liefde eendragtig met alle gelowiges saam te leef. Hierdie laaste stelling is wat Paulus bedoel het toe hy gesê het dat ons almal saam in een Gees gedoop is, om een liggaam te wees.⁷⁴

15. Это видно на примере сотника Корнилия, который, получив прощение грехов и видимые плоды Св. Духа, тем не менее после этого крестился (Деян 10:48). Крестился же не для того, чтобы получить более полное прощение через крещение, но для большей твёрдости веры и её умножения благодаря полученному залогу. Кое-кто, быть может, возразит: если прощение грехов даётся не крещением, то почему тогда Анания велел св. Павлу креститься и тем самым омыть свои грехи (Деян 9:17) [Деян 22:16]? На это я отвечу так: сказано, что когда мы принимаем, обретаем и стяжаем то, что по свидетельству нашей веры даётся нам от Бога, то тогда либо впервые начинаем познавать даруемое, либо, познав его прежде, удостоверяемся в нём. Поэтому слова Анании означают следующее: Павел! Крестись, дабы обрести уверенность в том, что твои грехи прощены, потому что в крещении Господь обещает прощение грехов. Крестись и не сомневайся.

Я вовсе не имею в виду умалить силу крещения, ибо постольку, поскольку Бог действует через внешние средства, истина и действительность соединены со знаком. Но мы получаем от этого только то, что принимаем в вере. Если у нас нет веры, то таинство становится свидетельством нашей неблагодарности и обвиняет нас перед Богом в неверии в данное Им обетование. Но в той мере, в какой крещение есть знак и печать нашего исповедания, оно свидетельствует о том, что наше упование устремлено на милосердие Божье, а наша чистота заключается в прощении грехов, которое подаётся через Иисуса Христа. Оно удостоверяет наше вступление в Церковь Божью, чтобы в единстве и согласии веры и любви мы жили одной жизнью со всеми верующими. Именно это имел в виду св. Павел, когда говорил, что все мы одним Духом крестились в одно тело (1 Кор 12:13).

16. Porroⁱ, si verum est quod constituimus, sacramentum non ex eius manu aestimandum^k esse a quo administratur, sed velut ex ipsa Dei manu, a quo haud dubie profectum est^{l 1}: inde colligere licet nihil illi afferri vel auferri eius dignitate per cuius manum traditur. Ac perinde atque inter homines, siqua missa epistola fuerit, modo satis et manus et signum agnoscatur, minime refert quis aut qualis tabellarius fuerit: ita nobis sufficere debet manum et signum Domini nostri in sacramentis suis agnoscere, a quocunque tandem tabellario deferantur. His Donatistarum error pulchre refutatur, qui vim ac pretium sacramenti metiebantur ministri dignitate². Tales hodie sunt Catabaptistae nostri, qui rite nos baptizatos pernegant, quod ab impiis et idololatris in regno Papali baptizati sumus³; itaque 297 anabaptismum furiose urgent. Adversus quorum ineptias satis valida ratione muniemur, si cogitemus nos Baptismo initiatos, non in nomen alicuius hominis, sed in nomen Patris et Filii et Spiritus sancti [Matth. 28. d. 19]; ideoque Baptismum non esse hominis, sed Dei; a quocunque tandem administratus fuerit. Ut maxime Dei et totius pietatis ignari^a aut contemptores fuerint qui nos baptizabant: non tamen in suae ignorantiae vel sacrilegii consortium nos tinxerunt, sed in fidem Iesu Christi: quia non suum, sed Dei nomen invocaverunt^b, nec in aliud nomen nos baptizarunt. Quod si Baptisma Dei erat, habuit certe inclusam^c promissionem de peccatorum remissione, mortificatione carnis, vivificatione spirituali, participatione Christi. || Sic Iudaeis nihil obfuit, ab impuris Sacerdotibus et apostatis fuisse circuncisos: neque propterea irritum fuit signum, ut iterari necesse foret, sed ad genuinam originem redire satis fuit. Quod obiiciunt, in conventu piorum debere Baptismum celebrari, non efficit ut totam eius vim quod in parte vitiosum est exstinguat. Nam quum docemus quid fieri deceat ut purus sit Baptismus omnique inquinamento vacuus, non abolemus Dei institutionem, quanvis eam idololatrae corrumpant. Nam quum olim multis superstitionibus vitiata esset circuncisio, pro gratiae tamen symbolo haberi non desiit; nec Iosias et Ezechias, quum ex toto Israele colligerent, qui defecerant a Deo¹, ad alteram eos circuncisionem vocarunt.

16. Or si ce qu’avons arresté est veritable, que le Sacrement ne doit pas estre prins comme de la main de celuy par lequel il est administré, mais comme de la main mesme de Dieu, duquel sans doute il est envoyé: on peut de cela conclurre que rien n’y est adjousté ny osté pour la dignité de celuy par la main duquel il est administré. Et comme entre les hommes si quelque lettre est envoyée pourveu que la main et le signe de l’escrivain soit bien cognu, c’est tout un qui ou quel en soit le messagier: ainsi ce nous doit estre assez que de cognoistre la main et le signe de nostre Seigneur en ses Sacremens, par quelconque messagier qu’ils soyent apportez. Par cecy est bien refuté et destruit l’erreur des Donatistes, lesquels mesuroyent et prisoyent la vertu et valeur du Sacrement, selon la dignité et la valeur du Ministre. Tels sont aujourdhuy noz Anabaptistes, qui nient que nous ayons bien esté baptisez, par ce que nous avons esté baptisez des infideles et idolatres au royaume du Pape: pourtant ils requierent furieusement qu’on soit rebaptizé. Contre les folies desquels nous sommes garnis d’assez forte raison, si nous pensons qu’avons esté baptisez, non pas au nom de quelque homme, mais au nom du Pere, et du Fils et du sainct Esprit: et pourtant que le Baptesme n’est point d’homme, mais de Dieu, par quelconque il ait esté administré. Quelque ignorance donc ou contemnement de Dieu qui ait esté en ceux qui nous baptizoyent, ils ne nous ont pas baptisez en la communion de leur ignorance et impieté, mais en la foy de Jesus Christ. Car ils n’y ont pas invoqué leur nom, mais celuy de Dieu: et ne nous ont point baptisez en autre nom. Or si le Baptesme estoit de Dieu, il a certainement eu la promesse de remission des pechez, de mortification de la chair, de vivification spirituelle, de participation de Christ. En ceste maniere quand les Juifs ont esté circoncis par leurs sacrificateurs, qui s’estoyent desbauchez jusqu’à estre de vilains apostats, cela toutesfois ne leur a point nuit, et le signe n’en a pas esté inutile, pour dire qu’il le fallust reiterer, mais a suffit qu’on recourust tousjours à la pure origine. Ce qu’ils objectent, que le Baptesme se doit faire en la compagnie des fideles, n’emporte pas que s’il est vicieux en un endroit, toute sa force soit esteinte. Car quand nous enseignons ce qui se doit faire, afin que le Baptesme soit pur et entier et sans aucune souilleure, nous n’abolissons point l’institution de Dieu, combien que les idolatres la corrompent. Et de fait, combien que jadis la Circoncision fust souillée de beaucoup de superstitions, si n’a-elle pas laissé d’estre tenue pour marque de la grace de Dieu: comme aussi les saincts RoisJosias et Ezechias, en ramassant de tout Israel ceux qui s’estoyent revoltez de Dieu, ne les ont pas contraints n’y induits à une Circoncision nouvelle.

16. Now, if it be true, as we have stated, that a sacrament is to be considered as received, not so much from the hand of him by whom it is administered, as from the hand of God himself, from whom, without doubt, it proceeded, we may conclude that it is not capable of any addition or diminution from the dignity of the person by whose hand it is delivered. And as, among men, if a letter be sent, provided the hand and seal of the writer be known, it is of very little importance who and what the carrier of it may be, so it ought to be sufficient for us to know the hand and seal of our Lord in his sacraments, by whatever messenger they may be conveyed. This fully refutes the error of the Donatists, who measured the virtue and value of the sacrament by the worthiness of the minister. Such, in the present day, are our Anabaptists, who positively deny that we are rightly baptized, because we were baptized by impious and idolatrous ministers in the kingdom of the pope, and therefore violently urge us to be baptized again; against whose follies we shall be fortified with an argument of sufficient strength, if we consider that we are baptized not in the name of any man, but in the name of the Father, and of the Son, and of the Holy Spirit, and consequently that it is not the baptism of man, but of God, by whomsoever it is administered. Though those who baptized us were chargeable with the grossest ignorance or contempt of God and of all religion, yet they did not baptize us into the fellowship of their own ignorance or sacrilege, but into the faith of Jesus Christ; because they invoked, not their own name, but the name of God, and baptized in no other name but his. Now, if it was the baptism of God, it certainly contained the promise 488of remission of sins, mortification of the flesh, spiritual vivification, and participation of Christ. Thus it was no injury to the Jews to have been circumcised by impure and apostate priests; nor was the sign on that account useless, so as to render it necessary to be repeated, but it was sufficient to recur to the genuine original. They object, that baptism ought to be celebrated in the congregation of the godly; but this does not prove that it loses all its value in consequence of being partially wrong. For when we teach what ought to be done to preserve baptism pure and free from every blemish, we do not abolish the institution of God, however idolaters corrupt it. For when circumcision was anciently corrupted with many superstitions, yet it ceased not to be considered as a sign of grace; nor, when Hezekiah and Josiah assembled together out of all Israel those who had revolted from God, did they call any of them to a second circumcision.

16. Baptism not affected by the worthiness or unworthiness of the minister. Hence no necessity to rebaptise those who were baptised under the Papacy.

Moreover, if we have rightly determined that a sacrament is not to be estimated by the hand of him by whom it is administered, but is to be received as from the hand of God himself, from whom it undoubtedly proceeded, we may hence infer that its dignity neither gains nor loses by the administrator. And, just as among men, when a letter has been sent, if the hand and seal is recognised, it is not of the least consequence who or what the messenger was; so it ought to be sufficient for us to recognise the hand and seal of our Lord in his sacraments, let the administrator be who he may. This confutes the error of the Donatists, who measured the efficacy and worth of the sacrament by the dignity of the minister. Such in the present day are our Catabaptists, who deny that we are duly baptised, because we were baptised in the Papacy by wicked men and idolaters; hence they furiously insist on anabaptism. Against these absurdities we shall be sufficiently fortified if we reflect that by baptism we were initiated not into the name of any man, but into the name of the Father, and the Son, and the Holy Spirit; and, therefore, that baptism is not of man, but of God, by whomsoever it may have been administered. Be it that those who baptised us were most ignorant of God and all piety, or were despisers, still they did not baptise us into a fellowship with their ignorance or sacrilege, but into the faith of Jesus Christ, because the name which they invoked was not their own but God’s, nor did they baptise into any other name. But if baptism was of God, it certainly included in it the promise of forgiveness of sin, mortification of the flesh, quickening of the Spirit, and communion with Christ. Thus it did not harm the Jews that they were circumcised by impure and apostate priests. It did not nullify the symbol so as to make it necessary to repeat it. It was enough to return to its genuine origin. The objection that baptism ought to be celebrated in the assembly of the godly, does not prove that it loses its whole efficacy because it is partly defective. When we show what522ought to be done to keep baptism pure and free from every taint, we do not abolish the institution of God though idolaters may corrupt it. Circumcision was anciently vitiated by many superstitions, and yet ceased not to be regarded as a symbol of grace; nor did Josiah and Hezekiah, when they assembled out of all Israel those who had revolted from God, call them to be circumcised anew.

16. Verder, indien waar is, wat wij vastgesteld hebben, dat het sacrament niet moet getaxeerd worden naar de hand van hem, die het bedient, maar als naar de hand Gods, van wie het zonder twijfel afkomstig is, dan kan men daaruit opmaken, dat aan het sacrament niets toegebracht wordt of er van afgenomen wordt door de waardigheid van hem, door wiens hand het uitgedeeld wordt. En evenals onder de mensen, wanneer er een brief gezonden is, het er allerminst toe doet, mits de hand en het zegel voldoende herkend worden, wie of hoedanig de overbrenger van de brief geweest is, zo moet het voor ons voldoende zijn, dat we de hand en het zegel onzes Heren in zijn sacramenten herkennen, door welke overbrenger ze dan ook mogen gebracht worden. Hierdoor wordt de dwaling der Donatisten uitnemend weerlegd, die de kracht en de prijs van het sacrament afmaten naar de waardigheid van de dienaar. Zulke mensen zijn tegenwoordig onze Wederdopers, die hardnekkig ontkennen, dat wij naar behoren gedoopt zijn, omdat wij door goddelozen en afgodendienaars in het pauselijk rijk gedoopt zijn, en die daarom als bezetenen aandringen op wederdoop. Tegen hun dwaasheden zullen wij met voldoende krachtige reden versterkt worden, wanneer wij bedenken, dat wij door de Doop ingewijd zijn niet in de naam van enig mens, maar in de naam des Vaders en des Zoons en des Heiligen Geestes, en dat het dus een Doop is niet van een mens, maar van God, door wie hij dan ook bediend moge zijn. Ook al zijn zij, die ons doopten, nog zo onwetend geweest of nog zo grote verachters geweest van God en de ganse vroomheid, toch hebben ze ons niet gedoopt tot de gemeenschap van hun onwetendheid of heiligschennis, maar tot het geloof van Jezus Christus; want ze hebben niet hun eigen, maar Gods naam aangeroepen en ons in geen andere naam gedoopt. Indien het Gods Doop was, had hij ongetwijfeld in zich besloten de belofte aangaande de vergeving der zonden, de doding des vleses, de geestelijke levendmaking en de gemeenschap met Christus. Zo heeft het de joden geen nadeel gedaan, dat ze door onreine en afvallige priesters besneden zijn; en daarom was het teken niet ongeldig, zodat het nodig zou geweest zijn de besnijdenis te herhalen, maar het was voldoende tot de ware oorsprong weder te keren. Hetgeen zij tegenwerpen, dat de Doop in de vergadering der vromen moet bediend worden, maakt niet, dat zijn gehele kracht wordt uitgeblust door hetgeen ten dele gebrekkig is. Want wanneer wij leren, wat er moet geschieden. opdat de Doop rein zij en vrij van alle besmetting, dan maken wij niet Gods instelling te niet, ook al bederven de afgoden dienaars haar. Want hoewel oudtijds de besnijdenis door vele superstitiën bedorven was, hield ze toch niet op voor een teken der genade gehouden te worden; en toen Jozia en Hizkia uit gans Israël verzamelden hen, die van God afgevallen waren, hebben zij hen niet tot een tweede besnijdenis geroepen.

16. Die Taufe ist nicht von der Würdigkeit dessen abhängig, der sie erteilt

Wir haben nun oben festgestellt, daß das Sakrament nicht nach der Hand dessen zu beurteilen ist, der es verwaltet, sondern gleichsam nach Gottes eigener Hand, weil es ja ohne jeden Zweifel von Gott ausgegangen ist. Ist das aber wahr, so läßt sich daraus entnehmen, daß dem Sakrament durch die Würdigkeit dessen, der es austeilt, nichts hinzugetan oder weggenommen wird. Und wie es bei den Menschen, wenn ein Brief ausgesandt wird, nichts ausmacht, wer der Briefbote oder wie dieser geartet ist, wofern nur die Handschrift und das Zeichen (des Absenders) genugsam bekannt sind, so muß es auch uns genügen, bei den Sakramenten die Handschrift und das Zeichen unseres Herrn zu erkennen, von welchem Boten sie uns auch schließlich zugetragen werden mögen.

Damit haben wir eine treffende Widerlegung des Irrtums der Donatisten, die die Kraft und den Wert des Sakraments nach der Würdigkeit des Dieners (der Kirche) bemaßen. Von der gleichen Art sind heutzutage unsere Wiedertäufer, 907 die uns, weil wir die Taufe im päpstlichen Reiche von Gottlosen und Götzendienern empfangen haben, bestreiten, daß wir rechtmäßig getauft seien, und deshalb mit wilder Schärfe die Wiedertaufe verlangen.

Gegen die Albernheiten dieser Leute werden wir nun mit einem hinreichend stichhaltigen Beweisgrund gewappnet, wenn wir bedenken, daß wir durch die Taufe nicht in den Namen irgendeines Menschen eingeweiht werden, sondern in den Namen „des Vaters und des Sohnes und des Heiligen Geistes“ (Matth. 23,19), und daß deshalb die Taufe nicht Sache eines Menschen, sondern Gottes Sache ist, von wem sie auch schließlich ausgeteilt sein mag. Mögen die Leute, die uns getauft haben, auch noch so wenig Ahnung von Gott und der ganzen Frömmigkeit gehabt, mögen sie sie auch noch so sehr verachtet haben, so haben sie uns doch nicht dazu getauft, daß wir mit ihnen an ihrer Unwissenheit und Heiligtumsschändung Gemeinschaft haben sollten, sondern sie haben uns zum Glauben an Jesus Christus getauft; denn sie haben nicht ihren eigenen, sondern Gottes Namen angerufen und uns auch auf keinen anderen Namen getauft. War diese Taufe aber Gottes Taufe, so trug sie auch unzweifelhaft die Verheißung von der Vergebung der Sünden, der Abtötung des Fleisches, der geistlichen Lebendigmachung und des Teilhabens an Christus in sich. In der gleichen Weise hat es den Juden nichts geschadet, daß sie von unreinen und abtrünnigen Priestern beschnitten worden waren, auch wurde deshalb das Zeichen nicht geltungslos, so daß es erforderlich gewesen wäre, es zu wiederholen, nein, es war genug, wenn man zu der reinen, ursprünglichen Art zurückkehrte.

Die Wiedertäufer wenden ein, die Taufe müsse doch in der Versammlung der Frommen gefeiert werden; aber dieser Einwand hat nicht die Wirkung, die ganze Kraft einer Sache zum Verlöschen zu bringen, die zu einem Teil in Verderbnis geraten ist. Denn wenn wir lehren, was gebührenderweise geschehen sollte, damit die Taufe rein und von jeglicher Befleckung ledig sei, so schaffen wir Gottes Einrichtung nicht ab, so sehr sie auch die Götzendiener verderben mögen. Obgleich nämlich die Beschneidung einst durch viele abergläubische Gebräuche verunstaltet war, so hörte sie deshalb doch nicht auf, als Merkzeichen der Gnade zu gelten, und als Josia und Hiskia aus ganz Israel diejenigen sammelten, die von Gott abgefallen waren, da riefen sie diese Leute dennoch nicht zu einer zweiten Beschneidung auf.

16. 1623 Die aansien van die bedienaar van die doop dra niks daartoe by om te bevestig dat God die Gewer daarvan is nie

As dit verder waar is wat ons vasgestel het, naamlik dat ’n sakrament nie geëvalueer moet word na aanleiding van die hand van iemand deur wie dit bedien word nie, maar asof dit uit die hand van God kom, uit wie dit ongetwyfeld ontstaan het,⁷⁵ kan ons daaruit aflei dat niks tot ’n sakrament bygedra of daarvan weggeneem word deur die aansien van die een deur wie se hand dit bedien word nie. En soos dit onder mense niks skeel wie of hoedanig die posbesteller is as ’n brief afgelewer word nie mits die handtekening en die seël daarop voldoende herken kan word, net so behoort dit vir ons voldoende te wees om ons Here se hand en seël in sy sakramente te herken (ongeag) deur watter besteller ook al dit nou eintlik aan ons bedien word.

Die dwaling van die Donatiste word pragtig met hierdie redenasies weerlê omdat hulle die krag en die waarde van ’n sakrament aan die aansien van die bedienaar daarvan gemeet het.⁷⁶ Ons Wederdopers is vandag netso omdat hulle heftig ontken dat ons behoorlik gedoop is omdat ons deur goddelose afgodedienaars in die ryk van die pous gedoop is. Derhalwe dring hulle waansinnig op herdoop aan.⁷⁷ Ons sal egter met ’n redenasie wat kragtig genoeg is, teen hulle onsinnighede verskans word as ons daaraan dink dat ons nie in die naam van die een of ander mens nie, maar in die Naam van die Vader en die Seun en die Heilige Gees gedoop is,⁷⁸ en dat dit daarom nie die doop van ’n mens is nie, maar van God deur wie dit in die laaste instansie bedien is. Hoewel diegene wat ons gedoop het, grootliks onkundiges of veragters van God en die voile godsvrug was, het hulle ons egter nie gedoop om deel te hê aan hulle onkunde of hulle heiligskennis nie maar in die geloof in Jesus Christus omdat hulle nie hul eie naam aangeroep het nie, maar God se Naam, en hulle het ons nie in ’n ander naam gedoop nie. As dit God se doop was, het dit beslis die belofte van sondevergiffenis ingesluit, asook van die afsterwe van die vlees, die geestelike lewendmaking en deelname in Christus.

So was dit vir die Jode geen hindernis dat hulle deur onrein en afvallige priesters besny is nie, en die teken is ook nie daarom tot niet gemaak sodat dit noodwendig herhaal moes word nie, maar dit was vir hulle 1624 voldoende om na die egte bron daarvan terug te keer.

Wat betref hulle beswaar dat die doop in ’n vergadering van godvrugtiges bedien behoort te word: iets wat gedeeltelik gebrekkig is, veroorsaak nie dat dit die hele krag van die doop uitblus nie. Wanneer ons trouens leer wat ons behoort te doen om die doop rein te hou en vry van alle besmetting, maak ons God se instelling nie tot niet nie, hoewel afgodedienaars dit vervals. Hoewel die besnydenis eertyds deur baie bygelowe bederf is, het dit egter nie opgehou om as ’n teken van genade beskou te word nie. En toe Josia en Hiskia diegene wat van God afvallig geword het, uit die hele Israel bymekaargemaak het,⁷⁹ het hulle hulle nie beveel om weer besny te word nie.

16. Итак, мы утверждаем, что таинство надлежит считать исходящим не от рук того, кто его совершает, а от рук самого Бога как его истинного Подателя. Если наше утверждение верно, из него можно заключить, что достоинство служителя, совершающего обряд, ничего не прибавляет к таинству и не отнимает от него. Как в обыденной жизни для нас не имеет значения, кто передаст письмо, если почерк и печать отправителя нам известны, так и здесь нам достаточно узнать руку и печать Господа в его таинствах, через кого бы они ни подавались.

Тем самым опровергается и устраняется заблуждение донатистов, которые измеряли и оценивали действительность и силу таинства исходя из достоинства служителя. А в наши дни анабаптисты отрицают действительность крещения потому, что оно было совершено неверными идолопоклонниками в царстве папы. На этом основании они яростно требуют вторичного крещения. Против подобного безумного требования анабаптистов у нас есть сильный довод: следует помнить о том, что мы крестились не во имя какого-то человека, но во имя Отца, Сына и Святого Духа, и что крещение даётся не человеком, а Богом, кто бы ни совершал внешний обряд. Поэтому как бы невежественны и богохульны ни были крестившие, они крестили нас не в причастность к их собственному невежеству и нечестию, но в веру в Иисуса Христа. Ибо призывали они не своё имя, но имя Бога и ничьё другое. Но если крещение - от Бога, оно несомненно заключает в себе обетование прощения грехов, умерщвления плоти, духовного животворения и причастности Христу.

Точно так же, когда у евреев священники совершали обрезание, то даже если они были нечестивыми отступниками, это нисколько не вредило обрезанным и не делало знак столь бесполезным, чтобы можно было говорить о необходимости его повторения. Достаточно было возвратиться к чистому первоистоку.

Они заявляют, что крещение должно совершаться в собрании верных Богу. Но это не значит, что если поблизости окажется порочный человек, вся сила крещения уничтожается. Когда мы учим о том, что надлежит делать для сохранения незапятнанной чистоты и целостности крещения, мы отнюдь не считаем, что его извращение идолослужителями отменяет Божье установление. Так, в древности обрезание, даже будучи запятнано множеством суеверий, всё равно признавалось печатью благодати Божьей. И святые цари Иосий и Езекия, собрав со всего Израиля возмутившихся против Бога, не принуждали и не побуждали их к повторному обрезанию [4 Цар 18, 22-23].

17. | Iam vero quod nos interrogant, quae tamen fides nostra Baptismum aliquot annis sequuta sit, ut inde evincant irritum esse Baptismum, qui nobis non sanctificatur nisi verbo promissionis fide accepto: ad id postulatum respondemus, nos quidem caecos et incredulos, longo tempore promissionem, quae in Baptismo nobis data erat, non tenuisse: promissionem tamen ipsam, quando a Deo erat, statam semper et firmam veracemque mansisse. Etiamsi omnes homines mendaces et perfidi, Deus tamen verax esse non desinit [Rom. 3. a. 3]: etiamsi omnes perditi, Christus tamen salus manet. Fatemur ergo Baptismum pro eo tempore non profuisse nobis hilum, quando in eo nobis oblata promissio, sine qua Baptismus nihil est, neglecta iacebat. Nunc ubi, Dei gratia, resipiscere coepimus, caecitatem nostram et duritiem^d cordis accusamus, qui tantae eius bonitati tam diu ingrati fuerimus. Caeterum promissionem ipsam non evanuisse 298 credimus: quin potius sic reputamus, Deus per Baptismum peccatorum remissionem pollicetur, et promissam^a indubie omnibus credentibus praestabit. Ea promissio nobis in Baptismo fuit^b oblata: fide igitur amplectamur. Diu quidem nobis propter infidelitatem sepulta fuit: nunc igitur eam per fidem recipiamus. || Quamobrem ubi ad resipiscentiam Iudaicum populum Dominus invitat, de altera circuncisione nil iis praecipit, qui impia (ut diximus)^{c 1} et sacrilega manu circuncisi, eadem aliquamdiu impietate impliciti vixerant: sed solam cordis conversionem urget. Quoniam, utcunque foedus ab illis violatum foret, symbolum tamen foederis ex Domini institutione firmum inviolabileque semper manebat. Sola ergo resipiscentiae conditione in foedus restituebantur, quod semel cum illis in circuncisione Deus^d percusserat: quam tamen per foedifragi Sacerdotis manum acceptam, quantum in se erat, rursum polluerant, || et cuius effectum extinxerant.

17. Davantage, pource qu’ils nous interroguent quelle foy en nous a ensuyvi le Baptesme par quelques années, afin que de là ils puissent conclurre que nostre Baptesme a esté en vain, lequel ne nous est point sanctifié, sinon que la Parolle de la promesse soit receue par foy: nous respondons à ceste demande, que certes nous avons esté par long temps aveugles et incredules, et n’avons point prins la promesse laquelle nous estoit donnée au Baptesme: toutesfois que ceste promesse, puis qu’elle estoit de Dieu, dés lors incontinent et tousjours est demeurée ferme et vraye. Encore que tous les hommes fussent mensongers et infideles, toutesfois Dieu ne laisse point d’estre veritable. Encore que tous tussent perduz et damnez, toutesfois Jesus Christ demeure salut. Nous confessons donc le Baptesme pour ce temps-là ne nous avoir rien profité, puis que la promesse demeuroit mesprisée, qui nous estoit en iceluy offerte, sans laquelle le Baptesme n’est rien. Maintenant puis que, graces à Dieu, nous avons commencé a nous amender, nous accusons nostre aveuglement et dureté de cœur, entant qu’avons esté tant longuement ingrats à sa bonté: mais nous ne croyons pas pourtant que sa promesse se soit esvanouye, ains plustost considerons ainsi: Dieu par le Baptesme promet remission des pechez, et sans doute tiendra promesse à tous croyans. Celle promesse nous a esté offerte au Baptesme: embrassons-la donc par foy. Certes elle nous a long temps esté ensevelie, pour raison de nostre infidelité: maintenant donc recouvrons-la par foy. Pour ceste raison, quand le Seigneur exhorte à repentance le peuple Judaique, il ne commande pas à ceux qui avoyent esté circoncis par les mains des iniques et des sacrileges, et avoyent aussi vescu quelque temps en mesme impieté, de se circoncir derechef: mais requiert la seule conversion du cœur. Car comment que ce fust que son alliance eust esté violée par eux, toutesfois le signe d’icelle, comme il l’avoit institué, demeuroit tousjours ferme et inviolable. Donc il les recevoit par ceste seule condition, qu’ils revinssent à amendement: leur confermant l’alliance laquelle il avoit une fois faite avec eux par la Circoncision, combien qu’elle leur eust esté baillée par meschans Sacrificateurs, et qu’elle leur eust esté faussée par leur propre iniquité, entant qu’en eux estoit, jusqu’à en estaindre l’effect.

17. When they ask us what faith we had for many years after our baptism, in order to show that our baptism was vain, since baptism is not sanctified to us except by the word of promise received in faith,—to this inquiry we answer, that being blind and unbelieving for a long time, we did not embrace the promise which had been given us in baptism, yet that the promise itself, as it was from God, always remained steady, firm, and true. Though all men were false and perfidious, yet God ceases not to be true; though all men were lost, yet Christ remains a Saviour. We confess, therefore, that during that time we received no advantage whatever from baptism, because we totally neglected the promise offered to us in it, without which baptism is nothing. Now, since, by the grace of God, we have begun to repent, we accuse our blindness and hardness of heart for our long ingratitude to his great goodness; yet we believe that the promise itself never expired, but, on the contrary, we reason in the following manner:—By baptism God promises remission of sins, and will certainly fulfil the promise to all believers: that promise was offered to us in baptism; let us, therefore, embrace it by faith: it was long dormant by reason of our unbelief; now, then, let us receive it by faith. Wherefore, when God exhorts the Jewish people to repentance, he does not command them, who had been circumcised, as we have remarked, by impious and sacrilegious hands, and who had lived for some time immersed in the same impiety, to be circumcised again: he only urges conversion of heart. For however the covenant had been violated by them, yet the symbol of the covenant, according to the institution of the Lord, always remained firm and inviolable. On the sole condition of repentance, therefore, they were restored to the covenant which God had once made with them in circumcision; 489even though they had received it by the hands of the unfaithful priests, and had themselves done all that was in their power to corrupt it and render it ineffectual.

17. Nothing in the argument that those so baptised remained some years blind and unbelieving. The promise of God remains firm. God, in inviting the Jews to repentance, does not enjoin them to be again circumcised.

Then, again, when they ask us what faith for several years followed our baptism, that they may thereby prove that our baptism was in vain, since it is not sanctified unless the word of the promise is received with faith, our answer is, that being blind and unbelieving, we for a long time did not hold the promise which was given us in baptism, but that still the promise, as it was of God, always remained fixed, and firm, and true. Although all men should be false and perfidious, yet God ceases not to be true (Rom. 3:3, 4); though all were lost, Christ remains safe. We acknowledge, therefore, that at that time baptism profited us nothing, since in us the offered promise, without which baptism is nothing, lay neglected. Now, when by the grace of God we begin to repent, we accuse our blindness and hardness of heart in having been so long ungrateful for his great goodness. But we do not believe that the promise itself has vanished, we rather reflect thus:God in baptism promises the remission of sins, and will undoubtedly perform what he has promised to all believers. That promise was offered to us in baptism, let us therefore embrace it in faith. In regard to us, indeed, it was long buried on account of unbelief; now, therefore, let us with faith receive it. Wherefore, when the Lord invites the Jewish people to repentance, he gives no injunction concerning another circumcision, though (as we have said) they were circumcised by a wicked and sacrilegious hand, and had long lived in the same impiety. All he urges is conversion of heart. For how much soever the covenant might have been violated by them, the symbol of the covenant always remained, according to the appointment of the Lord, firm and inviolable. Solely, therefore, on the condition of repentance, were they restored to the covenant which God had once made with them in circumcision, though this which they had received at the hand of a covenant-breaking priest, they had themselves as much as in them lay polluted and extinguished.

17. En wat zij ons verder vragen, namelijk welk geloof toch wel enige jaren lang op onze Doop gevolgd is, opdat ze daaruit zouden bewijzen, dat de Doop ongeldig is, daar hij aan ons slechts geheiligd wordt door het woord der belofte met geloof ontvangen, daarop antwoorden wij, dat wij wel, in onze blindheid en ongelovigheid, lange tijd de belofte, die ons in de Doop gegeven was, niet gekend hebben, maar dat toch de belofte zelf, daar ze van Gods was, altijd vast, krachtig en waarachtig gebleven is. Ook al waren alle mensen leugenachtig en trouweloos, zo houdt God toch niet op waarachtig te zijn; ook al waren alle mensen verloren, Christus blijft toch de zaligheid. Wij erkennen dus, dat de Doop voor die tijd ons van niet 't minste voordeel geweest is, toen de belofte, die ons in de Doop werd aangeboden en zonder welke de Doop niets is, veronachtzaamd terneerlag. Maar nu, nu wij door Gods genade begonnen zijn ons te bekeren, klagen wij onze blindheid en hardheid des harten aan, daar wij tegenover zo grote goedheid Gods zo lang ondankbaar geweest zijn. Verder geloven wij niet, dat de belofte zelf verdwenen is; ja veeleer overwegen wij aldus: God belooft door de Doop vergeving der zonden en Hij zal zonder twijfel de beloofde vergeving aan allen, die geloven, verschaffen. Die belofte is ons in de Doop aangeboden; laat ons haar dus door het geloof omhelzen. Zij is voor ons wel wegens ons ongeloof lange tijd begraven geweest; laat ons haar dus nu door het geloof aanvaarden. Daarom, wanneer de Here het Joodse volk tot bekering uitnodigt, gebiedt Hij hun, die door een goddeloze (zoals wij zeiden) en heiligschennende hand besneden waren en enige tijd lang in dezelfde goddeloosheid verstrikt geleefd hadden, niets aangaande een tweede besnijdenis, maar Hij dringt alleen aan op bekering des harten. Want, ook al was het verbond door hen geschonden, zo bleef toch het teken des verbond naar des Heren instelling altijd krachtig en onschendbaar. Ze werden dus alleen op voorwaarde van bekering hersteld in het verbond, hetwelk God eenmaal met hen in de besnijdenis gemaakt had; maar die besnijdenis, die ze door de hand van een verbondbrekende priester ontvangen hadden, hadden ze wederom, voorzover in hen was, bezoedeld, en haar uitwerking uitgedoofd.

17.

Nun fragen uns aber die Wiedertäufer, was für ein Glaube denn von unserer Seite eine Reihe von Jahren hindurch auf die Taufe gefolgt sei. Sie wollen mit dieser Frage ihre Meinung durchsetzen, unsere Taufe sei eben ohne Gültigkeit gewesen, da sie ja nur dann an uns geheiligt wird, wenn Wort und Verheißung im Glauben angenommen sind. Auf diese Frage geben wir die Antwort: Wir waren allerdings blind und ungläubig und haben lange Zeit hindurch die Verheißung, die uns in der Laufe gegeben war, nicht festgehalten. Die Verheißung selbst aber war von Gott und ist deshalb allezeit unerschüttert, fest und wahrhaftig geblieben. Denn obwohl alle Menschen lügenhaft und treubrüchig sind, so hört doch Gott nicht auf, wahrhaftig zu sein (Röm. 3,3f.), obwohl sie alle verloren sind, so bleibt doch Christus das Heil! Wir geben also zu, daß uns die Taufe zu jener Zeit nicht das mindeste genützt hat; denn die Verheißung, die uns in ihr dargereicht wird und ohne welche sie nichts ist, lag vernachlässigt da. Jetzt aber, da wir durch Gottes Gnade anfangen, umzukehren, jetzt klagen wir unsere Blindheit und Herzenshärtigkeit an, daß wir uns so großer Güte Gottes gegenüber so lange undankbar verhalten haben. Jedoch sind wir des Glaubens, daß die Verheißung selbst nicht zunichte geworden ist; nein, wir erwägen vielmehr: Gott verheißt durch die Taufe die Vergebung der Sünden, und auf Grund dieser Verheißung wird er sie ohne Zweifel allen gewähren, die da glauben. Diese Verheißung ist uns in der Taufe dargeboten worden; also wollen wir sie im Glauben 908 erfassen! Lange Zeit hindurch zwar war sie für uns um unseres Unglaubens willen begraben – so wollen wir sie also jetzt durch den Glauben ergreifen!

Als daher der Herr das jüdische Volk zur reuigen Umkehr auffordert, da gibt er ihm keine Vorschrift über eine Wiederholung der Beschneidung – obwohl es doch, wie gesagt, von gottlosen und frevlerischen Händen beschnitten war und lange Zeit hindurch in der Umstrickung durch dich nämliche Gottlosigkeit gelebt hatte – nein, er dringt allein auf die Bekehrung des Herzens. Denn so sehr der Bund von diesem Volk verletzt worden war, so blieb doch das Merkzeichen solchen Bundes auf Grund der Einsetzung des Herrn allezeit fest und unverletzlich. Die reuige Umkehr war also die einzige Bedingung für die Wiederaufnahme des Volkes in den Bund, den Gott in der Beschneidung einmal mit ihm geschlossen hatte – in der Beschneidung, die es allerdings durch die Hand bundbrüchiger Priester empfangen und seinerseits, soviel es das vermochte, aufs neue befleckt und in ihrer Wirkung zum Erlöschen gebracht hatte.

17. ’n Weerlegging van die Doperse beswaar dat Protestante lank na bulle doop in die valse geloof volhard het

Maar nou vra hulle ons watter soort geloof etlike jare lank op ons doop gevolg het om daaruit die afleiding te maak dat ons doop van nul en gener waarde is omdat die doop nie vir ons geheilig word nie behalwe as ons die Woord van die belofte in die geloof ontvang. Ons antwoord soos volg op hierdie aanklag: dat ons wel vanweë blindheid en ongeloof nie aan die belofte wat in die doop aan ons gegee is, gehou het nie, maar dat hierdie belofte altyd vas en seker en waaragtig gebly het omdat dit van God af gekom het. Al sou al die mense leuenagtig en troueloos wees, hou God nogtans nie op om waaragtig te wees nie;⁸⁰ al sou almal verlore wees, bly Christus nogtans die saligheid. Ons erken dus dat die doop in daardie tyd ons geen snars gebaat het nie omdat die belofte wat daarin vir ons aangebied is, en waarsonder die doop niks is nie, verwaarloos gelê het. Nou nadat ons ons deur die genade van God begin bekeer het, kla ons ons blindheid en hardvogtigheid van hart aan omdat ons sy groot goedertierenheid so lank met ondankbaarheid bejeën het.

Verder glo ons dat die belofte self nie verdwyn het nie. Ja, ons dink eerder so daaroor: deur die doop beloof God aan ons vergiffenis van sondes, en Hy sal sy belofte ongetwyfeld vir al die gelowiges volbring. Hierdie belofte is in die doop aan ons voorgehou. Ons omhels dit derhalwe deur die geloof. Vanweë ons ongeloof was dit weliswaar lank vir ons begrawe; laat ons dit dus nou weer deur die geloof terugontvang. Wanneer die Here die Jode tot inkeer nooi, gebied Hy hulle daarom nie om hulle vir ’n tweede keer te laat besny nie hoewel hulle, soos ons gesê 1625 het,⁸¹ deur ’n goddelose en heiligskennige hand besny is en hulle ’n geruime tyd reeds in dieselfde goddeloosheid verstrik was en daarin geleef het, maar Hy dring slegs aan op die bekering van hulle hart. Al sou hulle sy verbond verbreek het, het die teken van die verbond kragtens die instelling van die Here vas en onverbreek gebly. Hulle is dus slegs in die verbond wat God eenmaal met hulle in die besnydenis gesluit het, herstel op voorwaarde dat hulle hulle sou bekeer. Hulle het hierdie besnydenis nogtans deur die hand van priesters wat verbondsverbrekers was, ontvang en dit sover dit in hulle vermoë was, weer eens verontreinig en die gevolg daarvan vernietig.

17. Наши противники спрашивают, какую веру имели мы на протяжении многих лет после крещения. Тем самым они пытаются сделать вывод, что наше крещение напрасно и не даёт освящения, если только слово обетования не принимается в вере. На этот вопрос мы ответим, что действительно долгое время пребывали в слепоте и неверии и не воспринимали обетование, данное нам в крещении. Однако само обетование, идущее от Бога с тех самых пор, неизменно оставалось твёрдым и верным. Даже если бы все люди оказались лжецами и неверными, Бог не перестал бы быть верен [Рим 3:3]. Даже если бы всех постигли гибель и суждение, Иисус Христос остался бы спасением. Итак, мы признаём, что на протяжении всего этого времени крещение не приносило нам пользы, потому что мы презирали данное в нём обетование, без которого оно ничто. Но теперь благодаря Богу мы начали исправляться и обвиняем себя в слепоте и жестокосердии, потому что такдолго проявляли неблагодарность по отношению к доброте Бога. Однако мы отнюдь не считаем, что его обетование уничтожилось. Бог в крещении обещает простить грехи и несомненно выполнит своё обещание верующим. Оно дано нам в крещении - так примем его с верой. Да, оно долго оставалось в бездействии по причине нашего неверия; так обретём его вновь через веру.

Поэтому и Господь, побуждая еврейский народ к покаянию, не требует повторного обрезания тех, кто был обрезан нечестивцами и святотатцами, - а также сам прожил какое-то время в подобном нечестии, - но ожидает от них одного лишь сердечного обращения. Ибо хотя они нарушили завет с Богом, тем не менее изначально печать этого завета осталась неизменно твёрдой и нерушимой. Поэтому Бог принимал их обратно при том единственном условии, чтобы они покаялись и подтвердили Завет, некогда скреплённый обрезанием, пусть даже оно было осуществлено нечестивыми священниками и извращено их собственным нечестием вплоть до полного угасания его действия.

18. | Verum igneum sibi videntur telum vibrare quum allegant, Paulum rebaptizasse eos qui Iohannis Baptismo semel baptizati erant [Act. 19. a. 3. 5]². Nam si, nostra confessione, idem prorsus fuit Iohannis Baptismus qui nunc noster est, quemadmodum illi antea perverse instituti, ubi rectam fidem edocti sunt, in eam sunt rebaptizati: ita Baptismus ille qui sine vera doctrina fuit, pro nihilo reputandos est: et ex integro baptizari debemus in veram religionem qua nunc primum imbuti sumus. || Nonnullis videtur, quempiam fuisse Iohannis κακὀζηλον, qui priori Baptismate in vanam potius superstitionem illos initiasset. Cuius rei videntur hinc coniecturam sumere, quod se ignaros prorsus Spiritus sancti esse confitentur: cuius scilicet ruditatis nunquam discipulos a se Iohannes dimisisset. Verum nec verisimile est Iudaeos, etiamsi minime fuissent baptizati, omni Spiritus cognitione fuisse destitutos, qui tot Scripturae testimoniis celebratur. Quod ergo respondent, se nescire an sit Spiritus, intelligendum est acsi dicerent, se necdum audivisse, an gratiae Spiritus, de quibus rogabantur a Paulo, Christi discipulis darentur. || Ego autem concedo, fuisse illud^e verum Iohannis Baptisma, et unum idemque cum Christi Baptismate: sed rebaptizatos nego. 299 Quid igitur sibi volunt verba, Baptizati sunt in nomine Iesu? Quidam interpretantur, tantum syncera doctrina eruditos a Paulo fuisse¹; sed simplicius intelligere malim, Baptismum Spiritus sancti, hoc est, gratias Spiritus visibiles per manuum impositionem datas: quas Baptismi nomine significari non novum est. || Qualiter in die Pentecostes, recordati Apostoli dicuntur verborum Domini de baptismo ignis et Spiritus [Act. 1. a. 5]. Et Petrus eadem sibi in memoriam rediisse commemorat, ubi gratias illas in Cornelium eiusque familiam et cognationem effusas vidisset [Act. 11. b. 16]. || Nec repugnat quod postea subditur, Quum imposuisset illis manus, descendebat Spiritus sanctus super eos². Non enim duo diversa narrat Lucas: sed formam narrationis sequitur Hebraeis familiarem, qui primum rei summam proponunt, deinde fusius explicant. Quod ex ipso verborum contextu animadvertere quivis potest. Dicit^a enim, His auditis baptizati sunt in nomine Iesu. Et quum imposuisset illis manus Paulus, Spiritus sanctus descendebat super illos. Hac posteriori loquutione describitur, qualis ille fuerit Baptismus. || Quod si priorem Baptismum ignorantia vitiat, ut sit altero Baptismo corrigenda^b: primi omnium rebaptizandi erant Apostoli, qui toto post Baptismum suum triennio vix modicam sincerioris doctrinae particulam degustaverant. Iam et quae inter nos flumina sufficerent tot repetendis tinctionibus, quot ignorantiae, Domini misericordia, quotidie in nobis corriguntur?

18. Mais il leur semble advis qu’ils nous jettent un dard de feu, quand ils alleguent sainct Paul avoir rebaptizé ceux qui avoyent une fois esté baptizez du Baptesme de sainct Jean (Act. 19:3, 5). Car si selon nostre confession, le Baptesme de sainct Jean a esté du tout un mesme Baptesme qu’est maintenant le nostre: comme ceux-là estans auparavant mal instituez, apres avoir esté enseignez de la droite foy, ont en icelle esté rebaptizez: ainsi le Baptesme qui a esté sans vraye doctrine, doit estre reputé pour rien: et devons estre baptizez de nouveau en la vraye religion, laquelle maintenant nous avons tout premierement goustée. Il semble advis à d’aucuns que ç’avoit esté quelque fol imitateur de sainct Jean, qui les avoit auparavant baptizez plustost en quelques vaines superstitions, qu’en la verité. Et ont pour raison ceste conjecture, qu’iceux confessent qu’ils ne savent que c’est du sainct Esprit: en laquelle ignorance sainct Jean, ne les eust pas laissez. Mais il n’est pas non plus vray semblable que des Juifs mesmes, qui n’eussent point esté baptizez, n’eussent eu aucune cognoissance de l’Esprit, duquel il leur estoit fait souvent mention en l’Escriture. La response donc qu’ils font, c’est qu’ils ne savent si l’Esprit est, se doit entendre qu’ils n’avoyent rien entendu, assavoir si les graces du sainct Esprit, desquelles sainct Paul les interroguoit, estoyent distribuées aux disciples de Christ. Quant à moy, j’accorde le premier Baptesme qui fust donné à ceux-là, avoir esté le vray Baptesme de sainct Jean, et un mesme avec celuy de Jesus Christ: mais je nie qu’ils ayent esté rebaptizez. Que veulent donc dire ces parolles: Ils ont esté rebaptizez au nom de Jesus? Aucuns l’interpretent, que seulement c’est à dire qu’ils furent par sainct Paul instruits de pure et bonne doctrine: mais je l’aime mieux entendre plus simplement qu’il parle du Baptesme du sainct Esprit: c’est à dire que les graces visibles du sainct Esprit leur furent données par l’imposition des mains. Lesquelles graces sont assez souvent en l’Escriture nommées Baptesme. Comme il dit, qu’au jour de la Pentecoste les Apostres se souvindrent des parolles du Seigneur touchant le Baptesme de l’Esprit et du feu (Act. 1:5; 11:16). Et sainct Pierre recite que les graces qu’il voyoit espandues sur Corneille et sur sa famille, luy avoyent aussi reduit en memoire les mesmes parolles. Et ne repugne point ce qui est apres escrit: Quand il leur eust imposé les mains, le sainct Esprit descendit sur eux. Car sainct Luc ne recite pas deux choses diverses, mais il poursuit une forme de narration familiere aux Hebrieux; lesquels proposent premierement la chose en somme, apres ils la declairent plus amplement. Ce qu’un chacun peut appercevoir de la deduction mesme des parolles. Car il est dit, Ces choses ouyes ils ont esté baptizez au nom de Jesus: et quand sainct Paul leur eust imposé les mains, le sainct Esprit descendit sur eux. Par ceste derniere locution est descrit quel fust ce Baptesme-là. Que si le premier Baptesme estoit cassé et annulé par l’ignorance de ceux qui l’auroyent receu, tellement qu’il en fausist reprendre un autre, les Apostres devoyent estre rebaptizez les premiers: lesquels apres leur Baptesme ont esté trois ans qu’ils n’avoyent pas grande cognoissance de la vraye doctrine. Et entre nous, quelles mers pourroyent suffire à reiterer tant de Baptesmes, que nostre Seigneur corrige journellement en nous d’ignorances?

18. But they conceive themselves to be armed with an invincible argument, when they allege that Paul rebaptized some who had previously been baptized with the baptism of John.¹¹⁶⁰ For if, by our own confession, the baptism of John was in all respects the same as ours is now,—as these persons who had first been erroneously instructed, after having been taught the right faith, were rebaptized into it, so that baptism, which was unaccompanied with the true doctrine, should be considered as nothing, and we ought to be baptized afresh into the true religion, which we have now first imbibed. It is supposed by some, that they had received their first baptism from a pretended and corrupt imitator of John, who had rather baptized them into a vain superstition than into the truth. This conjecture they seem to derive from the confession of those persons that they were entirely ignorant of the Holy Spirit—an ignorance in which it is concluded John would not have suffered his disciples to remain. But it is not probable that Jews, even though they had never been baptized at all, would have been destitute of all knowledge of the Holy Spirit, who is celebrated in so many testimonies of Scripture. The answer, therefore, which they gave, “We have not so much as heard whether there be any Holy Ghost,” is to be understood as equivalent to a declaration that they had never heard whether the graces of the Spirit, respecting which Paul inquired, were given to the disciples of Christ. For myself, I grant that the baptism they had received was the true baptism of John, and the very same with the baptism of Christ; but I deny that they were baptized again. What is the meaning of these words, “They were baptized in the name of the Lord Jesus?” Some explain it to be, that they were only instructed by Paul in the pure doctrine; but I prefer understanding it, in a more simple manner, of the baptism of the Holy Spirit; that is, of the visible graces of the Spirit given by imposition of hands. It is not uncommon in the Scripture to designate those graces by the appellation of baptism; as on the day of Pentecost, the apostles are said to have remembered the words of the Lord respecting the baptism of the Spirit and of fire. And Peter declared that he remembered the same, when he saw those graces poured out on Cornelius and his family and relatives. Nor is this interpretation inconsistent with what is stated afterwards, that “When Paul had laid his hands upon them, the Holy Ghost came on them.” For Luke does not 490relate two different things, but follows a mode of narration familiar to the Hebrews, who first propose a subject generally, and then unfold it more in detail. This is obvious from the very connection of the words; for he says, “When they heard this, they were baptized in the name of the Lord Jesus. And when Paul had laid his hands on them, the Holy Ghost came on them.” The latter clause describes the kind of baptism intended in the former. If ignorance vitiate a first baptism, so that it requires to be corrected by a second, the first persons who ought to have been rebaptized were the apostles themselves, who for three years after their baptism had scarcely any knowledge of the least particle of pure doctrine. And among us, what rivers would be sufficient for the repetition of ablutions as numerous as the errors which are daily corrected in us by the mercy of the Lord!

18. No ground to allege that Paul rebaptised certain of John’s disciples. The baptism of John. What it is to be baptised in the name of Christ.

But they seem to think the weapon which they brandish irresistible, when they allege that Paul rebaptised those who had been baptised with the baptism of John (Acts 19:3, 5). For if, by our confession, the baptism of John was the same as ours, then, in like manner as those who had been improperly trained, when they learned the true faith, were rebaptised into it, ought that baptism which was without true doctrine to be accounted as nothing, and hence we ought to be baptised anew into the true religion with which we are now, for the first time, imbued? It seems to some that it was a foolish imitator of John, who, by a former baptism, had initiated them into vain superstition. This, it is thought, may be conjectured523from the fact, that they acknowledge their entire ignorance of the Holy Spirit, an ignorance in which John never would have left his disciples. But it is not probable that the Jews, even though they had not been baptised at all, would have been destitute of all knowledge of the Spirit, who is celebrated in so many passages of Scripture. Their answer, therefore, that they knew not whether there was a Spirit, must be understood as if they had said, that they had not yet heard whether or not the gifts of the Spirit, as to which Paul questioned them, were given to the disciples of Christ. I grant that John’s was a true baptism, and one and the same with the baptism of Christ. But I deny that they were rebaptised (see Calv. Instruct. adv.Anabapt.). What then is meant by the words, “They were baptised in the name of the Lord Jesus”? Some interpret that they were only instructed in sound doctrine by Paul; but I would rather interpret more simply, that the baptism of the Holy Spirit, in other words, the visible gifts of the Holy Spirit, were given by the laying on of hands. These are sometimes designated under the name of baptism. Thus, on the day of Pentecost, the apostles are said to have remembered the words of the Lord concerning the baptism of the Spirit and of fire. And Peter relates that the same words occurred to him when he saw these gifts poured out on Cornelius and his family and kindred. There is nothing repugnant to this interpretation in its being afterwards added, “When Paul had laid his hands upon them, the Holy Ghost came on them” (Acts 19:6). For Luke does not narrate two different things, but follows the form of narrative common to the Hebrews, who first give the substance, and then explain more fully. This any one may perceive from the mere context. For he says, “When they heard this they were baptised in the name of the Lord Jesus. And when Paul laid his hands upon them, the Holy Ghost came on them.” In this last sentence is described what the nature of the baptism was. But if ignorance vitiates a former, and requires to be corrected by a second baptism, the apostles should first of all have been rebaptised, since for more than three full years after their baptism they had scarcely received any slender portion of purer doctrine. Then so numerous being the acts of ignorance which by the mercy of God are daily corrected in us, what rivers would suffice for so many repeated baptisms?

18. Maar ze menen een vurig wapen tegen ons te zwaaien, wanneer ze zich er op beroepen, dat Paulus wedergedoopt heeft hen, die eenmaal met de Doop van Johannes gedoopt waren (Hand. 19:3 e.v.). Want indien, volgens onze belijdenis, de Doop van Johannes geheel dezelfde was als onze Doop, dan moet, evenals zij, die tevoren verkeerd onderwezen waren, toen ze het rechte geloof geleerd hadden, in dat geloof zijn wedergedoopt, zo ook die Doop, die zonder de ware leer geweest is, voor waardeloos gehouden worden, en moeten wij opnieuw gedoopt worden in de ware religie, die we nu eerst hebben leren kennen. Sommigen menen, dat er een of andere verkeerde navolger van Johannes geweest is, die hen door de vorige Doop veeleer in een ijdele superstitie ingewijd had. Deze gissing schijnen ze te maken op grond hiervan, dat die discipelen belijden. dat ze in 't geheel niets weten van een Heilige Geest, een onwetendheid, in welke Johannes zijn discipelen nooit zou hebben laten blijven. Maar het is niet waarschijnlijk. dat de Joden, ook al waren ze in 't geheel niet gedoopt geweest, van alle kennis des Geestes verstoken zouden geweest zijn, die door zoveel getuigenissen der Schrift bekend wordt gemaakt. Hetgeen ze dus antwoorden, namelijk dat ze niet weten, of er een Geest is, moet zo verstaan worden, alsof ze zeiden, dat ze nog niet gehoord hadden, of de gaven des Geestes, waarover Paulus hen ondervroeg, aan de discipelen van Christus gegeven werden. Ik nu geef toe, dat het de ware Doop van Johannes geweest is, en een en dezelfde als de Doop van Christus; maar ik ontken, dat ze wedergedoopt zijn. Wat betekenen dan de woorden: "zij zijn gedoopt in de naam van Jezus!" Sommigen leggen ze zo uit, dat ze door Paulus alleen in de zuivere leer onderwezen zijn. Maar ik zou ze liever eenvoudiger willen verstaan van de Doop des Heiligen Geestes, dat is van de zichtbare gaven des Geestes, die geschonken zijn door de oplegging der handen: want het is niet iets nieuws, dat die aangeduid worden met de naam van Doop. Gelijk gezegd wordt, dat de apostelen op de Pinksterdag zich herinnerden de woorden des Heren over de Doop des vuurs en des Geestes (Hand. 1:5) En Petrus vermeldt, dat diezelfde woorden hem weer in de herinnering kwamen (Hand. 11:16) toen hij die gaven gezien had, die op Cornelius en zijn huisgezin en zijn maagdschap waren uitgestort. En daarmee strijdt niet, wat daarna wordt toegevoegd: "Als Paulus hun de handen opgelegd had. kwam de Heilige Geest op hen." Want Lucas verhaalt niet twee verschillende dingen, maar hij volgt de wijze van vertellen, die bij de Hebreën gebruikelijk was, die eerst de hoofdinhoud vooropstellen en dan de zaak uitvoeriger uitleg gen. Dat kan ieder uit het tekstverband zelf opmerken. Want hij zegt: "Toen ze dit gehoord hadden, werden ze gedoopt in de naam van Jezus, en als Paulus hun de handen opgelegd had. kwam de Heilige Geest op hen." Door deze laatste woorden wordt beschreven, hoe die Doop geweest is. Indien de eerste Doop door onwetendheid wordt geschonden, zodat die onwetendheid door een tweede Doop moet worden verbeterd, dan hadden het eerst van allen de apostelen wedergedoopt moeten worden, die na hun Doop drie jaren lang nauwelijks een klein deeltje van de zuivere leer gesmaakt hadden. En welke rivieren zouden dan onder ons genoeg zijn om zoveel onderdompelingen te herhalen als er dagelijks, door des Heren barmhartigheid, onwetend heden in ons verbeterd worden?

18.

Jetzt hoffen aber die Wiedertäufer ein feuriges Geschoß gegen uns loszuschleudern, indem sie darauf verweisen, daß Paulus doch Leute wiedergetauft habe, die die Taufe des Johannes schon einmal empfangen hatten (Apg. 19,3.5). Nun war aber doch nach unserem Zugeständnis die Taufe des Johannes voll und ganz die gleiche wie heutzutage die unsrige: wie also jene Leute (Apg. 19), die zuvor verkehrt unterwiesen waren, nach ihrer Unterweisung im rechten Glauben auf solchen Glauben wiedergetauft wurden, so ist auch jene (von uns unter dem Papsttum empfangene) Taufe, die ohne die wahre Lehre blieb, (an und für sich) für nichts zu achten, und wir müssen aufs neue getauft werden, und zwar auf die wahre Religion, in der wir jetzt erstmalig unterwiesen sind. (Soweit die gegnerische Meinung.)

Manche haben nun die Ansicht, es habe da einen falschen Nachfolger des Johannes gegeben, der diese Leute (von denen Apg. 19 die Rede ist) mit der ersten Taufe in einem eitlen Aberglauben eingeweiht hätte. Eine Vermutung in dieser Richtung scheinen sie der Tatsache zu entnehmen, daß die genannten Johannesjünger bekennen, sie seien ohne jegliche Kunde vom Heiligen Geiste, während doch Johannes nie und nimmer Jünger von solcher Unkundigkeit von sich ausgesandt hätte. Nun ist es aber nicht wahrscheinlich, daß es (überhaupt) Juden gegeben haben sollte, die – auch wenn sie durchaus keine Taufe empfangen hätten – jeglicher Kenntnis des Heiligen Geistes bar gewesen wären, wo dieser doch in so vielen Zeugnissen der Schrift kundgemacht wird. Wenn diese Johannesjünger also die Antwort geben, sie wüßten nicht, „ob ein heiliger Geist sei“ (Apg. 19,2), so ist das so zu verstehen, als wenn sie gesagt hätten, sie hätten noch nicht gehört, ob die Gnadengaben des Geistes, über die sie von Paulus befragt wurden, den Jüngern Christi zuteil würden. Ich gebe nun aber meinerseits zu, daß die Taufe, die diese Leute empfangen hatten, die wahrhaftige Taufe des Johannes und (damit) ein und dasselbe gewesen ist wie die Taufe Christi. Dagegen bestreite ich, daß sie aufs neue getauft worden wären. Was bedeuten nun die Worte: „Da ließen sie sich taufen auf den Namen ... Jesu“ (Apg. 19,5)? Manche erläutern diese Stelle so, als ob diese Jünger durch Paulus nur in der lauteren Lehre unterwiesen worden wären. Ich möchte es aber einfältiger so verstehen, daß sie durch Auflegung der Hände die Taufe des Heiligen Geistes, das heißt die sichtbaren Gnadengaben des Geistes, zum Geschenk bekommen haben. Es ist ja nicht neu, daß eben diese Gaben mit dem Namen „Taufe“ bezeichnet werden. So wird berichtet, daß sich die Apostel am Tage der Pfingsten an die Worte des Herrn von der Taufe mit Feuer und Heiligem Geist erinnert haben (Apg. 1,5). Und Petrus erwähnt, daß ihm die nämlichen Worte (Christi) ins Gedächtnis gekommen sind, als er die Gnadengaben gewahrte, die sich auf Cornelius, sein Haus und seine Verwandtschaft ergossen hatten (Apg. 11,16).

909 Zu der hier gegebenen Deutung unserer Stelle (Apg. 19) steht es auch nicht im Widerspruch, daß es nachher weiter heißt: „Und da Paulus die Hände auf sie legte, kam der Heilige Geist auf sie“ (Apg. 19,6). Denn Lukas erzählt hier nicht zwei verschiedene Vorgänge, sondern er schließt sich der bei den Hebräern gebräuchlichen Erzählungsform an: diese stellen zunächst den wesentlichen Inhalt der Sache an die Spitze und legen die Sache dann ausführlicher dar. Dies kann (an unserer Stelle) jedermann an dem Zusammenhang der Worte selbst beobachten. Lukas sagt nämlich: „Da sie das hörten, ließen sie sich taufen auf den Namen ... Jesu. Und da Paulus die Hände auf sie legte, kam der Heilige Geist auf sie“ (Apg. 19,5f.). In der zweiten Aussage wird beschrieben, wie es bei der (im ersten Satzglied allgemein erwähnten) Taufe (im einzelnen) zugegangen ist.

Wenn nämlich die Unwissenheit (dieser Jünger) die frühere Taufe mit einem Mangel behaftete, so daß sie durch eine zweite zurechtgebracht werden müßte, so hätten von allen Menschen zuallererst die Apostel wiedergetauft werden müssen, die all die drei Jahre nach ihrer Taufe kaum ein geringes Stücklein der reinen Lehre in sich aufgenommen hatten. Und wieviel Ströme würden bei uns wohl hinreichend sein, um so viele Taufen zu wiederholen, soviel Unwissenheit durch des Herrn Barmherzigkeit Tag für Tag an uns gestraft wird?

18. ’n Weerlegging van die opvatting dat Protestante herdoop moet word omdat Paulus dan mense wat reeds deur Johannes gedoop is, herdoop het

Maar dit lyk vir hulle asof hulle ’n vurige pyl op ons afskiet wanneer hulle aanvoer dat Paulus diegene wat reeds eenmaal met die doop van Johannes gedoop was, weer gedoop het.⁸² Want as die doop van Johannes volgens ons erkenning een en dieselfde doop as ons s’n is, volg daaruit dat, aangesien hulle tevore verkeerd daarin onderrig is, hulle weer daarin gedoop is toe hulle in die regte geloof onderrig is. Net so moet ons (volgens hulle) hierdie doop (van ons) wat sonder die ware leer was, as van nul en gener waarde beskou en ons behoort van nuuts af in die ware godsdiens waardeur ons nou vir die eerste keer deurtrek is, gedoop te word.

Sommige mense huldig die opvatting dat daar ’n sekere slegte nabootser⁸³ van Johannes was wat die mense eerder in ’n ydel bygeloof as in die vroeëre doop gedoop het. Skynbaar maak hulle hierdie afleiding na aanleiding daarvan dat die mense erken dat hulle heeltemal onbekend is met die Heilige Gees. Natuurlik sou Johannes nooit dissipels wat so onkundig was, van hom af uitgestuur het nie. Dit is ook onwaarskynlik dat die Jode, selfs al sou hulle glad nie gedoop gewees het nie, geen kennis van die Heilige Gees gehad het nie, terwyl Hy deur soveel Skrifgetuienis bekendgestel word. Dat hulle dus antwoord dat hulle nie weet of die Heilige Gees bestaan nie, moet ons so verstaan asof hulle gesê het dat hulle nog nie gehoor het of die gawes van die Heilige Gees waaroor Paulus hulle uitgevra het, aan Christus se dissipels gegee is nie. So ver dit my aangaan, gee ek egter toe dat die doop (wat hulle ontvang 1626 het) die ware doop van Johannes en een en dieselfde doop as die doop van Christus was. Ek ontken egter dat hulle weer gedoop is.⁸⁴ Wat beteken die woorde: “Hulle is gedoop in die Naam van Jesus” dan? Party mense vertolk dit so dat hulle slegs in die opregte leer deur Paulus onderrig is.⁸⁵ Ek sou verkies om dit eenvoudiger te verstaan van die doop van die Heilige Gees, dit is, die sigbare gawes van die Gees wat deur handoplegging aan hulle gegee is. En dit is nie ’n nuwigheid dat dit met die woord doop aangedui word nie. Daar word byvoorbeeld gesê dat die apostels op die pinksterdag nagedink het oor die Here se woorde oor  die doop van vuur en van die Gees.⁸⁶ Petrus vertel dat dieselfde woord in sy gedagtes opgekom het toe hy gesien het dat hierdie genadegawes op Kornelius, sy huisgesin en sy verwant uitgestort is.⁸⁷

Dit wat later bygevoeg word, is ook nie hiermee strydig nie: “Toe hy sy hande op hulle gelê het, het die Heilige Gees oor hulle neergedaal”.⁸⁸ Lukas vertel hier trouens nie van twee verskillende gebeurtenisse nie, maar hy volg ’n vorm van vertelling wat vir die Hebreërs bekend was. Hulle hou eerste ’n samevatting van ’n gebeurtenis voor, en daarna verklaar hulle dit breedvoeriger.⁸⁹ En elkeen kan dit uit die samehang van die woorde bemerk. Hy sê immers: “Toe hulle dit hoor, is hulle gedoop in die Naam van Jesus. En toe Paulus sy hande op hulle gelê het, het die Heilige Gees oor hulle gekom”. Met die laaste stelling word ’n beskrywing gegee van hoedanig daardie doop was.

Maar as ’n gebrek aan kennis die eerste doop ongeldig maak sodat dit met ’n tweede doop reggestel moet word, moes die apostels eerste van almal weer gedoop word omdat hulle vir ’n voile drie jaar na hulle doop beswaarlik ’n klein deeltjie van die opregter leer gesmaak het. En watter riviere sou onder ons genoeg wees om soveel doopplegtighede te herhaal as wat daar onkundigheid bestaan wat daagliks deur die barmhartigheid van die Here in ons verbeter word?

18. Наши противники полагают, что пускают в нас горящую стрелу, когда ссылаются на повторное крещение св. Павлом тех, кто уже был однажды крещён Иоанновым крещением (Деян 19:2-7). Согласно нашему исповеданию, крещение св. Иоанна тождественно крещению, данному нам. Но если те, кто прежде был несведущ, а потом получил наставление в правильной вере, подверглись второму крещению, тогда крещение без истинного учения должно считаться недействительным. Тогда и мы должны быть крещены заново в истинную веру, которую только сейчас начинаем постигать.

Некоторые думают, что первое крещение было совершено неким заблудшим учеником Иоанна, крестившим людей не в истину, а, скорее, в нелепые суеверия. Такая поправка делается на том основании, что они даже не слыхали, есть ли Дух Святой; но св. Иоанн не мог оставить их в подобном неведении. Однако представляется неправдоподобным, чтобы даже вовсе не крещёные евреи не имели никакого понятия о Духе, столь часто упоминаемом в Писании. Поэтому они отвечают, что слова «мы даже и не слыхали, есть ли Дух Святый» следует понимать так, что они не слыхали о том даровании Св. Духа ученикам Христа, о котором спрашивал св. Павел.

Что касается меня, то я согласен с тем, что первое крещение, полученное эфесянами, было подлинным крещением св. Иоанна и тем же самым, что и крещение Иисуса Христа. Однако я отрицаю, что они подверглись второму крещению. Что же тогда означают слова «они крестились во имя Господа Иисуса» (Деян 19:5)? Некоторые толкуют их таким образом, что св. Павел наставил их в истинном и благочестивом учении (Zwingli H. De vera et falsa religione). Я предпочитаю более простое объяснение: св. Павел здесь говорит о крещении Святым Духом, то есть о видимых дарах Св. Духа, сообщаемых возложением рук. Подобные дары довольно часто называются в Писании крещением. Например, сказано, что в день Пятидесятницы апостолы вспомнили слова Господа о крещении Духом и огнём (Деян 1:5). И св. Павел сообщает, что благодать, сошедшая через него на Корнилия и его семью, напомнила ему о тех же самых словах (Деян 11:16).

Всё это отнюдь не противоречит сказанному далее: «Когда Павел возложил на них руки, нисшёл на них Дух Святый» [Деян 19:6]. Ибо св. Лука сообщает здесь не о двух разных событиях, а просто следует обычной у евреев манере повествования: сперва называется событие в целом, а затем излагаются подробности. Это очевидно из самого текста. Так, сказано: «Услышавши это, они крестились во имя Господа Иисуса, и когда Павел возложил на них руки, нисшёл на них Дух Святый». Эта фраза описывает характер такого крещения. Если бы первое крещение было отменено и уничтожено неведением крещёных, так что возникла бы необходимость повторного крещения, то в первую очередь следовало бы заново крестить самих апостолов: ведь после своего крещения они в течение трёх лет имели весьма слабое представление об истинном учении. А что сказать о нас? Никаких морей не хватит для того, чтобы заново крестить всех, кого Господь ежедневно исправляет по причине их неведения.

19. | Mysterii vis, dignitas, utilitas et finis satis iam, nisi fallor, liquere debent. Quod ad externum symbolum pertinet, utinam genuina Christi institutio valuisset quantum par erat ad cohibendam hominum audaciam. Quasi enim res esset contemptibilis, ex Christi praecepto, aqua baptizari, inventa est benedictio, vel potius incantatio, quae veram aquae consecrationem pollueret³. Additus postea cereus cum chrismate⁴: exsufflatio vero ianuam ad Baptismum aperire visa est⁵. Etsi autem me non latet quam vetusta sit adventitiae huius farraginis origo: respuere tamen mihi et piis omnibus fas est, quicquid ad Christi institutionem addere ausi sunt homines. Quum autem videret Satan stulta mundi credulitate absque negotio fere inter ipsa 300 Evangelii exordia receptas esse suas imposturas, ad crassiora ludibria prorupit; hinc sputum et similes nugae palam in Baptismi probrum effraeni licentia invectae¹. Quibus experimentis discamus nihil vel sanctius esse vel melius vel tutius quam unius Christi authoritate contentos esse. || Quanto igitur satius erat, omissis theatricis pompis, quae simplicium oculos perstringunt, et mentes hebetant^a, || quoties baptizandus aliquis esset, in coetum fidelium ipsum repraesentari, et tota Ecclesia velut teste spectante et orante super eum, Deo offerri: recitari fidei confessionem qua sit instituendus catechumenus^b: enarrari quae in Baptismo habentur promissiones: catechumenum baptizari in nomen Patris et Filii et Spiritus sancti: remitti demum cum precibus et gratiarum actione. Sic nihil omitteretur quod ad rem faceret, et una illa ceremonia quae a Deo authore profecta est, nullis exoticis sordibus obruta, clarissime effulgeret. Caeterum mergaturne totus qui tingitur, idque ter an semel^c, an infusa tantum aqua aspergatur, minimum refert: sed id pro regionum diversitate Ecclesiis liberum esse debet.^d Quanquam et ipsum baptizandi verbum mergere significat, et mergendi ritum veteri Ecclesiae observatum fuisse constat.

19. La vertu, dignité, utilité, et la fin de ce mystere doyvent estre assez esclaircies, comme je pense. Quant est du signe exterieur, il seroit bien à desirer que la pure institution de Jesus Christ eust eu telle reverence qu’elle meritoit, pour reprimer l’audace des hommes. Car comme si c’eust esté chose contemptible et de petite valeur, de baptizer en eau selon le precepte de Jesus Christ, on a controuvé une benediction solennelle, ou plustost une conjuration et enchantement, pour polluer la vraye consecration de l’eau. On a puis adjousté le cierge avec le chresme. Il a semblé que le souffle pour conjurer le diable ouvroit la porte au Baptesme. Or combien que je n’ignore pas combien l’origine de ces fatras estranges est ancienne, toutesfois il nous est licite de rejetter tout ce que les hommes ont osé adjouster à l’institution de Jesus Christ. Au reste, le diable voyant que ses tromperies avoyent esté dés le commencement de l’Evangile si aisément receues et sans difficulté, par la folle credulité du monde, s’est enhardy à se desborder à des moqueries plus lourdes. Et de là est venu leur crachat, leur sel, et tels badinages, qui ont esté mis en avant avec une horrible licence, en opprobre et vitupere du Baptesme. Apprenons donc par telles experiences, qu’il n’y a saincteté ne meilleure ne plus asseurée, que de nous arrester du tout à l’authorité de Jesus Christ. Ainsi il eust beaucoup mieux vallu, laissant ces pompes de farces, qui esblouissent les yeux des simples et abestissent leurs sens, quand il y a quelcun à baptizer, qu’il fust representé devant l’Eglise pour estre offert à Dieu de tous avec prieres: que là fust recitée la confession de foy, et ce qui est de l’usage du Baptesme, et ainsi que l’action fust simple, comme l’Escriture le porte: que les promesses qui sont au Baptesme fussent là proposées et declairées: qu’il fust apres baptizé au nom du Pere et du Fils et du sainct Esprit: que finalement avec prieres et action de graces il fust renvoyé. Ainsi rien n’y seroit omis de ce qui y sert, et celle unique ceremonie de laquelle Dieu est autheur reluyroit tresclairement sans estre opprimée de nulles estranges ordures. Au reste, c’est une chose de nulle importance, si on baptize en plongeant du tout dedans l’eau celuy qui est baptizé, ou en respandant seulement de l’eau sur luy: mais selon La diversité des religions, cela doit demeurer en la liberté des Eglises. Car le signe est representé et en l’un et en l’autre. Combien que le mot mesme de Baptizer, signifie du tout plonger: et qu’il soit certain que la coustume d’ainsi totalement plonger, ait esté anciennement observée en l’Eglise.

19. The virtue, dignity, utility, and end of this mystery, have now, if I mistake not, been sufficiently explained. With respect to the external symbol, I sincerely wish that the genuine institution of Christ had the influence it ought to have, to repress the audacity of man. For, as though it were a contemptible thing to be baptized in water, according to the precept of Christ, men have invented a benediction, or rather incantation, to pollute the true consecration of the water. They afterwards added a wax taper with chrism; exorcism seemed to open the gate to baptism. Now, though I am not ignorant of the ancient origin of this adventitious medley, yet it is lawful for me and for all believers to reject every thing that men have presumed to add to the institution of Christ. Now, Satan, seeing that from the very first introduction of the gospel, his impostures had been easily received by the foolish credulity of the world, proceeded to grosser illusions; hence spittle, salt, and other fooleries, which were publicly introduced with an unlimited license, to the reproach of baptism. From these experiments we may learn that there is nothing holier, or better, or safer, than to content ourselves with the authority of Christ alone. How much better was it, therefore, omitting all theatrical pomps which dazzle the eyes and stupefy the minds of the simple, whenever any one was to be baptized, that he should be presented to the congregation of believers, and be offered to God in the presence and with the prayers of the whole Church; that the confession of faith, in which the catechumen was to be instructed, should be recited; that the promises which are included in baptism should be declared; that the catechumen should be baptized in the name of the Father, of the Son, and of the Holy Ghost; and lastly, that he should be dismissed with prayers and thanksgivings! Thus nothing material would be omitted; and that one ceremony, which was 491instituted by God, would shine with the greatest lustre, unencumbered with any extraneous corruptions. But whether the person who is baptized be wholly immersed, and whether thrice or once, or whether water be only poured or sprinkled upon him, is of no importance; Churches ought to be left at liberty, in this respect, to act according to the difference of countries. The very word baptize, however, signifies to immerse; and it is certain that immersion was the practice of the ancient Church.

19. The corruptions introduced into baptism. The form of pure Christian baptism. Immersion or sprinkling should be left free.

The force, dignity, utility, and end of the sacrament must now, if I mistake not, be sufficiently clear. In regard to the external symbol, I wish the genuine institution of Christ had been maintained as fit to repress the audacity of men. As if to be baptised with water, according to the precept of Christ, had been a contemptible thing, a benedicion, or rather incantation, was devised to pollute the true consecration of water. There was afterwards added the taper and chrism, while exorcism¹ was thought to open the door for baptism. Though I am not unaware how ancient the origin of this524adventitious farrago is, still it is lawful for me and all the godly to reject whatever men have presumed to add to the institution of Christ. When Satan saw that by the foolish credulity of the world his impostures were received almost without objection at the commencement of the gospel, he proceeded to grosser mockery: hence spittle and other follies, to the open disgrace of baptism,were introduced with unbridled licence.¹ From our experience of them, let us learn that there is nothing holier, or better, or safer, than to be contented with the authority of Christ alone. How much better, therefore, is it to lay aside all theatrical pomp, which dazzles the eyes of the simple, and dulls their minds, and when any one is to be baptised to bring him forward and present him to God, the whole Church looking on as witnesses, and praying over him; to recite the Confession of Faith, in which the catechumen has been instructed, explain the promises which are given in baptism, then baptise in the name of the Father, and the Son, and the Holy Spirit, and conclude with prayer and thanksgiving. In this way, nothing which is appropriate would be omitted, and the one ceremony, which proceeded from its divine Author, would shine forth most brightly, not being buried or polluted by extraneous observances. Whether the person baptised is to be wholly immersed, and that whether once or thrice, or whether he is only to be sprinkled with water, is not of the least consequence: churches should be at liberty to adopt either, according to the diversity of climates, although it is evident that the term baptise means to immerse, and that this was the form used by the primitive Church.²³

19. De kracht, de waardigheid, het nut en het doel van deze verborgenheid moeten nu, als ik me niet vergis, voldoende duidelijk zijn. Wat het uiterlijk teken betreft: och of de ware instelling van Christus zoveel kracht gehad had, als passend was om de vermetelheid der mensen te bedwingen! Want alsof het een verachtelijke zaak was om, naar Christus' gebod. met water gedoopt te worden, heeft men een zegening, of liever een bezwering, uitgevonden, die de ware heiliging met het water bezoedelde. Later is daaraan toegevoegd de waskaars en de zalf, en men heeft gemeend, dat de uitblazing de deur opende tot de Doop. En ofschoon ik zeer goed weet, hoe oud de oorsprong van dit bijkomstig mengelmoes is, is het toch mij en alle vromen geoorloofd te verwerpen al wat de mensen aan Christus' instelling hebben durven toevoegen. En toen de Satan zag, dat door de lichtgelovigheid der wereld en bijna zonder moeite, reeds bij het begin van het evangelie zijn bedriege rijen werden aangenomen, is hij tot grover bespottingen voortgegaan. Ten gevolge hiervan zijn openlijk tot bespotting van de Doop met onbeteugelde vermetelheid speeksels en dergelijke beuzelachtige dingen ingevoerd. Laat ons door die ervaringen leren, dat niets heiliger is, of beter, of veiliger, dan tevreden te zijn met het gezag van Christus alleen. Hoeveel beter zou het dus zijn, dat men al die toneelvertoningen, die de ogen der eenvoudigen verblinden en hun geest afstompen, liet varen en wanneer iemand gedoopt moet worden, hem in de vergadering der gelovigen voorstelde en, terwijl de gehele kerk als het ware als getuige toeziet en voor hem bidt, aan God aanbood; dat men de belijdenis des geloofs, waarin hij moet onderwezen worden, voorlas, de beloften, die in de Doop vervat zijn, verhaalde, de catechumeen doopte in de naam des Vaders en des Zoons en des Heiligen Geestes, en hem eindelijk liet gaan met gebeden en dankzegging. Zo zou niets weggelaten worden wat ter zake deed, en die ene ceremonie die van God als Auteur afkomstig is, zou, doordat ze door geen vuilheden van buitenaf bedolven werd, zeer helder schitteren Verder, of hij, die gedoopt wordt, geheel ondergedompeld wordt en dat driemaal of eenmaal, of dat hij slechts met water besprenkeld wordt, is van geen belang; maar dit moet naar de verscheidenheid der landstreken aan de kerken vrijblijven. Of schoon het woord dopen indompelen betekent en het zeker is dat de oude kerk de ceremonie van het indompelen onderhouden heeft.

19. Falsche und richtige Taufbräuche

Kraft, Würde, Nutzen und Zweck dieses Geheimnisses (Sakraments) müssen, wenn ich mich nicht irre, jetzt zureichend geklärt sein. Was nun das äußerliche Merkzeichen (d.h. die äußerliche Gestaltung der Taufe) betrifft, – ach, wenn da doch Christi ursprüngliche Einrichtung in dem Maße ihre Gültigkeit behalten hätte, daß sie imstande gewesen wäre, den Vorwitz der Menschen in Schranken zu halten! (Tatsächlich aber war es ganz anders.) Als ob es eine verächtliche Sache wäre, nach Christi Weisung mit Wasser getauft zu werden, so hat man eine Einsegnung oder besser eine Verzauberung des Wassers erfunden, die dazu führte, daß die wahrheitsgemäße Weihe des Wassers befleckt wurde. Dann hat man nachher noch die Wachskerze und das Salböl folgen lassen, und man war der Meinung, erst das Anblasen (des Täuflings durch den Priester) eröffnete der Taufe den Zugang. Es ist mir zwar durchaus bekannt, wie althergebracht dieses Gemisch von fremdartigen Zusätzen ist; aber es ist trotzdem recht und billig, daß ich samt allen Frommen alles mit Abscheu von mir weise, was die Menschen zu Christi Einsetzung hinzuzufügen sich erdreistet haben. Als nun der Satan gewahrte, wie durch die törichte Leichtgläubigkeit der Welt fast schon in den Ausgangszeiten des Evangeliums seine Betrügereien ohne Mühe zur Annahme gelangten, da ging er weiter vor und brachte noch gröberen Spott und Hohn auf: daher kommt es denn, daß man in zügelloser Willkür das Spützen und anderes Possenzeug zu offenbarer Schmähung der Taufe eingeführt hat. An dergleichen Erfahrungen sollen wir lernen, daß es nichts Heiligeres, nichts Besseres und nichts Gefahrloseres gibt, als daß man sich an der Autorität Christi allein genügen läßt.

Daher wäre es besser, man ließe allen schaubühnenhaften Prunk beiseite, der die Augen der Einfältigen blendet und ihre Sinne abstumpft, und hielte folgendes Verfahren ein: Sooft jemand getauft werden soll, läßt man ihn bei der Versammlung der Gläubigen gegenwärtig sein und stellt ihn Gott dar, wobei die ganze Kirche wie ein Zeuge ihr Augenmerk auf den Vorgang hat und über den Täufling betet; darauf wird das Glaubensbekenntnis gesprochen, in welchem der Neuling unterwiesen werden soll, die Verheißungen werden mitgeteilt, die für die Taufe gelten; dann wird der Neuling auf den Namen des Vaters und des Sohnes und des Heiligen Geistes getauft (Matth. 28,19), und schließlich wird er unter Gebet und Danksagung entlassen. Bei diesem Verfahren wäre nichts ausgelassen, was zur Sache gehört, und jene eine Zeremonie, die von Gott, dem Urheber des Sakraments, ausgegangen 910 ist, würde ohne Überdeckung durch irgendwelchen fremdartigen Schmutz aufs klarste erstrahlen.

Im übrigen macht es rein nichts aus, ob der Täufling ganz untergetaucht wird, ob das einmal oder dreimal geschieht, oder ob man ihn bloß mit Wasser übergießt und damit besprengt. Das muß vielmehr nach der Verschiedenheit der Länder den Kirchen freistehen. Allerdings bedeutet das Wort „Taufen“ selbst soviel wie „Untertauchen“, und es steht fest, daß die Alte Kirche den Brauch der Untertauchung festgehalten hat.

19. Die doop is egter deur die eeue ontsier deur byvoegsels wat nie in die eenvoudige instelling van Christus te vinde is nie

As ek my nie misgis nie, behoort die krag, die aansien, gebruik en doel van hierdie sakrament nou duidelik genoeg te wees. Sover dit die 1627 uiterlike teken aanbetref: het die instelling van Christus maar soveel krag gehad as wat billik is om die vermetelheid van die mense aan bande te lê! Want asof die doop met water volgens Christus se voorskrif, iets veragteliks was, het die mense ’n seën, of eerder ’n beswering uitgevind om die ware heiliging van die water te verontreinig. Later is ’n kers en salf bygevoeg; en die mense het die uitblasing van die asem (om die duiwel uit te dryf) goedgevind as middel om hulle vir die doop voor te berei.⁹⁰ Hoewel dit nie vir my onbekend is hoe oud die ontstaan van hierdie hoop bykomstighede is nie, moet ek en alle godvrugtige mense nogtans alles verwerp wat die mense gewaag het om by Christus se instelling te voeg. Toe die Satan egter gesien het dat sy bedrog deur die dwase liggelowigheid van die wêreld byna in die begin van die evangelie sonder moeite aanvaar is, het hy in growwer bespottings daarvan uitgebars. Met onbeteuelde bandeloosheid is na aanleiding hiervan spoeg en dergelike onsinnighede ingevoer om die doop te beledig.⁹¹ Uit hierdie ervarings moet ons leer dat niks heiliger, niks beter en niks veiliger is as om met die gesag van Christus alleen tevrede te wees nie.

Hoeveel beter sou dit dus nie gewees het om die teatrale gepronk te laat vaar wat die oë van die eenvoudiges verblind en hulle gedagtes afstomp, en so dikwels iemand gedoop moet word, hom in die vergadering van die gelowiges voor te stel en terwyl die hele gemeente as getuie toekyk en vir hom bid, hom aan God voor te hou nie? Hoeveel beter is dit nie dat die geloofsbelydenis waarin hy as kategeet onderrig moet word, daar voorgelees word? Dat die beloftes wat in die doop vervat is, daar vertel word? Dat die kategeet daarna in die Naam van die Vader en van die Seun en van die Heilige Gees gedoop word?⁹² Dat die gemeente daarna met gebede en danksegging weggestuur word? So sou niks agterweë gelaat word wat op die saak betrekking het nie, en dit sou die een seremonie wat uit God as Skepper daarvan ontstaan het, die duidelikste verlig sonder om dit onder enige vreemde vuilheid te begrawe.⁹³

 Verder skeel dit weinig of iemand wat gedoop word, heeltemal onder die water ingedompel word, en of dit driekeer of net eenkeer is, en of hy slegs met water besprinkel word. Volgens die verskil in landstreke moet kerke egter hierin vry wees. Die woord doop beteken egter indompel en dit is seker dat die kerk van ouds hierdie manier van indompeling 1628 onderhou het.⁹⁴

19. Думаю, что сила, достоинство, польза и цель этого таинства были разъяснены достаточно подробно. Что касается его внешнего обозначения, то хотелось бы видеть надлежащее почтение к чистому установлению Иисуса Христа, исключающее дерзость со стороны людей. Например, как если бы крещение водой по предписанию Иисуса Христа было достойно осуждения и поэтому не представляло ценности, было изобретено торжественное благословение, а лучше сказать заговор или заклинание, оскверняющее истинное освящение воды (Булла папы Мартина V«Inter cunctos» (1418)). Затем к нему добавились восковая свеча и елей (Decretum Gratiani III, Deconsecratione, dist. 4, c. 70).

Начали считать, что дуновение, призванное заговорить дьявола, открывает врата крещению (Псевдо-Августин. О символе веры (проповедь катехизируемым), I, c. 1-2 (MPL, XL, 628); Decretum Gratiani III, De consecratione, dist. 4, c. 53, 61 p.). И хотя древнее происхождение этих нелепых изобретений известно, вполне законно отвергнуть всё, что люди осмелились добавить к установлению Иисуса Христа. К тому же дьявол, видя, насколько легко и беспрепятственно принимался этот обряд от начала евангельских времён по причине безумного легковерия мира, принялся изощряться в ещё более грубых насмешках. Отсюда пошли и плевки, и прочие нелепости (Decretum Gratiani III, De consecratione, dist. 4, c. 68), позорящие и оскверняющие крещение. Пусть же этот опыт послужит нам уроком той истины, что нет большей и надёжнейшей святости, чем во всём придерживаться установленного авторитетом Иисуса Христа.

Итак, было бы гораздо лучше оставить весь этот фарс и мишурный блеск, ослепляющий глаза простецов и отупляющий их разум. Пусть принимающий крещение предстанет перед Церковью и целиком отдастся Богу в молитвах; пусть при этом будет прочитано исповедание веры и произнесено всё, что может быть произнесено при крещении. И пусть обряд совершится просто, как того требует Писание: будут провозглашены обетования, данные в крещении, и затем состоится само крещение во имя Отца, Сына и Святого Духа, посылаемое молитвами и действием благодати в завершение таинства. Так не будет упущено ничего из его сути и заповеданный единственно Богом обряд засияет во всей чистоте, освобождённый от посторонней скверны.

Что же касается того, погружать ли крещаемого в воду целиком или только окроплять его водой, это не имеет никакого значения. Решение данного вопроса должно быть оставлено свободному выбору Церквей в зависимости от местных особенностей, ибо знак таинства равно представлен и в том и в другом случае. Правда, греческое слово «крестить» - baptizo -означает «погружать», как не подлежит сомнению и тот факт, что именно полное погружение в воду издревле практиковалось в Церкви.

20. | Hoc etiam scire^e ad rem pertinet, perperam fieri si privati homines^f Baptismi administrationem sibi usurpent; est enim pars Ecclesiastici ministerii, tam huius quam coenae^g dispensatio. Neque enim aut mulieribus aut hominibus quibuslibet mandavit Christus ut baptizarent: sed quos Apostolos constituerat, iis mandatum hoc dedit. Et quum discipulos iussit facere in Coenae administratione quod fieri ab ipso viderant, quum ipse legitimi dispensatoris officio functus esset: voluit proculdubio ut in eo suum exemplum imitarentur. Quod autem multis abhinc seculis, adeoque ab ipso fere ecclesiae exordio usu receptum fuit, ut in periculo mortis laici baptizarent, si minister in tempore non adesset², non video quam firma ratione defendi queat. 301 Ne ipsis quidem veteribus, qui hunc morem vel tenebant, vel patiebantur, constabat an recte id fieret. Hanc enim dubitationem prae se fert Augustinus, quum dicit, Etsi laicus necessitate compulsus Baptismum dederit, nescio an pie quisquam dixerit esse repetendum. Nulla enim cogente necessitate si fiat, alieni muneris usurpatio est: si autem necessitas urgeat, aut nullum aut veniale delictum est^a [Lib. contra epist. Parm. 2. cap. 13]¹. || De mulieribus porro citra ullam exceptionem^b sancitum fuit in Concilio Carthaginiensi, ne baptizare omnino praesumant^c [Cap. 100]². || At periculum est ne is qui aegrotat, si absque Baptismo decesserit, regenerationis gratia privetur³. Minime vero. || Infantes nostros, antequam nascantur, se adoptare in suos pronuntiat Deus, quum se nobis in Deum fore promittit, seminique nostro post nos⁴. Hoc verbo continetur eorum salus. Nec quisquam in Deum tam contumeliosus esse audebit, ut eius promissionem effectui suo^d sufficere per se^e neget^f. || Quantum damni invexerit dogma illud male expositum, Baptisma esse de necessitate salutis⁵, pauci animadvertunt: ideoque minus sibi cavent; nam ubi invaluit opinio, perditos esse omnes quibus aqua tingi non contigit, nostra conditio deterior est quam veteris populi, quasi restrictior esset^g Dei gratia quam sub Lege; venisse enim Christus, censebitur non ad implendas promissiones, sed abolendas: quando promissio, quae tunc ante octavum diem saluti conferendae per se erat satis efficax, nunc absque signi adminiculo rata non esset.

20. Il est mestier d’advertir icy que c’est une chose perverse qu’un privé entreprenne d’administrer ne le Baptesme ne la Cene. Car la dispensation de l’un et de l’autre, est une partie du ministere publique. Qu’ainsi soit, Jesus Christ n’a point commandé aux femmes ny à personnes privées de baptizer: mais a commis ceste charge à ceux qu’il avoit ordonnez Apostres. Et quand il a commandé à ses disciples de faire en celebrant la Cene, ce qu’il avoit fait: il les a sans doute voulu instruire, qu’à son exemple il y en eust un qui dispensast le Sacrement aux autres. Touchant ce que de long temps, et quasi du commencement de l’Eglise, ceste coustume a esté introduite, qu’en l’absence du ministre un homme particulier peust baptizer un enfant qui fust en danger de mort, cela n’est fondé en nulle raison. Et mesme les Anciens qui observoyeat ceste coustume, ou la toleroyent, n’estoyent point certains si c’estoit bien fait ou non: car sainct Augustin en parle avec doute, et ne peut pas determiner si cela se fait sans peché. Touchant des femmes, il fut resolu de son temps au Concile de Carthage¹⁷², qu’elles n’eussent a baptizer sur peine d’excommunication¹⁷³. Ils alleguent, que si un enfant decedoit sans Baptesme, il seroit privé de la grace de regeneration. Je respon que c’est folie. Dieu prononce qu’il adopte noz enfans, et les retient pour siens devant qu’ils soyent naiz, en nous disant qu’il sera le Dieu de nostre semence apres nous (Gen. 17:7). C’est en ceste parolle que leur salut consiste et est comprins: et ce seroit faire trop grande injure à Dieu, de nier que sa promesse ne suffise à mettre en effect ce qu’elle contient. Peu de gens se sont advisez combien ceste sentence mal entendue et mal exposée estoit pernicieuse: assavoir que le Baptesme est requis à salut de necessité. Et voila pourquoy ils la laissent couler trop facilement. Car si ceste opinion a lieu, que tous ceux qui n’auront peu estre plongez en l’eau soit damnez, nostre condition sera pire que celle du peuple ancien: d’autant que la grace de Dieu sera plus restreinte qu’elle n’estoit sous la Loy. Et par ainsi on estimera que Jesus Christ est venu, non pas pour accomplir les promesses, mais pur les aneantir. Veu que la promesse de salut avoit assez de vertu devant le huictieme jour, encore que la Circoncision ne fust point receue: maintenant elle n’auroit nulle fermeté sans estre aidée du signe.

20. It is also necessary to state, that it is not right for private persons to take upon themselves the administration of baptism; for this, as well as the administration of the Lord’s supper, is a part of the public ministry of the Church. Christ never commanded women, or men in general, to baptize; he gave this charge to those whom he had appointed to be apostles. And when he enjoined his disciples, in the celebration of the supper, to do as they had seen done by him when he executed the office of a legitimate dispenser, he intended, without doubt, that they should imitate his example. The custom, which has been received and practised for many ages past, and almost from the primitive times of the Church, for baptism to be performed by laymen, in cases where death was apprehended, and no minister was present in time, it appears to me impossible to defend by any good reason. Indeed, the ancients themselves, who either observed or tolerated this custom, were not certain whether it was right or not. Augustine betrays this uncertainty, when he says, “And if a layman, compelled by necessity, has given baptism, I know not whether any one may piously affirm that it ought to be repeated. For if it be done without the constraint of necessity, it is a usurpation of an office which belongs to another; but if necessity obliges, it is either no offence, or a venial one.” Respecting women, it was decreed without any exception, in the Council of Carthage, that they should not presume to baptize at all, on pain of excommunication. But it is alleged, there is danger, lest a child, who is sick and dies without baptism, should be deprived of the grace of regeneration. This I can by no means admit. God pronounces that he adopts our infants as his children, before they are born, when he promises that he will be a God to us, and to our seed after us. This promise includes their salvation. Nor will any dare to offer such an insult to God as to deny the sufficiency of his promise to insure its own accomplishment. The mischievous consequences of that ill-stated notion, that baptism is necessary to salvation, are overlooked by persons in general, and therefore they are less cautious; for the reception of an opinion, that all who happen to die without baptism are lost, makes our condition worse than that of the 492ancient people, as though the grace of God were more restricted now than it was under the law; it leads to the conclusion that Christ came not to fulfil the promises, but to abolish them; since the promise, which at that time was of itself sufficiently efficacious to insure salvation before the eighth day, would have no validity now without the assistance of the sign.

20. To whom the dispensation of baptism belongs. Not to private individuals or women, but to the ministers of the Church. Origin of the baptism of private individuals and women. An argument in favour of it refuted.

It is here also pertinent to observe, that it is improper for private individuals to take upon themselves the administration of baptism; for it, as well as the dispensation of the Supper, is part of the ministerial office. For Christ did not give command to any men or women whatever to baptise, but to those whom he had appointed apostles. And when, in the administration of the Supper, he ordered his disciples to do what they had seen him do (he having done the part of a legitimate dispenser), he doubtless meant that in this they should imitate his example. The practice which has been in use for many ages, and even almost from the very commencement of the Church, for laics to baptise, in danger of death, when a minister525could not be present in time, cannot, it appears to me, be defended on sufficient grounds. Even the early Christians who observed or tolerated this practice were not clear whether it were rightly done. This doubt is expressed by Augustine when he says, “Although a laic have given baptism when compelled by necessity, I know not whether any one can piously say that it ought to be repeated. For if it is done without any necessity compelling it, it is usurpation of another’s office; but if necessity urges, it is either no fault, or a venial one” (August. Cont. Epist. Parmen. Lib. 2 c. 13). With regard to women, it was decreed, without exception, in the Council of Carthage (cap. 100), that they were not to presume to baptise at all.But there is a danger that he who is sick may be deprived of the gift of regeneration if he decease without baptism! By no means. Our children, before they are born, God declares that he adopts for his own when he promises that he will be a God to us, and to our seed after us. In this promise their salvation is included. None will dare to offer such an insult to God as to deny that he is able to give effect to his promise. How much evil has been caused by the dogma, ill expounded, that baptism is necessary to salvation, few perceive, and therefore think caution the less necessary. For when the opinion prevails that all are lost who happen not to be dipped in water, our condition becomes worse than that of God’s ancient people, as if his grace were more restrained than under the Law. In that case, Christ will be thought to have come not to fulfil, but to abolish the promises, since the promise, which was then effectual in itself to confer salvation before the eighth day, would not now be effectual without the help of a sign.

20. Ook dit behoort men te weren, dat het verkeerd is, wanneer mensen, die geen ambt bekleden zich de bediening van de Doop aanmatigen: want zowel de uitdeling van de Doop als van het Avondmaal is een deel der kerkelijke bediening. Immers Christus heeft niet aan vrouwen of aan alle mogelijke mensen bevolen te dopen, maar Hij heeft dit bevel gegeven aan hen, die Hij tot apostelen aangesteld had. En toen Hij de discipelen beval bij de bediening van het Avondmaal te doen, wat ze Hem hadden zien doen, heeft Hij, daar Hij zelf het ambt van wettig uitdeler vervuld had, zonder twijfel gewild, dat ze daarin zijn voorbeeld zouden navolgen. En wat betreft het feit, dat het sedert vele eeuwen, ja bijna van het begin der kerk af, gewoonte geweest is, dat bij doodsgevaar, wanneer de dienaar niet bijtijds aanwezig was, leken doopten: ik zie met welke steekhoudende redenering dat verdedigd zou kunnen worden. Zelfs voor de oude leraars zelf, die deze gewoonte of hielden, of duldden, stond het niet vast, of het wel terecht geschiedde. Want deze aarzeling legt Augustinus aan de dag, wanneer hij zegt¹ : "Wanneer een leek, door noodzaak gedwongen, de Doop toegediend heeft, dan weet ik niet of men vromelijk kan zeggen, dat de Doop herhaald moet worden; want indien het zonder dwingende noodzaak geschiedt, is het het uitoefenen van eens anders ambt; maar indien de noodzaak dringt, is het of geen zonde of een vergefelijke zonde." Over de vrouwen verder is op het concilie te Carthago² zonder enige uitzondering vastgesteld. dat ze in het geheel niet mogen dopen. Maar, zal men zeggen, het gevaar bestaat, dat hij, die ziek is, wanneer hij zonder Doop sterft, beroofd wordt van de genade der wedergeboorte. Allerminst. Wanneer God belooft, dat Hij ons tot een God zal zijn en ons zaad na ons, dan verklaart Hij, dat Hij onze kleine kinderen, voordat ze geboren worden, aanneemt tot zijn kinderen. In dit woord is hun zaligheid vervat. En niemand zal tegenover God zo lasterlijk durven zijn, dat hij zou loochenen, dat Gods belofte op zichzelf voldoende is tot haar uitvoering. Hoeveel schade dat slecht verklaarde leerstuk, dat de Doop nodig is voor de zaligheid, berokkend heeft, bemerken slechts weinigen en daarom hoedt men zich er ook des te minder voor. Want wanneer de mening van kracht is, dat allen verloren zijn, aan wie het niet te beurt gevallen is, met water gedoopt te worden, dan is onze toestand slechter dan die van het oude volk, alsof Gods genade nu beperkter was dan onder de wet. Want dan zal men moeten oordelen, dat Christus gekomen is niet om de belofte te vervullen, maar om ze af te schaffen: aangezien de belofte, die toen op zichzelf krachtig genoeg was om de zaligheid toe te brengen voor de achtste dag, nu zonder de hulp van het teken krachteloos zou zijn.

20. Gegen die "Nottaufe"

Weiter ist es belangreich zu wissen, daß es ein verkehrtes Verfahren ist, wenn sich amtlose Leute die Verwaltung der Taufe anmaßen. Denn die Ausübung der Taufe ist wie auch die Austeilung des Heiligen Abendmahls ein Teil des kirchlichen Amtes. Auch hat doch Christus den Auftrag zum Taufen nicht an Frauen oder an irgendwelche beliebigen Menschen erteilt, sondern er hat diese Aufgabe denen zugewiesen, die er als Apostel eingesetzt hatte. Und wenn er seinen Jüngern gebot, sie sollten bei der Austeilung des Heiligen Abendmahls so verfahren, wie er es selbst vor ihren Augen gemacht hatte, so hatte er dabei doch unzweifelhaft, da er ja das Amt eines rechten Verwalters dieses Sakraments ausübte, den Willen, daß sie bei ihrem Tun seinem Beispiel nachfolgen sollten.

Es hat sich nun seit vielen Jahrhunderten, ja, bereits seit der Ursprungszeit der Kirche der Gebrauch durchgesetzt, daß bei Lebensgefahr auch Leute aus dem Volke („Laien“) die Taufe übten, sofern kein Diener am Wort zeitig genug zugegen war. Ich sehe nun aber nicht, mit was für einer stichhaltigen Begründung man das verteidigen könnte. Auch die Alten selbst, die diese Sitte entweder innehielten oder doch duldeten, waren sich nicht darüber im klaren, ob es mit Recht so gemacht würde. Denn Augustin gibt diesem Zweifel Ausdruck, wenn er sagt: „Wenn schon ein Laie unter dem Druck der Not die Taufe erteilt hat, so weiß ich nicht, ob es fromm gehandelt wäre, wenn jemand behauptete, man müsse eine solche Taufe wiederholen. Denn wenn dergleichen ohne jede zwingende Notwendigkeit geschieht, so ist es die Anmaßung eines fremden Amtes; drängt dagegen die Not, so ist es entweder überhaupt kein Vergehen oder doch ein läßliches“ (Gegen den Brief des Parmenian II,13,29). Was die Frauen betrifft, so ist auf dem Konzil zu Karthago ohne jede Ausnahme der Beschluß gefaßt worden, sie sollten es sich unter keinen Umständen herausnehmen, zu taufen.

Aber, so wird man entgegnen, es besteht doch die Gefahr, daß der Kranke, falls er ohne Taufe dahinscheidet, der Gnadengabe der Wiedergeburt verlustig geht! Nein, durchaus nicht. Wenn Gott die Verheißung, gibt, daß er unser Gott sein will und der Gott unseres Samens nach uns (Gen. 17,7), so kündigt er uns damit an, daß er unsere Kinder schon vor ihrer Geburt zu den Seinen annimmt. In jenem Wort ist ihr Heil beschlossen. Und es wird sich doch niemand erdreisten, Gott dermaßen seine Verachtung zu bezeugen, daß er es bestreiten wollte, daß Gottes Verheißung aus sich selbst heraus stark genug ist, ihre Wirkung zu zeitigen!

Wieviel Schaden jener übelerdachte Glaubenssatz mit sich gebracht hat, nach welchem die Taufe heilsnotwendig sein soll, das merken nur wenige, und deshalb nimmt man sich auch recht wenig vor ihm in acht. Denn wenn sich einmal die Ansicht durchgesetzt hat, daß alle verlorengehen, denen es nicht beschieden war, mit Wasser getauft zu werden, so ist ja unsere Lage übler als die des Alten Volkes, es steht dann geradezu so, als ob der Gnade Gottes bei uns engere Grenzen gezogen wären als unter dem Gesetz; denn unter solchen Umständen muß man ja meinen, Christus sei nicht gekommen, die Verheißungen zu erfüllen, sondern sie zunichtezumachen, weil ja dann die Verheißung an und für sich, die dazumal Wirkkraft genug besaß, um einem Kinde vor Ablauf des achten Tages (an dem die 911 Beschneidung stattfinden sollte) das Heil zu verschaffen, heute ohne die Beihilfe des Zeichens keine Gültigkeit hätte.

20. Wie die sakramente mag bedien

Dit het ook op die onderwerp betrekking om te weet dat dit verkeerd bedien word as mense in hulle persoonlike hoedanigheid die bediening van die doop hulleself toe-eien. Die bediening van sowel die doop as die nagmaal is trouens deel van die kerklike bedieningsamp. En Christus het die opdrag om te doop trouens nòg aan vrouens nòg aan mense na willekeur gegee, maar Hy het hierdie opdrag aan diegene wat Hy as apostels aangestel het, gegee.⁹⁵ En toe Hy sy dissipels beveel het om in die bediening van die nagmaal te doen wat hulle gesien het deur Hom gedoen word, aangesien Hy self die amp van wettige Uitdeler daarvan verrig het,⁹⁶ was dit ongetwyfeld sy wil dat hulle daarin sy voorbeeld moes naboots. Ek kan dus nie sien hoe die gebruik wat reeds baie eeue lank en daarom amper van die begin van die kerk af posgevat het, naamlik dat leke wel in doodsgevaar die doop mag bedien as ’n bedienaar van die Woord op die tydstip nie aanwesig is nie,⁹⁷ met ’n grondige redenasie verdedig kan word nie. Selfs nie eens die skrywers van ouds wat hierdie gebruik gehandhaaf of geduld het, is seker of dit regtens kan gebeur nie. Augustinus bring hierdie twyfel trouens duidelik na vore wanneer hy sê: “Ek weet nie of iemand godvrugtig kan sê dat die doop herhaal moet word as ’n leek noodgedwonge die doop bedien het nie. Want as dit nie noodgedwonge geskied nie, is dit misbruik van ’n ander se amp. As nood hom egter daartoe dwing, is dit òf geen sonde nie, òf dit is vergeeflik”.⁹⁸ Verder is sonder enige uitsondering oor vrouens op die Konsilie van Karthago besluit dat hulle dit volstrek nie op hulle mag neem om te doop nie.⁹⁹

 “Maar nou bestaan die gevaar dat iemand wat siek is, die genade van die wedergeboorte ontneem word as hy sonder om gedoop te word, sou sterf’.¹⁰⁰ Hoegenaamd nie! Wanneer God beloof dat Hy vir ons ’n God 1629 sal wees en vir ons kinders na ons, verklaar Hy dat Hy ons kinders onder die wat aan Hom behoort, aanneem.¹⁰¹ In hierdie woorde word hulle saligheid saamgevat. En niemand sal waag om so beledigend teenoor God te wees dat hy sou ontken dat God se belofte vanself voldoende is om sy eie vrug te dra nie.¹⁰²

Min mense het opgemerk hoeveel skade hierdie leerstuk, wat ook sleg verduidelik is, naamlik dat die doop noodsaaklik is vir ons saligheid, teweeggebring het.¹⁰³ Daarom is mense ook minder waaksaam in verband hiermee, want toe die opvatting veld gewen het dat almal verlore is vir wie dit nie te beurt geval het om met water gedoop te word nie, was ons toestand slegter as die van die Israeliete - asof God se genade nou kariger is as onder die wet! Ons sal dan immers meen dat  Christus gekom het, nie om die beloftes te vervul nie, maar om hulle tot niet te maak¹⁰⁴ aangesien die belofte wat destyds kragtig genoeg was om vanself binne agt dae saligheid te verleen,¹⁰⁵ nou sonder die hulp van hierdie teken kragteloos sou wees.

20. Здесь нужно предупредить, что совершение крещения или Вечери Господней частным лицом неправомерно, ибо то и другое относится к общественному служению. Иисус Христос повелел крестить не женщинам и не частным лицам, но возложил эту обязанность на тех, кого поставил апостолами. И когда Он заповедал ученикам делать при совершении Вечери то же, что сделал Сам, то, без сомнения, Иисус хотел наставить их, что по его примеру у них должен быть один человек который распределял бы таинство среди других [Мф 28:19].

Издавна, почти от начала Церкви утвердившийся обычай, согласно которому в отсутствие служителя частное лицо может крестить находящегося при смерти ребёнка (Тертуллиан. Окрещении, XVII, 2 (MPL, I, 1327 p.); Decretum Gratiani III, De consecratione, dist. 4, c. 21), не имеет под собой никакого основания. Сами древние, которые следовали этому обычаю или терпели его, не были уверены в том, что поступают правильно. Так, св. Августин отзывается о нём с сомнением и не может решить, нет ли здесь греха (Августин. Против письма Пармениана, II, XIII, 29 (MPL, XLIII, 71)). Что касается женщин, то уже при Августине на Карфагенском соборе было решено, что они не имеют права крестить под страхом отлучения (Statuta ecclesiastica antique, c. 99-100; Collectio pseudo-isidoriana (MPL, LXXXIV, 287); Decretum Gratiani III, De consecratione, dist. 4, c. 20).

Наши противники возражают, что если ребёнок умрёт некрещёным, он будет лишён благодати возрождения. В ответ я скажу, что это глупость. Бог объявляет, что примет наших детей и будет считать их своими ещё до их рождения, обещая быть после нас Богом нашего потомства [Быт 17:7]. Именно в этом слове заключено их спасение. Было бы слишком явным богохульством отрицать, что Его обетования достаточно для исполнения обещанного.

Лишь немногие понимают, насколько пагубно это неверное представление, будто крещение является необходимым условием спасения. Поэтому люди слишком легко дают ему утвердиться. Между тем, если считать, что все не прошедшие через погружение в воду обречены на осуждение, то наше положение хуже, чем положение древнего народа: ведь благодать Божья у нас оказывается ещё более ограниченной, чем во времена Закона. В результате может сложиться впечатление, что Иисус Христос пришёл не исполнить обетования, а уничтожить их. Ведь обещание спасения было действительно прежде восьмого дня, ещё до принятия обрезания, а теперь оно оказалось бы не имеющим силы без помощи внешнего знака.

21. Qualis vero ante natum Augustinum consuetudo fuerit, primum ex Tertulliano colligitur, non permitti mulieri loqui in ecclesia, sed nec docere, nec tingere, nec offere: ne ullius virilis, 302 nedum sacerdotalis officii sortem sibi vendicet¹. Eiusdem rei locuples testis est Epiphanius, ubi Marcioni exprobrat^a quod mulieribus daret baptizandi licentiam [Lib. contra haeres. I.]². Nec vero me latet eorum qui contra sentiunt responsio, multum scilicet differe communem usum ab extraordinario remedio quum ultima urget necessitas³: sed quum ludibrium esse pronuntians dare foeminis baptizandi licentiam, nihil excipiat, satis apparet, corruptelam hanc ab eo damnari, ut nullo praetextu sit excusabilis⁴. Libro etiam tertio, ubi ne sanctae quidem Christi matri fuisse permissum docens, nullam restrictionem addit⁵.

21. Or il appert par les plus anciens Docteurs quelle a esté la coustume de l’Eglise devant que sainct Augustin fust nay. En premier lieu, de Tertullien, quand il dit qu’il n’est point permis à une femme de parler, ne d’enseigner, ne baptizer, ny offrir: afin qu’elle n’usurpe nul estat propre à l’homme, et tant moins au Prestre. Nous avons aussi un bon tesmoin et authentique en Epiphane,¹⁷⁴ quand il reproche à Marcion comme une lourde faute, qu’il donnoit licence aux femmes de baptizer. Je say bien ce qu’on allegue au contraire, que l’usage est different de ce qui se fait par necessité urgente. Mais puis qu’Epiphane prononçant que c’est une moquerie de donner congé aux femmes de baptizer, n’adjouste nulle exception, il appert que cest abus est tellement condamné de luy, qu’il n’admet nulle excuse au contraire. Pareillement au livre troisieme, disant qu’il n’a pas esté licite mesme à la vierge Marie de baptizer, il n’est pas question de restreindre aucunement son propos.

21. What was the custom of the Church before Augustine was born, may be collected from the ancient fathers. In the first place, Tertullian says, “That it is not permitted for a woman to speak in the Church, neither to teach, nor to baptize, nor to offer, that she may not claim to herself the functions of any office belonging to men, and especially to priests.” The same thing is fully attested by Epiphanius, when he censures Marcion for having given women liberty to baptize. I am aware of the answer made to this by persons of opposite sentiments—that there is a great difference between a common usage, and an extraordinary remedy employed in cases of urgent necessity; but when Epiphanius pronounces it to be a mockery, without making any exception, to give women liberty to baptize, it is sufficiently evident that he condemns this corruption, and considers it inexcusable by any pretext whatever; nor does he add any limitation, in his third book, where he observes that this liberty was not granted even to the holy mother of Christ.

21. Exploded also by Tertullian and Epiphanius.

What the custom was before Augustine’s day is gathered, first, from Tertullian, who says, that a woman is not permitted to speak in the Church, nor yet to teach, or baptise, or offer, that she may not claim to herself any office of the man, not to say of the priest (Tertull. Cont. Hæres. Lib. 1). Of the same thing we have a sufficient witness in Epiphanius, when he upbraids Marcian with giving permission to women to baptise. I am not unaware of the answer given by those who take an opposite view—viz. that common use is very different from an extraordinary remedy used under the pressure of extreme necessity—but since he declares it mockery to allow women to baptise, and makes no exception, it is sufficiently plain that the corruption is condemned as inexcusable on any pretext. In his Third Book, also, when he says that it was not even permitted to the holy mother of Christ, he makes no reservation.

21. Hoe de gewoonte geweest is voor de tijd van Augustinus, kan men in de eerste plaats uit Tertullianus opmaken, die zegt, dat het niet geoorloofd is aan een vrouw om in de kerk te spreken, maar ook niet te onderwijzen noch te dopen noch te offeren: opdat ze zich niet een deel van enig mannelijk, laat staan van enig priesterlijk ambt zou aanmatigen. Van hetzelfde is ook Epiphanius¹ een overvloedige getuige, wanneer hij aan Marcio verwijt, dat hij aan de vrouwen de vrijheid geeft om te dopen. Maar ik ken zeer goed het antwoord van hen, die een tegenover gesteld gevoelen hebben, namelijk dat er een groot onderscheid is tussen het algemeen gebruik en een buitengewoon middel wanneer de uiterste noodzaak dringt; maar daar hij, verklaren dat het een bespotting is om aan vrouwen de vrijheid om te dopen te geven, in 't geheel geen uitzondering maakt, blijkt voldoende, dat dit misbruik door hem wordt veroordeeld, zodat het onder geen voorwendsel te verontschuldigen is. Ook in het derde boek, waar hij leert, dat het zelfs aan de heilige moeder van Christus niet toegestaan is geweest, voegt hij geen enkele beperking toe.

21.

Was für eine Gepflogenheit vor Lebzeiten des Augustin geherrscht hat, das ergibt sich zunächst aus Tertullian, der berichtet, einer Frau sei es nicht gestattet, in der Kirche zu reden, auch nicht zu lehren, zu taufen und zu opfern, damit sie nicht die Aufgabe eines dem Manne, geschweige denn eines dem Priester zustehenden Amtes für sich beanspruchte (De velandis virginibus 9). Ein vollgültiger Zeuge für den gleichen Sachverhalt ist Epiphanius, der an einer Stelle dem Marcion vorwirft, er gäbe den Frauen die Freiheit zu taufen (Gegen den Ketzer Marcion Panarion 42,4).

Ich kenne auch sehr wohl die Antwort derjenigen, die die entgegengesetzte Ansicht vertreten; sie sagen nämlich, es bestehe doch ein großer Unterschied zwischen der gewöhnlichen Übung und einem außerordentlichen Mittel, das beim Drang der äußersten Not zur Anwendung komme. Epiphanius aber erklärt, es sei Hohn und Spott, wenn man den Frauen die Freiheit zum Taufen gebe, und er macht dabei keine Ausnahme: daraus ergibt sich also deutlich genug, daß dieser Unfug von ihm verdammt wird, so daß er unter keinem Vorwande beschönigt werden kann (ebenda 42,4). Auch im dritten Buche (seiner Schrift), wo er die Lehre vertritt, selbst die heilige Mutter Christi habe solche Erlaubnis nicht gehabt, fügt er keine Einschränkung hinzu (ebenda 79,3).

21. ’n Bespreking van die opvattings van die kerkvaders dat vrouens nie toegelaat mag word om te doop nie

Uit Tertullianus se werke kan ons eerste aflei hoedanig die gewoonte voor Augustinus se geboorte was. Tertullianus sê dat vrouens nie toegelaat word om in die kerk te praat nie; ook nie om te onderrig, of te doop of te offer nie om te voorkom dat hulle hulle enige deel van die manlike amp, om nie eens te praat van die priesterlike amp nie, sou toeeien.¹⁰⁶ Ook Epiphanius is ’n oorvloedige getuie hiervan wanneer hy Marcion verwyt omdat hy aan vrouens vergunning gegee het om te doop. Die antwoord van mense wat die teendeel voel, is inderdaad nie aan my onbekend nie, naamlik dat daar ’n groot verskil tussen ’n algemene gebruik en ’n buitengewone hulpmiddel is wat die uiterste nood 1630 afdwing. Aangesien hy egter verklaar dat dit ’n bespotting is om aan vrouens vergunning om te doop te gee, en hy geen uitsondering maak nie, is dit duidelik genoeg dat hierdie bedorwe gebruik deur hom verdoem word sodat dit onder geen dekmantel verskoon kan word nie. Ook in sy derde boek waar hy leer dat dit selfs nie eens die heilige moeder van Christus vergun was nie, voeg hy geen uitsondering by nie.¹⁰⁷

21. От самых древних учителей нам известно, каков был обычай Церкви ещё до рождения св. Августина. В первую очередь нужно назвать Тертуллиана, который пишет, что женщине непозволительно говорить в Церкви, учить, крестить и приносить дары, дабы не узурпировать никаких мужских обязанностей и менее всего обязанностей священника (Тертуллиан. О крещении,XVII (MPL, I, 1328)).

Другого надёжного свидетеля мы имеем в лице Епифания, который упрекал Маркиона в грубой ошибке за то, что он позволял женщинам крестить (Епифаний. Панарион, или ларец против ересей,XLII, 4; LXXIX, 3 (MPG, XLI, 699 p.; XLII, 745 p.)). Нетрудно указать, каков будет ответный довод: дескать, обычная практика отличается от чрезвычайных случаев. Однако Епифаний, называя позволение женщинам крестить насмешкой, не приводит исключений. Отсюда следует, что он настолько осуждал это злоупотребление, что не допускал для него никаких оправданий. Равным образом в третьей книге указанного сочинения, где говорится о том, что даже Деве Марии не было дозволено совершать крещение, он не ставит каких-либо ограничений этому правилу.

22. Intempestive citatur Sephorae exemplum [Exod. 4. f. 25]⁶. Nam quod placatus fuit Dei angelus, postquam illa arrepto lapide filium circuncidit, inde perperam colligitur factum illius probatum fuisse Deo. Alioqui dicendum esset, placuisse Deo quem Gentes ab Assyria traductae erexerant cultum^b. Sed aliis validis rationibus probatur, inscite ad imitationem trahi quod egit stulta mulier. Si dicerem, fuisse aliquid singulare quod in exemplum trahi non debet, ac praesertim quum nusquam legatur olim circuncidendi speciale datum fuisse Sacerdotibus mandatum, dissimilem esse rationem Circuncisionis et Baptismi: hoc ad refutationem satis valeret^c. Aperta enim sunt Christi verba, Ite, docete omnes gentes, ac baptizate [Matt. 28. d. 19]. Quando eosdem constituit Evangelii praecones et ministros Baptismi, nemo vero in Ecclesia, teste Apostolo, honorem sibi usurpat, sed qui vocatus est ut Aaron [Hebr. 5. a. 4]: quisquis sine legitima vocatione baptizat, in alienum involat munus. In rebus etiam minutissimis, ut in cibo et potu, quicquid dubia conscientia aggredimur, Paulus aperte clamat esse peccatum [Rom. 14. d. 23]. In muliebri igitur Baptismo multo gravius peccatur, ubi regulam a Christo traditam violari palam est; 303 quandoquidem divellere, quae Deus coniungit, nefas esse scimus. Sed hoc totum omitto: tantam lectores attendere velim, nihil minus Sephorae fuisse propositum quam ut Deo ministerium praestaret. Filium periclitari videns, fremit et obmurmurat, nec sine indignatione praeputium in terram proiicit: marito sic convitiatur, ut Deo quoque succenseat. Denique hoc totum ab animi impotentia profectum esse palam est: quia Deo et marito obstrepit quod filii sanguinem fundere cogitur. Adde quod si in aliis omnibus probe se gessisset, haec tamen est inexcusabilis temeritas quod praesente marito circuncidit filium, non privato quopiam homine, sed Mose primario Dei propheta, quo nullus unquam maior in Israele surrexit: quod nihilo magis ei licebat quam hodie mulieribus sub episcopi oculis. Sed hanc controversiam mox nullo negotio dirimet hoc principium: non arceri a regno caelorum infantes quos e praesenti vita migrare continget, antequam aqua mergi datum fuerit. Atqui iam visum est, fieri non levem iniuriam Dei foederi^a, nisi in eo acquiescimus, acsi per se infirmum esset: quum eius effectus neque a Baptismo neque ab ullis accessionibus pendeat^b. || Accedit postea sacramentum sigilli instar, non quod efficaciam Dei promissioni, quasi per se invalidae, conferat, sed eam duntaxat nobis confirmet^c. Unde sequitur, non ideo baptizari^d fidelium liberos^e, ut filii Dei tunc primum fiant^f qui ante alieni fuerint ab Ecclesia, sed solenni potius signo ideo recipi in Ecclesiam, quia promissionis beneficio iam ante ad Christi corpus pertinebant^g. || Proinde, si^h in omittendo signo nec socordia est, nec contemptus, nec negligentia, tuti ab omni periculo sumus. Multo igitur sanctius est, hanc Dei ordinationi reverentiam deferre, ut non aliunde sacramenta petamus, quam ubi Dominus deposuit. Ubi ab Ecclesia sumere non licet, non sic illis alligata est Dei gratia, quin eam fide ex verbo Domini consequamur.

22. L’exemple de Sephora est icy tiré inconsiderément: car ce qu’ils alleguent qu’elle a circoncy son fils, et que l’Ange de Dieu par ce moyen a esté appaisé (Ex. 4:25): de là ils inferent sottement que l’acte ait esté approuvé de Dieu. Car par une mesme raison il faudroit dire, que le service meslé que dresserent en Samarie ceux qui estoyent là envoyez d’Orient, eust esté aggreable à Dieu: veu que depuis ils ne furent plus molestez des bestes sauvages. Mais il est aisé à prouver par beaucoup d’autres bonnes raisons, que c’est une bestise de vouloir tirer en exemple pour imiter, le fait de ceste folle femme. Si je disoye que ç’a esté un acte singulier qui ne doit point estre tiré en reigle: item, Puis que nous ne lisons point qu’il y eust eu jadis mandement exprés donné aux Prestres pour circoncir, qu’il y a quelque diversité entre l’estat d’aujourdhuy et celuy d’alors, cela possible suffiroit pour clorre la bouche à ceux qui introduisent les femmes à baptizer. Car les parolles de Jesus Christ sont claires, Allez, enseignez tous peuples et les baptisez (Matth. 28:19). Puis qu’il n’ordonne point d’autres ministres du Baptesme, que ceux-là mesmes ausquels il donne la charge de prescher l’Evangile: et que tesmoin l’Apostre, nul ne doit usurper honneur en l’Eglise sinon qu’il soit appellé, comme Aaron (Hebr. 5:4): quiconque baptize sans vocation legitime, fait mal et perversement de s’ingerer en la charge d’autruy. Sainct Paul declaire que tout ce qu’on entreprend sans certitude de foy, voire aux choses les plus petites, comme au boire et au manger, est peché (Rom. 14:23). Il y a bien donc faute plus lourde et enorme au baptesme des femmes, où il est tout evident qu’on viole la reigle donnée de Christ, d’autant que nous savons que c’est un sacrilege de distraire les choses que Dieu a conjointes. Mais encore que je laisse tout cela, j’adverty seulement les lecteurs qu’ils considerent bien que la femme de Moyse n’a rien moins cherché que d’offrir son service à Dieu. Voyant son enfant en danger de mort, elle se despite et murmure: et jette le prepuce en terre non sans colere: et en injuriant son mary, elle s’aigrit et se rebecque contre Dieu. Bref, tout ce qu’elle fait procede d’une impetuosité desordonnée, d’autant qu’elle se fasche et se desgorge contre Dieu et son mary, à cause qu’elle est contrainte d’espandre le sang de son fils. Et encore qu’elle se fust bien portée en tout le reste, c’est une temerité inexcusable de ce qu’elle presume de circoncir son enfant en la presence de Moyse si excellent Prophete de Dieu, qui n’a point eu son pareil en Israel: ce qui ne luy estoit pas plus loisible, qu’il est aujourdhuy à une femme de baptizer present un Evesque. Au reste, toutes ces questions seront decidées, quand ceste fantasie sera arrachée des esprits des hommes: c’est que les enfans sont forclos du royaume du Paradis, s’ils n’ont receu le Baptesme. Or comme nous avons dit, on fait grand tort et injure à la verité de Dieu, si on ne s’y repose du tout, tellement que de soy elle ait pleine et entiere vertu de sauver. Le Sacrement est puis apres adjousté comme un seau, non pas pour donner vertu à la promesse, comme si elle estoit debile de soy, mais seulement pour la ratifier envers nous: afin que nous la tenions tant plus certaine. De là il s’ensuit que les petits enfans engendrez des Chrestiens ne sont point baptizez pour commencer d’estre enfans de Dieu, comme si auparavant ils ne luy eussent en rien appartenu, et eussent esté estrangiers de l’Eglise: mais plustost afin que par ce signe solennel il soit deciairé qu’on les reçoit en l’Eglise, comme estans desja du corps d’icelle. Car quand il n’y a ne contemnement, ne nonchalance, nous sommes hors de tout danger. Parquoy le meilleur est de porter cest honneur à l’ordonnance de Dieu, que nous ne prenions point les Sacremens d’ailleurs que du lieu où il les a mis. Or il en a donné la dispensation à l’Eglise. Quand donc nous ne les pouvons recevoir d’iceile, n’estimons pas que la grace du sainct Esprit soit tellement liée à iceux, que nous ne l’obtenions en vertu de la seule parolle de Dieu.

22. The example of Zipporah is alleged, but is not applicable to the case. Because the angel of God was appeased after she had taken a stone and circumcised her son,¹¹⁶¹ it is unreasonable to infer that her action was approved by God. On the same principle it might be maintained, that God was pleased with the worship established by the nations who were transplanted from Assyria to Samaria. But there are other powerful reasons to prove the absurdity of setting up the conduct of that foolish woman as a pattern for imitation. If I should allege, that this was a single act, which ought not to be considered as a general example, and especially as we nowhere find any special command that the rite of circumcision was to be performed by the priests, the case of circumcision is different from that of baptism; and this would be sufficient to refute the advocates of its administration by women. For the words of Christ are plain: “Go ye, therefore, and teach all nations, baptizing them.”¹¹⁶² Since he constitutes the same persons preachers of the gospel and administrators of baptism, “and no man,” according to the testimony of the apostle, “taketh this honour upon himself, but he that is called of God, as was Aaron,”¹¹⁶³ whoever baptizes without a legitimate call, 493intrudes into another person’s office. Even in the minutest things, as in meat and drink, whatever we do with a doubtful conscience, Paul expressly declares to be sin.¹¹⁶⁴ Female baptism, therefore, being an open violation of the rule delivered by Christ, is a still greater sin; for we know that it is impious to dissever things which God has united. But all this I pass over; and would only request my readers to consider that nothing was further from the design of Zipporah, than to perform a service to God. For seeing her son to be in danger, she fretted and murmured, and indignantly cast the foreskin on the ground, reproaching her husband in such a manner as to betray anger against God. In short, it is plain that all this proceeded from violence of temper, because she was displeased with God and her husband that she was constrained to shed the blood of her son. Besides, if she had conducted herself with propriety in all other respects, yet it was an act of inexcusable presumption for her to circumcise her son in the presence of her husband, and that husband not a private man, but Moses, the principal prophet of God, who was never succeeded by a greater in Israel; which was no more lawful for her to do, than it is for women now to baptize in the presence of a bishop. But this controversy will easily be decided by the establishment of this principle—that infants are not excluded from the kingdom of heaven, who happen to die before they have had the privilege of baptism. But we have seen that it is no small injustice to the covenant of God, if we do not rely upon it as sufficient of itself, since its fulfilment depends not on baptism, or on any thing adventitious. The sacrament is afterwards added as a seal, not to give efficacy to the promise of God, as if it wanted validity in itself, but only to confirm it to us. Whence it follows, that the children of believers are not baptized, that they may thereby be made the children of God, as if they had before been strangers to the Church; but, on the contrary, they are received into the Church by a solemn sign, because they already belonged to the body of Christ by virtue of the promise. If the omission of the sign, therefore, be not occasioned by indolence, or contempt, or negligence, we are safe from all danger. It is far more consistent with piety to show this reverence to the institution of God, not to receive the sacraments from any other hands than those to which the Lord has committed them. When it is impossible to receive them from the Church, the grace of God is not so attached to them, but that we may obtain it by faith from the word of the Lord.

22. Objection founded on the case of Zipporah. Answer. Children dying before baptism not excluded from heaven, provided the want of it was not caused by negligence or contempt.

The example of Zipporah (Exod. 4:25) is irrelevantly quoted. Because the angel of God was appeased after she took a stone and circumcised her son, it is erroneously inferred that her act was approved by God. Were it so, we must say that God was pleased with a worship which Gentiles brought from Assyria, and set up in Samaria.¹ But other valid reasons prove, that what a foolish woman526did is ignorantly drawn into a precedent. Were I to say that there was something special in the case, making it unfit for a precedent—and especially as we nowhere read that the command to circumcise was specially given to priests, the cases of baptism and circumcision are different—I should give a sufficient refutation. For the words of Christ are plain: “Go ye, therefore, and teach all nations, baptising them” (Mt. 28:19).Since he appointed the same persons to be preachers of the Gospel, and dispensers of baptism—and in the Church, “no man taketh this honour unto himself,” as the apostle declares (Heb. 5:4), “but he that is called of God, as was Aaron”—any one who baptises without a lawful call usurps another’s office. Paul declares, that whatever we attempt with a dubious conscience, even in the minutest matters, as in meat and drink, is sin (Rom. 14:23). Therefore, in baptism by women, the sin is the greater,when it is plain that the rule delivered by Christ is violated, seeing we know it to be unlawful to put asunder what God has joined. But all this I pass; only I would have my readers to observe, that the last thing intended by Zipporah was to perform a service to God. Seeing her son in danger, she frets and murmurs, and, not without indignation, throws down the foreskin on the ground; thus upbraiding her husband, and taking offence at God. In short, it is plain that her whole procedure is dictated by passion: she complains both against her husband and against God, because she is forced to spill the blood of her son. We may add, that however well she might have conducted herself in all other respects, yet her presumption is inexcusable in this, in circumcising her son while her husband is present, and that husband not a mere private individual, but Moses, the chief prophet of God, than whom no greater ever arose in Israel. This was no more allowable in her, than it would be for women in the present day under the eye of a bishop. But this controversy will at once be disposed of when we maintain, that children who happen to depart this life before an opportunity of immersing them in water, are not excluded from the kingdom of heaven. Now, it has been seen, that unless we admit this position, great injury is done to the covenant of God, as if in itself it were weak, whereas its effect depends not either on baptism, or on any accessaries. The sacrament is afterwards added as a kind of seal, not to give efficacy to the promise, as if in itself invalid, but merely to confirm it to us. Hence it follows, that the children of believers are not baptised, in order that though formerly aliens from the Church, they may then, for the first time, become children of God, but rather are received into the Church by a formal sign, because, in virtue of the promise, they previously belonged to the body of Christ. Hence if, in omitting the sign, their is neither sloth, nor527contempt, nor negligence, we are safe from all danger. By far the better course, therefore, is to pay such respect to the ordinance of God as not to seek the sacraments in any other quarter than where the Lord has deposited them. When we cannot receive them from the Church, the grace of God is not so inseparably annexed to them that we cannot obtain it by faith, according to his word.

22. Ten onrechte wordt het voorbeeld van Zippora aangehaald (Ex. 4:25) Want daaruit, dat de Engel Gods tevreden gesteld was toen zij na een steen genomen te hebben, haar zoon besneden had, wordt ten onrechte opgemaakt, dat haar dat door God goedgekeurd werd. Anders zou men moeten zeggen dat ook de dienst, die de heidenen, die van Assyrië waren overgebracht, opgericht hadden, Gode behaagd heeft. Maar met ander krachtige redeneringen kan men bewijzen, dat hetgeen deze dwaze vrouw gedaan heeft, op onverstandige wijze wordt nagevolgd. Indien ik zou zeggen, dat het iets bijzonders geweest is, dat niet tot een voorbeeld mag genomen worden, en dat het met de besnijdenis geheel anders staat dan met de Doop, vooral daar men nergens leest, dat oudtijds een bijzonder bevel aan de priesters gegeven is om te besnijden, dan zou dit voldoende kracht hebben ter weerlegging. Want de woorden van Christus zijn duidelijk: "Gaat henen, onderwijst al de volken, en doopt ze." Aangezien Hij dezelfden aanstelt tot verkondigers van het evangelie en bedienaars van de Doop, en niemand in de kerk, volgens het getuigenis van de apostel (Heb. 5:4) zich die eer aanmatigt, behalve wie geroepen is als Aäron, zo begeeft een ieder, die zonder wettige roeping doopt, zich in het ambt van een ander. Paulus roept openlijk uit (Rom. 14:23) dat zonde is al wat wij met twijfelende consciëntie ter hand nemen, zelfs in de allergeringste zaken, als spijs en drank. Dus wordt er in de Doop door vrouwen toegediend veel zwaarder gezondigd, want daardoor wordt de door Christus gegeven regel klaarblijkelijk geschonden; want we weten, dat het niet geoorloofd is te scheiden hetgeen God saamvoegt. Maar dit alles laat ik varen; slechts zou ik willen, dat de lezers er op letten, dat de bedoeling van Zippora niets minder geweest is, dan Gode een dienst te bewijzen. Als ze ziet, dat haar zoon in gevaar is, mort en murmureert ze, en werpt niet zonder verontwaardiging de voorhuid ter aarde; haar man scheldt ze zo, dat ze ook op God toornig is. Kortom het is duidelijk, dat dit alles uit hartstochtelijkheid des gemoeds is voortgekomen; want ze mort tegen God en haar man, omdat ze gedwongen wordt het bloed van haar zoon te vergieten. Daar komt bij, dat, ook al had ze zich in alle andere dingen goed gedragen, dit toch een niet te verontschuldigen lichtvaardigheid was, dat ze haar zoon besneed in tegenwoordigheid van haar man, die niet een of andere gewone man was, maar Mozes, de voornaamste profeet Gods, de grootste, die ooit in Israël is opgestaan; en dat mocht ze evenmin doen, als dat het tegen woordig aan vrouwen geoorloofd is te dopen onder de ogen van de bisschop. Maar dit geschil zal terstond zonder enige moeite uit de weg geruimd worden door dit beginsel, dat de kleine kin deren, wie het overkomt, dat ze uit dit leven verhuizen, voordat ze gedoopt zijn, niet buiten het Koninkrijk der Hemelen ge sloten worden. We hebben reeds gezien, dat aan Gods verbond geen gering onrecht geschiedt, indien wij daarin, alsof het op zichzelf zwak was, niet rusten; want de kracht van dat verbond hangt niet aan de Doop noch aan enige bijkomende zaak. Later komt het sacrament er bij als een zegel, niet om aan Gods belofte kracht toe te brengen, alsof ze op zichzelf zwak was, maar alleen om haar voor ons te bevestigen. Daaruit volgt, dat de kinderen der gelovigen niet daarom gedoopt worden, opdat ze dan eerst kinderen Gods worden, terwijl ze vroeger vreemd waren aan de kerk, maar dat ze veeleer daarom door een openbaar teken in de kerk worden opgenomen, omdat ze door de weldaad der belofte reeds te voren tot het lichaam van Christus behoorden. Indien daarom bij het weglaten van het teken geen zorgeloosheid of minachting of onachtzaamheid aanwezig is, zijn wij veilig voor alle gevaar. Het is dus veel heiliger, aan Gods ordinantie deze eerbied te bewijzen, dat wij de sacramenten van nergens anders verzoeken dan vandaar, waar de Here ze in bewaring heeft gegeven. En wanneer men ze niet kan krijgen van de kerk: Gods genade is niet zo aan de sacramenten gebonden, of we kunnen haar door het geloof uit des Heren Woord verkrijgen.

22.

Unangebracht ist es, wenn man hier das Beispiel der Zippora anführt (Ex. 4,25). Da sich nämlich der Engel Gottes beruhigte, nachdem Zippora einen Stein genommen und ihren Sohn damit beschnitten hatte, so zieht man daraus fälschlich die Folgerung: also habe ihr Tun die Billigung Gottes gefunden. Wäre das richtig, so müßte man auch behaupten, der Gottesdienst, den die von Assyrien herangeführten Heiden aufgerichtet hatten, habe Gott wohlgefallen.

Es läßt sich aber mit anderen triftigen Gründen nachweisen, daß es unbedacht ist, wenn man das Vorgehen jener törichten Frau als etwas zur Nachahmung Bestimmtes hinstellt. Es würde schon voll und ganz zur Widerlegung dieser Ansicht genügen, wenn ich sagte: dies vorgehen der Frau ist etwas Einzigartiges gewesen und darf deshalb nicht als Beispiel verwendet werden, zumal da man nirgendwo zu lesen bekommt, daß in alter Zeit die Priester in besonderer Weise den Auftrag zur Beschneidung überkommen haben, und Beschneidung und Taufe also (in dieser Hinsicht) verschieden gestellt sind. Christi Worte nämlich sind klar und deutlich: „Gehet hin ... und lehret alle Völker und taufet sie ...“ (Matth. 28,19). Denn er hat ja die nämlichen Männer zu Herolden des Evangeliums und zu Dienern der Taufe eingesetzt; nun darf sich aber in der Kirche nach dem Zeugnis des Apostels niemand eine Ehre anmaßen, er sei denn „berufen ... gleichwie Aaron“ (Hebr. 5,4); wer also tauft, ohne rechtmäßig berufen zu sein, der greift in ein fremdes Amt (vgl. 1. Petr. 4,15).

Paulus spricht es doch laut und deutlich aus, daß auch bei ganz geringfügigen Dingen wie bei Speise und Trank alles „Sünde“ ist, was wir mit bedenklichem Gewissen angreifen (Röm. 14,23). Läßt man also die Taufe durch Frauen geschehen, so liegt darin eine noch viel schwerere Versündigung, weil ja auf diese Weise offenkundig die von Christus gelehrte Regel verletzt wird; denn wir wissen, daß es uns verboten ist, das auseinanderzureißen, was Gott verbindet.

Aber alles dies lasse ich beiseite; ich möchte nur, daß der Leser sein Augenmerk darauf richtet, daß Zippora nichts weniger im Sinne hatte, als Gott einen Dienst zu leisten. Sie sah ihren Sohn in Gefahr, und nun geriet sie in Ärger und Murren hinein und schleuderte, nicht ohne Entrüstung, seine Vorhaut zur Erde; damit beschimpfte 912 sie aber ihren Mann derart, daß sie zugleich gegen Gott selbst zürnte. Kurz, es liegt auf der Hand, daß ihr ganzes Verhalten aus innerlicher Zuchtlosigkeit erwachsen ist; denn sie empörte sich gegen Gott und ihren Mann, weil sie sich genötigt sah, das Blut ihres Sohnes zu vergießen. Zudem ist auch zu bedenken: selbst wenn sie sich in allen anderen Dingen rechtschaffen verhalten hätte, so bliebe es doch jedenfalls ein unentschuldbarer Vorwitz, daß sie ihren Sohn in Gegenwart ihres Mannes beschnitt und – und dabei war doch dieser ihr Mann nicht irgendein beliebiger amtloser Mensch, sondern eben Mose, Gottes vornehmster Prophet, der so groß war, daß in Israel nie ein größerer aufgestanden ist als er. Zippora hatte also zu ihrem Tun ebensowenig das Recht, wie es etwa (auch nach der Meinung der Gegner) heutzutage die Frauen (zur Taufe) unter den Augen eines Bischofs hätten.

Aber diese Erörterung wird ohne Not alsbald von dem Grundsatz zur Klärung gebracht: wenn es Kindern widerfährt, daß sie aus dem gegenwärtigen Leben wieder ausziehen müssen, ehe es ihnen geschenkt war, im Wasser untergetaucht (d.h. getauft) zu werden, so werden sie dadurch nicht vom Himmelreich ausgeschlossen. Im Gegenteil: wir haben bereits gesehen, daß wir Gottes Bund keine geringe Unehre widerfahren lassen, wenn wir uns nicht auf ihn verlassen (und etwa so tun), als ob er an und für sich kraftlos wäre. Denn seine Wirkung ist weder von der Taufe noch von irgendwelchen Zusätzen abhängig. Das Sakrament kommt dann wie ein Siegel hinterher; aber nicht, als ob es Gottes Verheißung, die an und für sich kraftlos wäre, erst Geltung verschaffte, sondern es soll sie uns ausschließlich bekräftigen. Daraus ergibt sich: die Kinder der Gläubigen werden nicht zu dem Zweck getauft, daß sie nun erst Kinder Gottes würden, während sie zuvor fremd außerhalb der Kirche gestanden hätten; nein, sie werden darum mit einem feierlichen Zeichen in die Kirche aufgenommen, weil sie kraft der Gnadengabe der Verheißung schon zuvor zum Leibe Christi gehört haben.

Wenn also bei der Unterlassung des Zeichens weder Trägheit noch Geringschätzung, noch Nachlässigkeit waltet, so sind wir vor aller Gefahr sicher. Es ist also viel heiliger, wenn wir der Anordnung Gottes solche Ehrerbietung erweisen, daß wir keine Sakramente anderswoher suchen als daher, wo der Herr sie niedergelegt hat. Und können wir solche Sakramente nicht von der Kirche erlangen – so gilt doch: Gottes Gnade ist nicht dergestalt an die Sakramente gebunden, daß wir sie nicht (auch ohne sie) im Glauben aus dem Worte Gottes erlangten!

22. Beantwoording van ‘n beswaar op grond van Sippora se optrede

Die voorbeeld van Sippora word heeltemal onpaslik hier aangehaal.¹⁰⁸ Want uit die feit dat die engel van God tevrede was toe sy ’n klip gegryp en haar seun daarmee besny het, word verkeerdelik die afleiding gemaak dat dit ’n daad was wat God se goedkeuring weggedra het. Andersins sou ons moes sê dat die godsdiens wat die heidene van Assirië af oorgebring en daar gevestig het, God ook behaag het.¹⁰⁹ Maar ons kan met ander kragtige redes bewys dat die daad wat hierdie dwaas vrou verrig het, onverstandig nagevolg word. As ek sou sê dat dit ’n uitsonderlike daad was wat nie nageboots behoort te word nie, en, veral aangesien nêrens gelees kan word dat ’n spesiale opdrag om die besnydenis eertyds te doen, aan die priesters gegee is nie, dat die rede vir die besnydenis verskil van die rede vir die doop, is dit kragtig genoeg om hierdie opvatting te weerlê. Christus se woorde is trouens duidelik: ‘‘Gaan, leer al die nasies en doop”.¹¹⁰ Omdat Hy dieselfde mense as verkondigers van die evangelie en as bedienaars van die doop aangestel het, en niemand in die kerk behalwe een wat daartoe geroep is soos Aâron,¹¹¹ volgens die getuienis van die apostel, homself hierdie eer mag toe-eien nie, maak iemand wat sonder ’n wettige roeping die doop bedien, inbreuk op ’n ander se amp.¹¹² Paulus roep duidelik uit dat alles wat ons met ’n twyfelagtige gewete aanpak, selfs in die geringste dingetjies, soos in kos en drank, sonde is.¹¹³ Gevolglik word daar in die geval van doopbediening deur ’n vrou baie swaarder gesondig terwyl die reël wat deur Christus gegee is, openlik daardeur geskend word. Ons 1631 weet immers dat dit sonde is om dit wat God saamgevoeg het, uitmekaar te skeur.¹¹⁴

Ek laat dit egter heeltemal daar. Ek wou slegs my lesers se aandag daarop vestig dat Sippora niks minder in gedagte gehad het as om diens aan God te lewer nie. Sy het gesien dat haar seun in doodsgevaar was, sy kreun en sy mor, en sy gooi sy voorhuid met verontwaardiging op die grond; sy skel so op haar man dat sy haar ook vir God vertoorn. Kortom: dit is duidelik dat hierdie hele daad uit die magteloosheid van haar gemoed voortgekom het want sy skreeu teen God en haar man dat sy gedwing word om haar seun se bloed te vergiet. Voeg hierby dat, as sy haar dan nog in alle ander opsigte reg gedra het, dit nogtans onverskoonbare voortvarendheid was dat sy haar seun in die teenwoordigheid van haar eggenoot besny - en hy was nie maar net ’n gewone mens nie, maar Moses, die belangrikste profeet van God en daar het nooit ’n belangriker profeet in Israel opgestaan as hy nie. Dit was haar niks minder geoorloof om dit te doen as wat dit vandag vir vrouens onder toesig van ’n biskop geoorloof is nie.

Die volgende beginsel sal egter hierdie hele geskil sonder enige moeite uit die weg ruim: jong kinders wie dit te beurt val om uit hierdie huidige lewe te verhuis voordat dit hulle gegun is om gedoop te word, word nie uit die koninkryk van die hemele uitgesluit nie.

Tog het ons reeds gesien¹¹⁵ dat God se verbond ernstig veronreg word asof dit op sigself swak sou wees indien ons nie daarby berus nie, aangesien die krag daarvan nôg van die doop nôg van enige bykomstighede afhanklik is. Daarna kom die sakrament soos ’n seël by, nie om krag aan God se belofte te verleen asof dit op sigself swak is nie, maar slegs om dit vir ons te bekragtig. Daaruit volg dat die kinders van gelowiges nie gedoop word om dan vir die eerste keer kinders van God te word terwyl hulle tevore vreemd aan die kerk was nie, maar eerder om met hierdie plegtige teken in die kerk opgeneem te word omdat hulle reeds vroeër kragtens die weldaad van sy belofte aan die liggaam van Christus behoort het. Ons is daarom van alle gevaar gevrywaar as daar geen agtelosigheid, geen minagting, en geen verwaarlosing daarvan is wanneer ons hierdie teken agterweë laat nie. Dit is dus baie heiliger om hierdie eerbied aan God se instelling te betoon dat ons die sakramente nie elders moet soek as waar die Here hulle geplaas het nie. Wanneer ons hulle nie van die kerk kan bekom nie, is God se genade nie so daaraan vasgeheg dat ons dit nie deur die geloof uit die Woord van die Here kan verkry nie.

22. Ссылки на пример Сепфоры [Исх 4:25] в данном случае безосновательны. Ибо наши противники указывают на то, что она обрезала своего сына и Ангел Божий был тем удовлетворён. Отсюда они делают нелепый вывод, что поступок Сепфоры был одобрен Богом. На том же основании следовало бы сказать, что и служение разнообразным богам, установленное в Самарии переселенцами с Востока, было угодно Богу, поскольку после этого прекратились нападения диких зверей [4 Цар 17:25-33].

Однако с помощью многих убедительных доводов нетрудно показать, что усматривать в поступке той безумной женщины пример для подражания - полная несуразность. Если я скажу, что то был единичный акт, который отнюдь не следует превращать в правило, и что к тому же мы нигде не читаем о том, чтобы священникам была дана прямая заповедь совершать обрезание (чем нынешнее крещение отличается от тогдашнего обрезания), этого, возможно, будет достаточно, чтобы заставить замолчать людей, допускающих женщин к совершению крещения. Ибо Иисус Христос ясно сказал: «Идите, научите все народы, крестя их» (Мф 28:19). Он устанавливает лишь одних служителей таинства - тех самых, кому поручает проповедовать Евангелие. А коль скоро это так и к тому же, по свидетельству апостола, никто не должен сам собой принимать эту честь, не имея призвания от Бога, как Аарон [Евр 5:4], тогда всякий совершающий крещение без законного призвания бесчестно присваивает себе чужое служение.

Св. Павел утверждает, что всё совершаемое не по вере, в сомнении - даже такие незначительные дела, как еда и питьё, - есть грех (Рим 14:23). В таком случае позволение женщинам крестить является великим грехом, ибо совершенно очевидно нарушает данное Христом правило. А мы знаем, что разъединять то, что соединил Бог, - святотатство [Мф 19:6; Мк 10:9].

Но оставим всё это. Замечу лишь, что читатели должны принять во внимание следующее: жена Моисея менее всего стремилась к тому, чтобы послужить Богу. Увидев, что её ребёнку грозит смертельная опасность, она сетует и ропщет, и швыряет его крайнюю плоть на землю, оскорбляя мужа и восставая против Бога. Короче, все её поступки продиктованы неистовством настолько неукротимым, что она гневается на Бога и на мужа, будучи вынуждена пролить кровь своего сына. Но даже если бы в остальном она вела себя благопристойно, всё равно следует считать непростительной дерзостью, что она осмелилась совершить обрезание сына в присутствии Моисея - лучшего из пророков Божьих, не имеющего себе равных в Израиле. Это было не более позволительно, чем если бы сегодня женщина совершала крещение в присутствии епископа.

В конечном счёте все эти вопросы разрешатся, когда из сознания людей будет исторгнута нелепая фантазия: дескать, рай закрыт для младенцев, если они не получили крещения. Но мы уже сказали о том, что оскорбляем Божью истину, если не довольствуемся ею: ведь она сама по себе обладает полной и неповреждённой силой спасения. Таинство было добавлено позднее, как печать - не для того, чтобы сообщить силу обетованию (как если бы оно само по себе было бессильным), но лишь для того, чтобы удостоверить его в наших глазах и избавить нас от сомнений. Отсюда следует, что рожденные от христиан младенцы получают крещение не для того, чтобы сделаться детьми Божьими (словно прежде они не принадлежали Богу и были чужды Церкви), а для того, чтобы этот торжественный акт удостоверял их принадлежность к Телу Церкви, к ней уже принадлежащих. Так что если с нашей стороны нет пренебрежения к знаку, мы вне всякой опасности.

Поэтому мы можем лучше всего почтить это Божье установление тем, что не будем принимать таинства в ином месте, кроме предназначенного для них Богом. А Бог доверил совершение таинств Церкви. Когда же мы не имеем возможности получить их от Церкви, не нужно думать, будто благодать Св. Духа столь неразрывно связана с ними, что её нельзя получить в силу одного лишь слова Божьего.